Εμπιστοσύνη τυφλή στου προαισθήματος το άκουσμα,
άκουσμα ψυχεδέλειας, ερασιτεχνικό και βαθύ.
Το κεφάλι μου σπάω, να βρω έναν τρόπο αναγνώρισης,
καθώς το ραντεβού αυτό, θα' ναι μοιραίο.
Να μην φορέσεις χρώματα ανοιχτά,
τον ήλιο κάνε πως δεν είδες.
Τα μαύρα πάλι, είπα εγώ να τα φορέσω,
εφηβικής αντίδρασης σημάδι, αν μου επιτρέπεις.
Το κόκκινο θα στοιχημάτιζα είναι το χρώμα σου,
σημάδια κόκκινα να βρούμε, τέλεια ιδέα.
Εσύ να κρατάς μια κόκκινη πλατεία.
Εγώ να κρατώ ένα κόκκινο γραμμόφωνο.
Την πρώτη κίνηση εγώ
βήμα αμήχανο
θα πλησιάσω και θα πω
Νιώθω κορεσμένος.
Κι έπειτα εσύ
σιγουριάς χαμόγελο
θα με φιλήσεις και θα πεις
Πάρε οξυγόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου