θα με πάρει αγκαζέ

 

https://www.facebook.com/events/7850140661667468?ref=newsfeed

Σαν πέσει ο ήλιος

θα με πάρει αγκαζέ

ως την πλατεία.

Θα μου απαγγέλλει δίστιχα

κι εγώ θ' ακούω έπη.

συντομογραφίες *

 

η λέξη συντομογραφία εντωμεταξύ έχει δεκατρία γράμματα

ASAP

Πνίγομαι λέω

μ' ένα φιλί σώζονται

μόνο στα έργα.

FYI

Αυτή η χούφτα 

όσο και να γεμίζει

σαν άδεια νιώθει.

FYA

Μέσα σε όλα

θα πρέπει να θάψουμε

και τους νεκρούς μας.

NRN

Υπάρχουν φορές

που μας αρκεί αλήθεια

το: διαβάστηκε.

PS

Πενήντα λέξεις

για να δώσουν το χιόνι

οι Εσκιμώοι.

Και δεν βρίσκω ούτε μια 

να δώσω στη ματιά σου.

ASAP / as soon as possible

FYI / for your information

FYA / for your action

NRN / no reply necessary

PS / postcript

Η ποίηση της γείωσης

Γνωρίζοντας τη γραφή του Γ. Κακαέ αρκετά χρόνια, μέσα από διάφορες ποιητικές συμπορεύσεις (εργαστήρι Σινόπουλου, ποιητική ομάδα κατάληψης βοτανικού κήπου Πετρούπολης, ποιητικό περιοδικό τσακμάκι, ομάδα γραφής συνεργατικών εκδόσεων μοτοκούζι) είμαι σε θέση να γράψω τα καλύτερα για την πρόσφατη συλλογή που εξέδωσε, όπως κάνουν όλοι για τις συλλογές των φίλων τους που πιθανόν, όπως συμβαίνει και εδώ, στεγάζονται στις ίδιες εκδόσεις...
 

Ο τίτλος της συλλογής λοιπόν ‘’μουτζούρες’’, είναι μια πρώτη προσέγγιση για να διακιολογήσω τον τίτλο αυτού του κειμένου. Ο Κακαές φαίνεται να μας προιδεάζει πως κάθε ποίημα που θα διαβάσουμε έχει το ειδικό βάρος μιας μουτζούρας πάνω σε ένα χαρτί που βρίσκεται απλωμένο ένα χειρόγραφο ποίημα. Μια μουτζούρα πάνω σε ένα περιττό επίθετο; Μια μουτζούρα που κάνει ο γράφων στον κενό χρόνο της σκέψης ώστε να περάσει στον επόμενο στίχο; Μπορεί. Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει την παρακάτω μουτζούρα.

Ρομαντικό

Τέτοια είναι

η αγάπη μου για σένα.

Όπως αυτή του ποιητή

για τις μουτζούρες του.

Εγώ θα πώ η διαδικασία και το ταξίδι μέχρι να αποτυπωθεί το ποίημα ειπωθεί το σ’ αγαπώ, είναι σημαντικότερες του αποτελέσματος. Κι όταν κάτι τέτοιο επικοινωνείται, μπορούμε να αντιληφθούμε την γείωση που νιώθει το πρόσωπο που αποζητά την  υψηλή ποίηση αγάπη.

Το απόσπασμα του Ν. Παναγιωτόπουλου που παραθέτει σαν intro στην συλλογή του πάλι, είναι ενδεικτικό της γείωσης.

Σε τόπους σαν νεύρα

σε χώρες που αποχωρεί η φωνή

πρέπει να ξεμάθεις (κι όχι να μάθεις)

να γυρίσεις στην μάνα της τέχνης

στην ατεχνία

και να σκοτώσεις την ματαιοδοξία σου.

Κι εδώ, εισάγεται η ματαιοδοξία των ποιητών γερά στο παιχνίδι. Από την ποίηση της γείωσης, στην γείωση των ποιητών και μάλιστα από τα ύψη.

 Ύψη

Υπάρχουν ύψη που δεν μπορούν να μετρηθούν:

Το ύψος του χρέους που οφείλει

ο νεκροθάφτης στα σκουλήκια.

Το ύψος απ’ το οποίο πέφτοντας

ένας καταραμένος ποιητής πιστεύει

πως την αθανασία θα κερδίσει.

Το ύψος των περιστάσεων

στο οποίο μάταια προσπαθεί

ο ηττημένος να σταθεί.

Το ύψος της στάθμης της βροχής

που χρειάζεται να πέσει για να καλύψει

το αποτύπωμά μας στη γη.

Και τέλος τα ύψη

που φτάνει το βλέμμα

τη στιγμή που

η ψυχή χάνεται.

Κι αν εδώ μιλάμε για την σπάνια περίπτωση της “αθανασίας” των ποιητών μετά την πτώση στο κενό, ας περάσουμε σε πιο πιθανές και γλαφυρές εικόνες ματαιοδοξίας και το ‘α απόσπασμα από τη μουτζούρα με τίτλο:

Οι γλώσσες που ξέρω

Το μελάνι στην πένα

ενός ανερχόμενου συγγραφέα

τελειώνει τη στιγμή που

υπογράφει αντίτυπα κι αφιερώσεις

στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του.

Το ρεύμα κόβεται τη στιγμή που

δεκάδες νέοι γραφιάδες

πληκτρολογούν στο λάπτοπ

πρωτόλειους στίχους

μη προφταίνοντας το έγγραφο να αποθηκεύσουν.

Ένας καταξιωμένος ποιητής

τη γλώσσα του δαγκώνει

ενώ απαγγέλει στίχους

που τον κόσμο ολάκερο θ’ αλλάξουν.

Κι αυτές τις στιγμές

για ποίηση τις λογαριάζω.

Οι παραπάνω ποιητές στα μάτια του Γ. Κακαέ, γειώνονται και μάλιστα ολόγυμνοι. Φαίνεται εδώ μια μικρή εικόνα της σημερινής ελληνικής ποίησης ακόμα κι αν δεν βρουν τους ποιητές αυτά τα ευτράπελα.

Σε ένα άλλο σημείο της συλλογής, που πρέπει να έχει τα περισσότερα ποιήματα που καταπιάνονται με την ποίηση ή τους ποιητές από οποιαδήποτε άλλη πρώτη συλλογή, μας εξομολογεί με το ποίημα:

Eιλικρινές
 

Αλήθεια, σας λεώ:

αγαπάω πολύ

όλους τους ποιητές

μεχρι τη στιγμή

που θα νιώσουν οι ίδιοι

τέτοιοι.

Ψευτοποίμα

 

Στην Ελλάδα του 2019

εκδίδονται κατά μέσο όρο

τρεις ποιητικές συλλογές

την ημέρα.

Αυτό σίγουρα

δεν είναι ένα ποίημα.

 

Δεν είναι δα και τίποτα να εκδώσεις μια ποιητική συλλογή. Μα είναι τόσο δύσκολο να παραμείνεις συνεπής σε αυτό που αισθάνεσαι απέναντι στη γραφή σου. Και για τον Γ. Κακαέ, φαίνεται πως η έκδοση μιας συλλογής είναι το άλμα που σε κρατάει αιωρούμενο για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να έρθεις και πάλι σε επαφή με τη γη. Η διαδιακασία θα παραμένει πάντα σημαντικότερη του αποτελέσματος. 

 

ο καθένας (κάνει την δουλειά του)

Η αστυνομία κάνει τη δουλειά της.

Να μη γενικεύουμε, οι μπάτσοι κάνουν τη δουλειά τους.

Οι παππάδες κάνουν τη δουλειά τους.

Οι δημοσιογράφοι κάνουν τη δουλειά τους.

Και οι εκδότες κάνουν τη δουλειά τους.

Οι ποιητές επίσης.

Οι κριτικοί κάνουν τη δουλειά τους.

Κι οι ανθολόγοι κάνουν τη δουλειά τους.

( ποιησούλα μου, βαριακούγεσαι )

Οι ψυχολόγοι κάνουν τη δουλειά τους.

Το γύφτικο σκερπάνι την κάνει τη δουλειά του.

Η επανάληψη την κάνει τη δουλειά της.

Κι η επικόλληση επίσης.

Τα μαθηματικά την κάνουν τη δουλειά τους.

Οι κάμερες την κάνουν τη δουλειά τους.

Οι έμποροι την κάνουν τη δουλειά τους.

Κι οι χρήστες κάνουν τη δική τους.

Τα γυμναστήρια την κάνουν τη δουλειά τους.

Τα σουβλατζίδικα την κάνουν τη δουλειά τους.

Τα μπαλονάκια δώρο στα παιδιά την κάνουν τη δουλειά.

Τα μπαλονάκια στην καρδιά την κάνουνε επίσης.

( κάπως καλύτερα τώρα )

Η χούφτα κάνει την δουλειά της.

Κι ο δονητής.

Οι σημαίες την κάνουν τη δουλειά τους.

Οι στοιχηματικές την κάνουν τη δουλειά τους.

Και οι ΠΑΕ την κάνουν τη δουλειά τους.

Η επιτροπή την κάνει τη δουλειά της.

Το κόμμα – πάψε εσύ, την κάνει τη δουλειά του.

Και ο φασίστας βέβαια την κάνει τη δουλειά του.

Οι εμπρηστές την κάνουν τη δουλειά.

Και η Γκριν Πις επίσης.

Το σποράκι την κάνει τη δουλειά του.

Το κοράκι την κάνει τη δουλειά του.

Το φτυάρι την κάνει τη δουλειά του.

Το σκουλήκι, κι αυτό.


Εμείς τι κάνουμε.

https://ekdoseismotokouzi.tumblr.com/post/181219305474/%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-2

μονότυπο κολαζοποιημένο

τί μας τσαμπουνά η Φρίντα Κάλο;

Το παραπάνω κολάζ αποτελεί το οπισθόφυλλο από το κολαζοποιημένο ”μονότυπο”.

Το “μονότυπο”, κάποτε ένα lineup του κινηματογράφου ΑΣΤΟΡ με ταινίες της WEIRD WAVE που θα προβάλλονταν το 2017, μεταποιήθηκε πλέον μια σειρά από χειροποίητα κολάζ και στίχους που άλλοτε τα έφερα σε θέση να μιλούν με τη σύνοψη της ταινίας κι άλλοτε με τον τίτλο ή την αφίσα της.

* Το κολάζ σε σπουδάζει σενάριο.

** Η δύναμη της γραφής > Η δύναμη της UHU.

ωδή ξεπερασμένη

Οι ποιητές του σήμερα

ποτίζουν την έμπνευση

με χασίς και με μπύρα.

Ορόφους δύο ψηλά

ο λογισμός τους.

Με κάτι στίχους σφουγγάρια

τρίβουν καλά το σώμα τους

σκεπτόμενοι έναν τρόπο

απαλλαγής από του φύλου

την κολυμπήθρα.

Κλείνονται σε ντουλάπες

αφού πρώτα βέβαια

γυρίσουν με τα ρούχα

και τ' απαλό μαλακτικό

του πλυντηρίου

Βαρύψυχα αερικά

λιτανεύουν ποίηση.

Θεριά σαν κυπαρίσσια

που ψάχνουν ολονυχτίς

νεκροταφείο.

" Χρήζουν παρθενορραφής "

η διάγνωση που έμελλε

η προηγούμενη γενιά

κοφτά να αποφανθεί

ως αυθεντία.

Καιρό τώρα ζητάμε

την πνοή την καθάρια

με τα χέρια δεμένα

παρακαλώντας για μια

στροφή της Γώγου.

Όχι σε τοίχο γραμμένη.

Σώθηκε πια η μαύρη

συνθηματολογία.

Την κατάπιε με φθόνο

τέλειο Τέρας.

Καμιά ωδή στο κράτος.

Καμιά ελπίς πατρίδος.

Δεν περισσεύει χρόνος

γι' άλλες πια ποιητικές

αυτοκτονίες.

φωτογραφία: @CosmeTura1991