*πέτρινο

Πόσα γνωμικά να έχουν ειπωθεί, πόσες λέξεις βαρύγδουπες και τραγούδια δίπλα στη θάλασσα θα σιγοτραγουδήθηκαν για αυτούς τους μικρούς ήρωες της ζωής μας;

Τους φίλους.

Θυμάμαι αρκετά λόγια που έχω πει εγώ στους δικούς μου φίλους. Σήμερα απλά τις ανακάλεσα στη μνήμη μου.  Σε έναν είχα εκμυστηρευτεί πως ''αισθάνομαι ότι για σένα θα κλάψω πιο πολύ απ' τον καθένα άμα σε χάσω'', με βουρκωμένα  μάτια και αναφιλητά να μου κόβουν τη φράση σε κομμάτια.

Μπροστά σε όλους μια νύχτα αποκάλυψα πως την παιδεία που έχω, την οφείλω στον μεγαλύτερο βαθμό σ'αυτούς, παρά στους γονείς μου ή στους δασκάλους μου. Κι ας μη με συμβούλευσαν ποτέ με διδακτικό ύφος κι ας μην τους άφησα ποτέ να με πάρουν μια αγκαλιά. 

Θυμάμαι τον πατέρα του ενός ενώ τρώγαμε, να μου λέει πως ενώ χαίρεται πολύ για την όμορφη παρέα που έχουμε, πως δεν χρειάζεται να δενόμαστε τόσο πολύ συναισθηματικά και να είμαστε απόλυτοι για τις σχεδόν αδερφικές σχέσεις μας. Δεν ξέρεις αύριο τι γίνεται, είχε πει. Η ζωή προχωράει. Άφησα το πιρούνι και πήρα βαθιά ανάσα θυμάμαι. Μόνο ο γιος του είχε καταλάβει πως έκλαιγα κι ας ήταν στεγνά τα μάγουλά μου.

Η αλήθεια είναι πως από τότε μπήκαν κι άλλοι άνθρωποι στις ζωές μας, που πλέον είναι πιο σημαντικοί από τους φίλους μας, αν αυτό ήθελε να πει ή φοβόταν μήπως δεν γίνει, ο πατέρας του φίλου μου. Οι άνθρωποι που θα μοιραστούμε μαζί τους τα ίδια όνειρα. Τις ίδιες χαρές και τις ίδιες φυλακές. Η ζωή προχωράει μα σέρνει αναμνήσεις. Αλλάξαμε μα δεν χαθήκαμε. Κι αν χαθούμε στη διαδρομή το σημείο συνάντησης δεν ξεχνιέται ποτέ*

 Άλλωστε είμαστε ακόμα ζωντανοί μην το ξεχνάτε. Και αν το όραμα του να μείνουν αναλλοίωτα κάποια πράγματα φαίνεται να σιγοσβήνει, καλό θα ήταν να το αποδεχτούμε και να προσπαθήσουμε τις βάσεις που έχουμε να τις επιστρατεύσουμε κάνοντας τις σχέσεις χρηστικές και διαχρονικές.

Ακούγεται συμβιβαστικό. Δεν είναι.