στο συρτάρι της ανασφάλειας

μη κ
     ρ
     ε 
     μ
     ι 
     έ
     σ
     α
     ι στο στίχο τον πρώτο

τόσα ποιήματα δίχως σκεπή

κι αλλά τόσα λειψά 
περιμένουν το νεύμα

δε το κουνάνε ρούπι απ' το συρτάρι της ανασφάλειας

κάθε μέρα τα ταΐζω θάρρος

τα ποτίζω λάβδανο

με την ελπίδα 
να πατήσουν γερά σε κάποιο στίχο
να ξεπηδήσουν 

και να διαβούν το κατώφλι της Ειρωνείας

(κόρη της Οξυδέρκειας και του Πόνου)

να τα κρατήσω τρυφερά απ' το σημείο που ωχριούν 

και στο φως να τα βγάλω που τρέμουν

τον ίσκιο

τον ίσκιο τους

τον ίσκιο τους να δουν

όπως κάνει ο ταύρος στη μάχη 
πριν φύγει καρφί στο πανί

μόνο έτσι συγχωρείται 
ένα άδοξο τέλος 

ένας κούφιος ακροτελεύτιος