Μπαίνω σπίτι στα σκαστά. Στέλνω μήνυμα να της πω ότι κατηφορίζω.Νιώθω ότι θα μου λείψει που δεν θα 'ναι δίπλα μου.Να της κρατάω το χέρι σε κάθε κρότο. Αρπάζω το φουλάρι της απ' τη ντουλάπα και το τυλίγω στον λαιμό. Παίρνω βαθιά ανάσα και χαμένος στις σκέψεις μου, βρίσκομαι ήδη στην Πατησίων. Υπάρχει ένα σημείο σ'αυτή την οδό, που αν κοιτάξεις ευθεία απέναντι μαγεύεσαι.Συναντώ την παρέα χωρίς πολύ κόπο, αφού ήταν νωρίς ακόμα για να έχει κόσμο. Άργησε να γεμίσει η πλατεία. Απέκτησε εμπειρία ο κόσμος ''στον δρόμο'' και ξέρει πότε κάνει την εμφάνισή του. Ο Νταλάρας και η Φαραντούρη στριγγλίζουν βαρετά πάλι στα αυτιά μου. Θα ενέπνεε πιστεύω καλύτερα το ''μέσα μου ο αέρας που φυσά δεν λέει να ημερέψει'' από το ''είμαστε δυο είμαστε τρεις''. Αυτή η αέναη προσπάθεια να αφουγκραστώ τον κόσμο και να πιάσω ρυθμό σε μία πορεία, πάντα μου έτρωγε τα σωθικά. Τα ηλικιωμένα ζευγαράκια στα σκαλιά της πλατείας. Τα αγριεμένα βλέμματα των γυναικών που γυρίζουν δεξιά αριστερά. Οι ξένοι που κάποια δουλειά τους έφερε στα μπαλκόνια του King George μια τέτοια μέρα. Οι ξένοι που πουλάνε αναλόγως τα τεκταινόμενα, τη μία χειρουργικές μάσκες και νερό και την άλλη ομπρέλες και ολόσωμα νάιλον. Στα υπόστεγα της Βουκουρεστίου συνωστισμός ιδεολογιών αλλά και ικεσίες να σταματήσει η βροχή.Τέτοια χατίρια καμιά φορά τα κάνει ο Θεός. Έπειτα μολότοφ και χημικά. Πόσο γνώριμο σκηνικό. Προβλέψιμο όσο και το σκηνικό εντός Βουλής. Δεν έχει νόημα πια. Πάνε και ώρες βλέπεις. Γυρίζω Κολοκοτρώνη με μια ηττοπάθεια λιγότερη αυτή τη φορά. Βρέχει για τα καλά. Σαν να την είδα να περπατάει χαμογελώντας προς το μέρος μου. Πόσο ερωτεύσιμη γίνεται όταν το κάνει αυτό. Μύρισα το φουλάρι της κι έβαλα μπρος.
Μωρή αξιοπρέπεια, άξιζες μια πνευμονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου