Το κυνήγι των κρυμμένων ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ

σε αδιέξοδο δε θέλω

ο δρόμος του σπιτιού να βγάζει

η οδός να μη λέγεται στρατηγού τάδε

πατριάρχου δείνα ή μεγάλου άλφα

το πρωί που φεύγω για δουλειά

παιδιά να περνάνε με τις τσάντες στον ώμο

στον μπλε κάδο της γωνίας ο παππούς 

να μη σταματάει το ψάξιμο όταν με βλέπει

ένα ριχόσπερμα στη γειτονιά να υπάρχει

έρχεται καλοκαίρι βλέπεις κι 

έχει ανάγκη η μνήμη μου τις μυρωδιές

ο περιπτεράς να είναι δίκαιος 

στο ποια εφημερίδα θα κρεμάσει

και η αποκάτω να μην έχει καντήλι

πάνω στον απορροφητήρα

στο ασανσέρ αν γίνεται

να μην υπάρχει καθρέφτης

ούτε κυτίο παραπόνων γιατί

έχει πάρει βραβείο ευρεσιτεχνίας

ε, το δωμάτιό να έχει καλή ηχομόνωση

γιατίαύριομεθαύριοδενξέρειςτιγίνεται

τέλος, αν θες, να μην υπάρχει πατάρι 
γιατί μπορεί

να θυμηθώ την τιμωρία που με φόβιζε.