Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

ο πόνος των θεατών


Οι ηθοποιοί έφυγαν από την τελευταία πρόβα πριν την παράσταση, με μια προσμονή και έναν ενθουσιασμό παραπάνω, στην άδεια μέχρι πρότινος ψυχή τους. Σε λίγες ώρες, θα παρουσίαζαν μπροστά σε κοινό, τον κόπο και το μεράκι που είχαν βγάλει στο σανίδι όλες αυτές τις μέρες. Μπορεί και σε όλη τους τη ζωή. Κάποιοι πήγαν μαζί για ποτό. Η τέλεια αποφόρτιση σκέφτηκαν. Κάποιοι άλλοι στριφογύριζαν από νωρίς στα κρεβάτια τους, με τον ύπνο να τους συναντά αρκετές ώρες μετά.
Ο σκηνοθέτης δεν κοιμήθηκε καθόλου. Έφτιαχνε στο μυαλό του όλη νύχτα, ένα σενάριο με ήρωα έναν άγρυπνο καπετάνιο.

Η αυλαία άνοιξε, μα τα φώτα καθυστέρησαν να ανάψουν. Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα καθυστέρησης, έκλεισαν όλοι τα μάτια και φαντάστηκαν ένα θέατρο ασφυκτικά γεμάτο. Η πρωταγωνίστρια θα στοιχημάτιζε πως η θερμότητα που εξέπεμπαν οι θεατές, της χάιδεψε το μάγουλο. Η σκληρή πραγματικότητα, μπορεί να νικηθεί από την αγάπη γι αυτό που κάνεις. Οι θεατές αυτό το καταλαβαίνουν. Έτσι, προνοούν και κάθονται στις πρώτες θέσεις, σαν ένα υπόστρωμα που αν τυχόν ο ηθοποιός σκοντάψει από το σανίδι, θα προσγειωθεί τρυφερά στην αγκαλιά τους. Η παράσταση κύλησε ομαλά. Όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, δείχνοντας τον επαγγελματισμό τους. Ο σκηνοθέτης στο τέλος της παράστασης, έδειχνε ο πιο χαμογελαστός και ικανοποιημένος απ' όλους. Η στιγμή που ο σκηνοθέτης, δείχνει πως υπήρξε ένας αποτυχημένος ηθοποιός.



Οι θεατές έφυγαν κατενθουσιασμένοι από το θέατρο. Κάποιοι πήγαν για ποτό. Συζητούσαν και ανέλυαν για ώρες την παράσταση. Κάποιοι άλλοι, αποφάσισαν να προστατέψουν την αύρα που πήραν από τους ηθοποιούς και να την πάρουν σαν οδηγό, ευελπιστώντας για ένα όμορφο όνειρο. Όλοι τους σκέφτηκαν πως αξίζει να δουν την παράσταση ξανά. 

Λίγες μέρες μετά, τα φώτα και η αυλαία, περίπου συγχρονίστηκαν. Οι ηθοποιοί μισόκλεισαν τα μάτια, μέχρι που είδαν ακριβώς τον ίδιο αριθμό θεατών. Ο πρωταγωνιστής θα στοιχημάτιζε ότι, όχι μόνο ο αριθμός των θεατών είναι ίδιος, αλλά πως είναι και τα ίδια πρόσωπα με την πρώτη φορά. Ανεπηρέαστοι, έδωσαν και πάλι τον καλύτερό τους εαυτό. Και οι θεατές από τη μεριά τους, ενθουσιάστηκαν το ίδιο με την πρώτη φορά. 

Το ίδιο έργο παίχτηκε ξανά και ξανά. Με τον ίδιο ζήλο, τον ίδιο επαγγελματισμό. Ηθοποιούς και θεατές τους ίδιους. Για σαιζόν ολόκληρες, με την ίδια συνταγή. Ίδια και απαράλλαχτη. 
Μέχρι που ο σκηνοθέτης μια μέρα, όρμησε στη σκηνή με πάθος και ένταση φωνάζοντας στους θεατές, πως δεν παίζουν σωστά τον ρόλο τους.

Ο άγρυπνος καπετάνιος άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο πηδάλιο.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου