Στη στάση

Στη στάση του λεωφορείου, κάθε πρωί, τα ίδια σχεδόν άτομα.

Περιμένουν τα ίδια σχεδόν λεωφορεία,

 κάνοντας τις ίδιες σχεδόν συζητήσεις, 

με πάνω κάτω τα ίδια τηλεοπτικά ερεθίσματα.

Χθες τα αδικοχαμένα παιδιά, αύριο η μπάλα.

Προχθές η εγκληματική οργάνωση, μεθαύριο η τρομοκρατική.

Μα πάντα σιωπηλοί την ώρα που ακούγεται η καμπάνα.

- τι άθλια χορογραφία αποτελούν, όταν σταυροκοπιούνται -

Σήμερα βέβαια τους τα χάλασε ο φίλος,

που βγήκε απ΄την πλατεία και στάθηκε μπροστά τους, 

χωρίς κανέναν και τίποτα να περιμένει.

Αναρωτήθηκε γιατί είναι τόσο σιωπηλοί.

Χάιδεψε το πρόσωπό του για να νιώσει.

Τον είδα εγώ που πήγε να ρωτήσει τα γερόντια,

την είδα εγώ, την επιφυλακτική ματιά τους.

'' Έχετε μήπως'' - το μετάνιωσε.

Τον θλίβει τόσα χρόνια ο ευγενής πληθυντικός χωρίς αντίκρυσμα.

''Μήπως έχεις κοπελιά ένα τσιγάρο'' - δεν μετάνιωσε.

Πόση χαρά του δίνει το γυναικείο χαμόγελο κι ας μένει συνήθως άκαπνος.

Τράβηξε πέρα με το κεφάλι σκυφτό.

Ποτέ από ντροπή, μα πάντα γιατί ξέρει

πως όταν ανάβεις σε στάση ένα τσιγάρο,

στη δεύτερη τζούρα θα φανεί το λεωφορείο.

Την πατούσε κι αυτός έτσι κάποτε.

Ωπ!

Έσκυψε και το μάζεψε νιώθοντας τυχερός,

- για το χαμόγελο που πήρε πιο πολύ -

τράβηξε κάθετα τη λεωφόρο 

κι εγώ φρενάρισα τ' αμάξια με τη σκέψη.

''Θα τον πατήσει κανένας και θα τον τρέχουνε τον άνθρωπο, για το τίποτα''

Και όπου -άνθρωπος- όχι αυτός. Και όπου -τίποτα- αυτός.