Μη φοβάστε

Στο ραδιόφωνο ακούστηκαν τρεις χτύποι ρολογιού. 
Καμιά γυναικεία φωνή δεν ψέλλισε την ώρα.
Οι κάθετες πολύχρωμες γραμμές της τηλεόρασης.
Ούτε ένα έκτακτο.
Εισερχόμενα μηδέν ή τουλάχιστον έτσι είδα.
Όπου να' ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αν δεν τις προλάβει ο μακρόσυρτος συριγμός,
του μηχανήματος υποστήριξης.

Προστακτική

Τρέξτε, χαρείτε, φωνάξτε και σπάστε,
είναι η ώρα του παιδιού, γελάστε.

Σκεφτείτε, κρυφτείτε, δουλέψτε και γλείψτε,
στην ενηλικίωσή σας υποκλιθείτε.

Αράξτε, βρομίστε, τηλεόραση δείτε,
τώρα γεράσατε, σταυροκοπηθείτε.

                             

φίλοι | γείτονες | εργοδότες | δικαστές | εραστές | επίδοξοι εραστές | παλιοί αγαπημένοι | γονείς | συμμαθητές | συμπαίχτες | μαγαζάτορες | δημόσιοι υπάλληλοι | διοικητές στρατοπέδων | φίλοι προπάντων | τη προσοχή σας | παρακαλώ | εύθραυστες ψυχές | παντού τριγύρω.

Γυμνός Σεπτέμβρης

Τότε οι λέξεις είναι βαριές,
ή το μυαλό τις παίρνει έτσι,
πότε;

Που λέγαμε τους δρόμους θα γεμίσουμε
και θα γυρίσουμε να λέμε,
ως πού;

T' αεροπλάνα γίναν ευδιάκριτα,
βλέμματα αδιάκριτα,
στο πουθενά.

Η λίμνη στέρεψε, κινούμενη άμμος,
ορθά κοφτά θα πουν,
κατέρρευσε.

Όλα στα γρήγορα, είπες πως τρέχουμε,
δες τα μυρμήγκια με άγχος πέφτουνε,
μεσ' τη φωλιά.

Και τα βιβλία μου κι η φαντασία μου
πακεταρίστηκαν, σε περιμένουνε,
σπάω τα δεσμά.

Κενοί στη γύμνια μας, αρχαία δράματα,
καμμένα οράματα,
Σεπτεμβριανά.

Άκαιρο

Πλέον η θάλασσα είναι άλλο ένα στοιχείο.

Ο Ήλιος ακόμη ένας φίλος.
Εμπνέουν ακόμη. Ξέρω πως θα είναι πάντα εκεί.
Να με ηρεμούν, να με γαληνεύουν.
Μα το βλέμμα σου θα' ναι αυτό, που με κάνει
να βλέπω τους άλλους από θέση ισχύος.
Το χαμόγελό σου, να νομίζεις πως κάτι έχω.
Δίκιο έχεις.

Πελαγοδρομώ, μα δεν φοβάμαι.
Αφήνομαι στον αέρα, μα δεν χάνομαι.
Το ζω και προσπαθώ να καταλάβω.
Ακολούθησε το άρωμά μου, πάμε μια βόλτα.
Το χρόνο να παγώσουμε προφταίνουμε,
τη μίζερη ζωή να μεγαλώσουμε.
Τουλάχιστον θα λέμε ''προσπαθήσαμε'',
αν και ανεξαρτήτως της αναμονής,
ξεκάθαρα σου λέω πως τα καταφέραμε.

Στο λιμάνι της Πάτρας

οι κυνηγημένοι/

του σήμερα\
κρύβονται\
από τους κυνηγημένους\
του αύριο/
με τα ρούχα να κρέμονται\
στον αέρα/
τους ενοχλούν στο τρέξιμο\
καθώς τους παίρνουνε/
χαμπάρι/
τ' αποκόβουνε\
το μαύρο δέρμα τους/
κάλυψη απόκρυψη/
αιώρα τέλεια/
τα μαύρα ντεπόζιτα\
στα φορτηγά για Ιταλία/

Ο Ήλιος μου 'κλεισε το μάτι

Σε παρακαλώ, πίστεψέ με.
Μου το 'πε η θάλασσα.
Ο ποταμός μου το ψιθύρισε την αυγή.
Ο Ήλιος μου 'γνεψε καταφατικά, πως ειν' αλήθεια.
Έψαξα και τη βροχή,
τα χιόνια καλούσα να το επιβεβαιώσουν
μα δε φάνηκαν.
Τα σύννεφα εξαφανίστηκαν.
Είναι αλήθεια.
Ο χειμώνας πέθανε.

Ασκήσεις αποσυμπίεσης

Καλός μαθητής δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε με ενδιέφερε. Παραμύθια δε μου διάβασε ποτέ κανένας βλέπεις. Την Πηνελόπη Δέλτα που μου σύστησε για το καλοκαίρι η δασκάλα τη βαρέθηκα. Παραμύθια χωρίς ονόματα δεν χάφτω εγώ, έλεγα. Και τα ψηλά βουνά μου φαίνονταν άκαιρα καλοκαιριάτικα. Τις χαρούμενες διακοπές τις αποζητούσα και με το παραπάνω, σε παραλίες και σε λιμάνια. Αργότερα κατάλαβα πως ενώ τον Σεπτέμβρη οι φίλοι μου ξεκινούσαν τη σχολική περίοδο, εγώ την τελείωνα.

Στο τεχνικό λύκειο έμαθα πολλά πράγματα. Κυρίως να αναγνωρίζω. Ανθρώπους και καταστάσεις. Στα 19 μου φεύγω για φαντάρος. Στην τσάντα μου η μητέρα μου έχει βάλει σαν δώρο ένα βιβλίο. Το διαβάζω στις πρώτες 10 μέρες. Στην πρώτη μου έξοδο, τρελαμένος με τους Doors, αποφασίζω να αγοράσω την ανάλυση του Μανώλη Νταλούκα για τη ζωή και το έργο του Jim Morisson. Καταλαβαίνω και επί της ουσίας ότι αυτό που ακούω καιρό τώρα, είναι ποίηση.

Ξεκινάω το διάβασμα πιο εντατικά και αφήνω το ένα βιβλίο να με πηγαίνει στο άλλο. Ένας φίλος στον στρατό μου δίνει να διαβάσω τον ''Αναρχικό τραπεζίτη''. Οι επιρροές του Morisson με κάνουν να διαβάσω αμερικάνικη ποίηση. Την κατάλληλη εποχή εμφανίζεται στη ζωή μου ο ''πανωλεθρίαμβος''. Με κάνει με έναν μαγικό τρόπο να αγαπήσω τα βιβλία χωρίς να το επιδιώκει. Καρούζος, Κάφκα, Γώγου, Πόε και πόσοι άλλοι.

Δειλά δειλά αρχίζω και γράφω. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι τίποτα το σημαντικό. Ασκήσεις αποσυμπίεσης. 

Η ημιμάθεια είναι ο εφιάλτης μου. Και η διαστρέβλωση αυτών που διαβάζω. Η ανασφάλεια του κακού μαθητή.

Και τώρα να, στα 28 μου, έχω αυτόν εδώ τον χώρο να φιλοξενεί την ασημαντότητα των γραπτών μου.

Να μου υπενθυμίζει την αγάπη για δημιουργία.

Είχα ακούσει κάποτε να αποκαλούν τους συγγραφείς και τους ποιητές, τεμπέληδες και χασομέρηδες.

Θα ζήλευαν φαίνεται κι αυτοί όπως εγώ, τον χρόνο που είχαν μπροστά τους για να ζουν, να διαβάζουν και να γράφουν.

Όλη τους τη ζωή.

Στους ρυθμούς και τις ανάγκες που δημιουργεί η ζωή που περνάμε, το ξέρω πως δεν γίνεται.

Ποιος θα σου το 'λεγε ρε μάνα πως τώρα πια αυτό είναι τ' όνειρό μου.