Ο καιροσκόπος

Πήρε βαθιά ανάσα κι άφησε τις  φυσαλίδες να του γαργαλήσουν το αυτί.

Βυθίστηκε αργά, με το χέρι τεντωμένο μπροστά.

Ήταν κάπου η δέκατη φορά που το επιχείρησε, αλλά και πάλι μάταια.

Ένα πιο ευέλικτο ψάρι αυτή την φορά, τον πήρε μυρωδιά κι εξαφανίστηκε.

Δεν είχε συνηθίσει να χάνει μάχες τόσο εύκολα.

Κάθε μάχη που δεν κερδίζεται, είναι χαμένη μάχη.

Καμία ισοπαλία είπε και πέταξε το ψαροντούφεκο στο πίσω κάθισμα.

Είχε νυχτώσει πια, όταν βγήκε στον κεντρικό.

Το ραδιόφωνο, δεν το ακούμπησε από τα νεύρα του.

Μόνο η μηχανή μουρμούριζε σαν ηχώ, που έβγαινε από τα σωθικά του.

Πέρασε μια κλειστή στροφή.

Φρέναρε απότομα κι αστραπιαία άναψε τη μεγάλη σκάλα.

Γύρισε κι άρπαξε το υγρό ακόμα, ψαροντούφεκο.

Κατέβηκε αργά.
Τον πλησίασε αθόρυβα από τα πλάγια.

Αυτός ασάλευτος. 
Με το βλέμμα καρφωμένο στο φως.

Η βέργα του τρύπησε βίαια τον λαιμό.

Ένα αρρωστημένο γέλιο, το τελευταίο που άκουσε.

Πέταξε τον λαγό στο πορτμπαγκάζ.
 Δεν ήθελε να λερώσει.