Σάββατο 31 Μαΐου 2014

start wearing purple


ντουλάπες κρεμάστρες λεβάντα και ρούχα
πολλά ρούχα 
εφηβικά αφόρετα αθλητικά εργασίας καθημερινά 
παντού ρούχα
τόσα που σου 'ρχεται στο νου
το σωλήνες των lost bodies
αναρωτιέσαι 
τι θες τρία ίδια μπουφάν
τι θες τόσες κάλτσες αταίριαστες
και αν θα γίνει ποτέ το Mall κοινόβιο
(να πιάσουν επιτέλους λίγη σκόνη τα πλακάκια)
μια τσάντα ρούχα πέταμα
μια τσάντα μεταποίηση
και δύο όπου θέλεις
μπλε κάδο 
εκκλησία
ή στους τσιγγάνους;
ανάλογα τι θες να ακούσεις
τη γκρίνια του γείτονα
ο θεός μαζί σου
ή την ησυχία που έχει στον παράδεισο; *
(φιλήσυχος κι ο σιγαστήρας)
για ευχαριστώ ούτε κουβέντα
άλλωστε ξέρουν πως είναι μύθος 
αυτό με την κότα όταν πίνει νερό
βέβαια, έμαθα κάτι και εγώ
όταν πέρασα απ' τη μπουγάδα τους μπροστά
μέρες μετά:
με πλύσιμο στη σκάφη γαριάζει ο καταναλωτισμός
τα ρούχα των τσιγγάνων είναι δικά μας ρούχα


*

(Ψυττάλεια Β, γραφή πρώτη, σελ 8, εκδόσεις παλίμψηστες)


Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

*προσπαθώντας να διασκευάσω ποιητικά το μυθιστόρημα Τάλγκο του Βασίλη Αλεξάκη




όταν μας σύστησαν οι φίλοι
συγκράτησα το όνομά σου
- σπάνιο για μένα κάτι τέτοιο -
παρατηρούσα όλες σου τις κινήσεις
μέχρι να βρω τα λόγια
κι ακουμπισμένος ώρα πολλή απάνω μου
σκέφτηκα πως
υπάρχουν άνθρωποι που ζαλίζονται
ακόμα κι όταν δε κουνιέται το καράβι
πως υπάρχουν ταριχευτές που ζουν με την αγωνία
όχι μόνο να φαίνεται ζωντανό το πτώμα
αλλά πως μπορεί να το ζωντανέψουν πραγματικά
τώρα είμαι ένας από αυτούς
που περιμένουν να κλείσει ο απέναντι γείτονας τα φώτα
για να κοιμηθούν
που φαντάζονται
τα αστέρια σαν αναμμένα τσιγάρα
όταν πέφτουν δε κάνουν ευχή
μα παρατηρούν την τροχιά της καύτρας
κι απλώνουν το χέρι
για να τη κλείσουν στη παλάμη τους

ξημερώνει

το φως μου συστήνει έναν άλλον ουρανό
χίλια αστέρια για έναν ήλιο
να γιατί έπιασε το θέατρο σκιών
στη χώρα αυτή
με τόσο έντονες σκιές
όλη η ζωή μας ένα θέατρο
σε κοιτάζω ακόμα κι αναρωτιέμαι
τι άραγε να επέπλεε αν βυθιζόταν η Ελλάδα;
μια ψάθινη καρέκλα καφενείου
ένα πλαστικό δοχείο σκορδαλιάς
ή μήπως λες η εθνική μας περηφάνια;

χαμηλώνω το βλέμμα

πάλι σκιές
πέντε γραμμές παράλληλες
ηλεκτροφόρα καλώδια
πάνω τους σκορπισμένα κάμποσα πουλιά
ένα λίγο πιο πέρα
η τελευταία νότα τραγουδιού
σ' ένα πεντάγραμμο.









Τρίτη 6 Μαΐου 2014

τίποτα δεν πάει χαμένο


τίποτα δεν πάει χαμένο
και δε μιλάω για τη χαμένη μου ζωή
για τις χαμένες σκέψεις μιλάω
αυτές που μου τεμαχίζει η επικαιρότητα
που τις στήνουν παγίδες
ένας περαστικός με καμένο πρόσωπο
ή ένα ορθογραφικό λάθος στη σύμβαση
τίποτα δεν πάει χαμένο
ανακυκλώνεται η έμπνευση 
χωρίς βοήθεια επιδοτούμενων προγραμμάτων
κιτρινίζει λίγο στην αρχή
μυρίζει και πάνω στην ακμή της αποσύνθεσης
πετιέται στο καλάθι
παλίμψηστες σκέψεις 
σαπισμένες εμπνεύσεις
α!
και τίποτα κλεμμένες συλλήψεις
από ποιητές που πάσχουν
από άγνοια μεγαλοσύνης
όπως το πρώτο παιδάκι που σκέφτηκε
στο σπίτι που ζωγράφισε με τέσσερα τετράγωνα
και ένα τρίγωνο σκεπή
να ζωγραφίσει και μια λάμπα που κρέμεται απ' το ταβάνι
όλα μαζί θα ξεράσουν τα υγρά τους
ως γνήσια ζωντανοί οργανισμοί
θα ανακινηθούν απαλά
περνώντας από φίλτρο 
και θα φτιάξουν ένα ικανοποιητικό κομπόστ
για να καταφέρω να φυτέψω 
ένα μέτριο ποίημα
στο παρτέρι της οθόνης