Το εγχείρημα αυτόνομης έκδοσης ποιημάτων του ''Πορτατίφ'', με τίτλο Ψυτάλλεια, έφτασε χθες, καθυστερημένα στο σπίτι μου. Με είχε ειδοποιήσει πως πήγε λίγο πίσω χρονικά. Μπορεί να φούσκωσε η θάλασσα ξαφνικά και η μειωμένη ορατότητα να έκανε τη ζημιά της, σκέφτηκα.
Υγρασία ποτισμένη στα φύλλα του άλλοτε αγαπημένου μου βιβλίου ''Χίππηδες και κυνικοί''. Υγρασία από αυτή, την μαύρη, την πολυκαιρισμένη και αρρωστιάρα, που κοσμεί τους τοίχους εγκαταλελειμμένων νοσοκομείων.
Αν τα βλέπεις πόδια, είναι ζωή / αν βλέπεις χέρια είναι θάνατος.
Η ιεροτελεστία που φανταζόμουν πως θα υπήρχε κατά το άνοιγμα, πήγε περίπατο. Η μέθοδος ανάγνωσης θα ήταν για άλλη μια φορά, η λεγόμενη ''απνευστί''. Αυτή που παίρνεις μια βαθιά ανάσα και τρέχεις, λες και σε κυνηγάνε οι καθεστωτικοί κι εσύ πρέπει να προλάβεις να διαβάσεις το κλειδί για τον ''Μόνο Δρόμο'', που έχεις κλέψει από το κλειδωμένο τους συρτάρι.
Το κολάζ είναι αναρχία. Δεν θα μπορούσε να μην το πετύχει. Κομμένες παλιές φωτογραφίες άλλοτε στραβά, άλλοτε διακριτικά, ακόμα και ανάποδα.
Kodak
Kodak
Kodak
Kodak
και γραμμένο πάνω της ένα ποίημα. Με ξυλομπογιά. Σχεδόν παιδικά γράμματα. Απρόσεχτα.
Να δεις που θα τα υπαγόρευε, σκέφτηκα για λίγο, στο παιδί του κι αυτό θα τα 'γραφε χαμογελώντας.
Αναρωτήθηκα τι να απεικονίζει από την καλή της μεριά. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα καταλαβαίνεις πως κρατάς στα χέρια σου ένα παιχνίδι - γρίφο. Ποίηση. Χωρίς μισόλογα και μαλακίες.
''H πραγματική ποίηση συγκινεί πρωτίστως τους αναλφάβητους'' είχε γράψει παλαιότερα.
Τώρα διαβάζω αυτό και όλο και κάτι παραπάνω καταλαβαίνω.
Οι εντυπώσεις μου δεν μπορεί να είναι αντικειμενικές, αφού ο γιατρός πλέον μου διέγνωσε πορτατιφίτιδα, μα ξέρω καλά πως η κάθε Ψυττάλεια είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Μια φθηνή ποπ για την ελίτ. Μια καλή αρχή για να δούμε ''κίτρινες μπουλντόζες στα public''.
Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου