O Γιαννάκης φεύγοντας από το σχολείο, δεν έβλεπε την ώρα και τη στιγμή να γυρίσει σπίτι. Τι τιμή!, σκεφτόταν ενώ βάδιζε με όλο και μεγαλύτερα βήματα. Ένα στ' αριστερό. Μπουπ. Δύο και τα δυο. Μπουπ μπουπ! έδινε διαταγές στον εαυτό του παπαγαλίζοντας αυτό που άκουγε δυο ώρες τώρα στην πρόβα. Ένιωθε περήφανος που ήταν ο εκλεκτός. Έφτασε κιόλας στο σπίτι. Άνοιξε την πόρτα γρήγορα και κατευθύνθηκε αμέσως στην κουζίνα.
''Μαμά σου έχω νέα! Θα είμαι ένας από τους τρεις τυμπανιστές στην παρέλαση''
Έφυγε από τη δουλειά με το αμάξι. Στο μυαλό του τριγύριζαν ακόμα οι φωνές του γραφείου, ενώ και οι χτύποι της καρδιάς του ήταν υψηλοί όπως και οι ρυθμοί της ζωής του, για άλλη μια μέρα. Ήπιε μια τζούρα καφέ από το πλαστικό ποτήρι που είχε πάντα στο αμάξι. Στη διαδρομή για το σπίτι έκανε περίπου έξι τσιγάρα. Μόνο όταν ανοίγει η πόρτα του σπιτιού έλεγε, μου φεύγει το άγχος. Άρχισε να χαλαρώνει καθώς έγειρε τη πλάτη του στον καναπέ. Το τσιγάρο στο τασάκι περίμενε αυτές τις μικρές και γλυκιές τζούρες που συνήθιζε να τραβάει όταν κάπνιζε στο καθιστικό.Έκανε να τ' ανάψει ώσπου σαν να πάγωσε όταν άκουσε τη φωνή της μάνας του από το δωμάτιο.
''Τη σημαία από το πατάρι μη ξεχάσεις να κατεβάσεις!''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου