Tη θέλω

γιατί έχει πάνω της το κόκκινο το χρώμα
κι αν ήξερα τα κόλπα τα τεχνολογικά,
πάλι με κόκκινο θα έγραφα αυτές εδώ τις λέξεις. 

Ξεχάσαμε πως είναι το χρώμα της αγάπης τέτοιο
και ψάχνουμε στο αίμα να ξεδιψάσουμε το μάτι.

Μα εγώ κατάφερα και βρήκα τη μπαλαρίνα της ψυχής,
ανάμεσα σε χίλιους δακρυσμένους κλόουν.

Είχε τους αστραγάλους της κλειστούς
και τεντωμένα τα πόδια της τα μακριά. 

Κάθε που ανέμιζε, σχεδόν αυτόματα 
έκανε σβούρες, γύρω απ' τον άξονά της.

Απίστευτο που στη θέα της δεν τρόμαξα,
κατανικώντας τις συνήθειες των παιδικών μου χρόνων.

Ακόμα κι όταν τα λεπτά της χέρια,
έδειξαν μιαν αγκαλιά στον ουρανό,
εγώ το τόλμησα να πέσω μέσα τους,
κι ας ήταν άνιση η μάχη με τ' απέραντο.

Ανάλαφρο το σώμα σου τώρα,
αφού σου χάρισα δυο μπαλόνια
καρδιές, φουσκωμένα με ήλιον.

Να τα κρατάς εσύ, που σου αξίζουν τα ταξίδια.

ιστός

την είδα ν' ανεβαίνει 
με αργά βήματα
τραβούσε την ανηφόρα
γαντζωμένη 

απ'τον ιστό της
τον ασάλευτο
κοιτούσε
προς την κορυφή

κι ένα σημάδι 
σημείο στον χάρτη 
όλο αντίκριζε

μια ανάσα 
πριν το τέλος
κι ένας αέρας δυνατός

ενεργοποίησε 
τις αισθήσεις της

απλώθηκε να κρατηθεί
μα μάταιος ο κόπος

κατακόρυφη η πτώση
αν και προσπάθησε 
να μπλέξει στ' όνειρό μου

στο χώμα αν θυμάμαι προσγειώθηκε
κι ο στρατιώτης ειρωνεύτηκε

πως αυτοκτόνησε η σημαία.

Καλως ήρθες

Δεν με πειράζει το κρύο πια και τη βροχή συνήθισα,

ρομαντισμός και αηδίες ότι μιλάμε με τα βλέμματα,

μη με κρατάς από το χέρι, δεν έχω συνοχή, 

μια ιδέα είναι η ομίχλη, μια φλόγα που καίει.

Το πρώτο μας ραντεβού θέλω να ξέρω αν θυμάσαι.

Ήρθα με χτυποκάρδι αφού η αγάπη μας έκλεινε το μάτι.

Μου αρκούσε που είχα το χέρι μου στο πόδι σου.

Πόση απόγνωση και πόση ελπίδα, να φωνάζουμε στο μέλλον μας 

''έλα τώρα, φτάσε'', δεν θέλω να μεταφράζω άλλο.

Τώρα είναι το μετά, δεν βλέπεις τις ταράτσες, που γέμισαν απόγνωση;

Όσο σκάβω, τόσους θησαυρούς βρίσκω

και πάντα κλαίω με τα γραπτά του Παναγούλη.

Δασκάλους πρέπει να γεννήσουμε, να μη τους κάνουμε τη χάρη.

Μια χώρα που ουρλιάζει κήρυξε ανένδοτο αγώνα

και πως να πάμε σπίτια μας, μέσα σε τέτοια χάλια;

Η λήθη είναι η αρρώστια, μα το Arbeit macht frei

θα τους το τρίψουμε στη μούρη.

Εγώ πάλι, θα κατηφορίσω προς τα κάτω.

Στην πλατεία, που ξέρει τόσα για μας.


- Παντού αστυνομία, δικαιοσύνη πουθενά. -

Από  

Για τη Sine_lege

Ερωτικά χημικά

Μπαίνω σπίτι στα σκαστά. Στέλνω μήνυμα να της πω ότι κατηφορίζω.Νιώθω ότι θα μου λείψει που δεν θα 'ναι δίπλα μου.Να της κρατάω το χέρι σε κάθε κρότο. Αρπάζω το φουλάρι της απ' τη ντουλάπα και το τυλίγω στον λαιμό. Παίρνω βαθιά ανάσα και χαμένος στις σκέψεις μου, βρίσκομαι ήδη στην Πατησίων. Υπάρχει ένα σημείο σ'αυτή την οδό, που αν κοιτάξεις ευθεία απέναντι μαγεύεσαι.Συναντώ την παρέα χωρίς πολύ κόπο, αφού ήταν νωρίς ακόμα για να έχει κόσμο. Άργησε να γεμίσει η πλατεία. Απέκτησε εμπειρία ο κόσμος ''στον δρόμο'' και ξέρει πότε κάνει την εμφάνισή του. Ο Νταλάρας και η Φαραντούρη στριγγλίζουν βαρετά πάλι στα αυτιά μου. Θα ενέπνεε πιστεύω καλύτερα το ''μέσα μου ο αέρας που φυσά δεν λέει να ημερέψει'' από το ''είμαστε δυο είμαστε τρεις''. Αυτή η αέναη προσπάθεια να αφουγκραστώ τον κόσμο και να πιάσω ρυθμό σε μία πορεία, πάντα μου έτρωγε τα σωθικά. Τα ηλικιωμένα ζευγαράκια στα σκαλιά της πλατείας. Τα αγριεμένα βλέμματα των γυναικών που γυρίζουν δεξιά αριστερά. Οι ξένοι που κάποια δουλειά τους έφερε στα μπαλκόνια του King George μια τέτοια μέρα. Οι ξένοι που πουλάνε αναλόγως τα τεκταινόμενα, τη μία χειρουργικές μάσκες και νερό και την άλλη ομπρέλες και ολόσωμα νάιλον. Στα υπόστεγα της Βουκουρεστίου συνωστισμός ιδεολογιών αλλά και ικεσίες να σταματήσει η βροχή.Τέτοια χατίρια καμιά φορά τα κάνει ο Θεός. Έπειτα μολότοφ και χημικά. Πόσο γνώριμο σκηνικό. Προβλέψιμο όσο και το σκηνικό εντός Βουλής. Δεν έχει νόημα πια. Πάνε και ώρες βλέπεις. Γυρίζω Κολοκοτρώνη με μια ηττοπάθεια λιγότερη αυτή τη φορά. Βρέχει για τα καλά. Σαν να την είδα να περπατάει χαμογελώντας προς το μέρος μου. Πόσο ερωτεύσιμη  γίνεται όταν το κάνει αυτό. Μύρισα το φουλάρι της κι έβαλα μπρος.

 Μωρή αξιοπρέπεια, άξιζες μια πνευμονία.

15 χρόνια μετά

O Γιαννάκης φεύγοντας από το σχολείο, δεν έβλεπε την ώρα και τη στιγμή να γυρίσει σπίτι. Τι τιμή!, σκεφτόταν ενώ βάδιζε με όλο και μεγαλύτερα βήματα. Ένα στ' αριστερό. Μπουπ. Δύο και τα δυο. Μπουπ μπουπ! έδινε διαταγές στον εαυτό του παπαγαλίζοντας αυτό που άκουγε δυο ώρες τώρα στην πρόβα. Ένιωθε περήφανος που ήταν ο εκλεκτός. Έφτασε κιόλας στο σπίτι. Άνοιξε την πόρτα γρήγορα και κατευθύνθηκε  αμέσως στην κουζίνα.

''Μαμά σου έχω νέα! Θα είμαι ένας από τους τρεις τυμπανιστές στην παρέλαση''


Έφυγε από τη δουλειά με το αμάξι. Στο μυαλό του τριγύριζαν ακόμα οι φωνές του γραφείου, ενώ και οι χτύποι της καρδιάς του ήταν υψηλοί όπως και οι ρυθμοί της ζωής του, για άλλη μια μέρα. Ήπιε μια τζούρα καφέ από το πλαστικό ποτήρι που είχε πάντα στο αμάξι. Στη διαδρομή για το σπίτι έκανε περίπου έξι τσιγάρα. Μόνο όταν ανοίγει η πόρτα του σπιτιού έλεγε, μου φεύγει το άγχος. Άρχισε να χαλαρώνει καθώς έγειρε τη πλάτη του στον καναπέ. Το τσιγάρο στο τασάκι περίμενε αυτές τις μικρές και γλυκιές τζούρες που συνήθιζε να τραβάει όταν κάπνιζε στο καθιστικό.Έκανε να τ' ανάψει ώσπου σαν να πάγωσε όταν άκουσε τη φωνή της μάνας του από το δωμάτιο.

''Τη σημαία από το πατάρι μη ξεχάσεις να κατεβάσεις!''

Το τελευταίο δελτίο ειδήσεων

H παρουσιάστρια των ειδήσεων ήταν εμφανώς ταραγμένη, σαν να χανόταν η Γη κάτω απ' τα πόδια της. Δεν προλόγισε τους τίτλους, ούτε καλησπέρα άκουσα να μου λέει. Κοιτούσε μόνο την κάμερα (ή μήπως λίγο πιο πάνω;) λέγοντας τα παρακάτω.

Ο τροχός της τύχης δεν γύρισε ποτέ για σας.

Όλοι οι αφέτες που κήρυξαν την έναρξη των τηλεμαραθωνίων αυτοκτόνησαν.

Το μόνο πράγμα που έγινε στα τυφλά ήταν ο βομβαρδισμός του ερωτισμού σας. Κανένα ραντεβού.

Σαν παρατράγουδα χρησιμοποιήσαμε ανθρώπους με τον μεγαλύτερο δείκτη ευφυίας με σκοπό να μειώσουμε τη δική σας.

Το τσαντίρι κάηκε από μια ομάδα Ρομά που έδειχνε θιγμένη από τα αστραφτερά πατώματά του.

Ο μεγάλος αδερφός ήταν μια απάτη. Μόνο μια μεγάλη αδερφή μπορεί να κρυβόταν πίσω από τις κάμερες.


Τα γράμματα που είχατε από τις χαμένες σας ελπίδες γινόντουσαν ανακύκλωση από το σταθμό μας.

Καμία δίκη. Ποτέ και πουθενά....

Δυνατός κρότος.

Έκλεισα μια για πάντα την τηλεόραση. Άνοιξα τις κουρτίνες. Στο μπαλκόνι ο Mr Zong πεθαμένος.

Πάει...

Ο υπάλληλος του αεροδρομίου υπάκουσε στις διαταγές του προϊσταμένου του και σκυμμένος, καθάρισε και την τελευταία τρίχα που είχε απομείνει στο επιβλητικό, κόκκινο χαλί. Λίγο πιο πάνω, στον πύργο ελέγχου, η ραδιοσυχνότητα εξέπεμπε σε πολύ γρηγορότερους ρυθμούς τα μίλια, αντίστροφα, λες και κάποια βόμβα ήταν έτοιμη να εκραγεί. Τίποτα σπουδαιότερο όμως δεν συνέβη από ακόμα μια προσγείωση με αίσιο τέλος στο Ελ. Βενιζέλος. Ο υπολοχαγός έδωσε το σύνθημα στην μπάντα για τον εθνικό ύμνο ακαριαία και ο στρατηγός αμέσως μετά το παράγγελμα: ''παρουσιάστεεε άρμ!'' Ένα ρίγος απροσδιορίστου προέλευσης τύλιξε τον θηριώδη φρουρό όταν προσέγγισε τη σκάλα του αεροπλάνου. Ο Διοικητής έδωσε μέσω ασυρμάτου τις τελευταίες εντολές πριν την αναχώρηση απ' το αεροδρόμιο. Ένας απ' τους αστυνομικούς που το άκουσε, χασμουρήθηκε πριν βάλει μπρος το περιπολικό. Οι ώρες αναμονής ήταν αρκετές, πέραν του ότι είχε ρεπό που η Αρχή το ανακάλεσε. Η εικοσάμετρη λιμουζίνα έβαλε μπρος τελευταία. Ο οδηγός της έτρεμε, όπως την πρώτη φορά. Μπλε φώτα αναβόσβηναν στον καθρέφτη ενός οδηγού στην Αττική οδό, στο ύψος των Σπατών. Ένας ταξιτζής στην Κατεχάκη απορούσε που είχε τόση λίγη κίνηση. Το ραδιόφωνό του ήταν χαλασμένο. Φοβήθηκε που τον πέρασαν από δεξιά δυο μαύρα τζιπ με φιμέ τζάμια. Ένα μικρό καφέ στη Μουρούζη έσφυζε από ζωή. Ένας σκύλος στην Ηροδότου γάβγιζε για ένα τέταρτο. Ένα ζευγάρι με ένα μηχανάκι παραμέρισε επιδεικτικά την ερυθρόλευκη ταινία που ήταν τεντωμένη από τη μια άκρη της Ιουλιανού ως την άλλη. Το τηλέφωνο μιας μονοκατοικίας στα Βριλήσσια χτύπησε ξαφνικά. Η κυρία που το σήκωσε κατάφερε να κρατηθεί όρθια μα δεν τα κατάφερε λιποθυμώντας. Ο γιος της πονεμένος στο δεξί μάτι, ξέσπασε με λυγμούς στο κρατητήριο της Ομόνοιας. Ένα περιστέρι διέσχισε τη Πλατεία Συντάγματος και με έναν ελιγμό προς τα πάνω, πέρασε σύριζα τα κεφάλια των εκατοντάδων ανθρώπων που ήταν πάνω στα σκαλιά. Μία κουτσουλιά προσγειώθηκε σε μια ασπίδα ενός ματατζή. Στους Στύλους του Ολυμπίου Διός ένα μαύρο σπρέι θα άφηνε τον τελευταίο του ψεκασμό. Πράσινο τσάι σέρβιρε μια Φιλιππινέζα υπηρέτρια στις φίλες της Κυρίας, ενώ ο άντρας της θα έδινε το ραντεβού της ζωής του στο Χίλτον. Στον δρόμο του γυρισμού ο σοφέρ της λιμουζίνας έτρεμε λιγότερο. Τα μάτια του αστυνομικού που πριν ώρες χασμουριόταν ήταν πλέον βαριά. Με πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση όμως, υπάκουσε σε άλλη μία διαταγή. Το φως είχε πέσει και από το τζάμι του λεωφορείου οι στριμωγμένοι επιβάτες δεν έβλεπαν καθαρά την κίνηση που είχε. Οι μηχανές του αεροσκάφος είχαν πια ρολάρει και δεν θα αργούσαν να σηκώσουν το αεροσκάφος ψηλά. Μια γιαγιά στη Νίκαια κοιμόταν με ανοιχτή την τηλεόραση και το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Δέκα φίλοι βρέθηκαν σε ένα μικρό ταβερνάκι στη Νέα Ιωνία, ενώ μια ελληνίδα φοιτήτρια στο Βερολίνο διάβαζε τα ''ημερολόγια μοτοσικλέτας''.

Πάει κι αυτό.

*πέτρινο

Πόσα γνωμικά να έχουν ειπωθεί, πόσες λέξεις βαρύγδουπες και τραγούδια δίπλα στη θάλασσα θα σιγοτραγουδήθηκαν για αυτούς τους μικρούς ήρωες της ζωής μας;

Τους φίλους.

Θυμάμαι αρκετά λόγια που έχω πει εγώ στους δικούς μου φίλους. Σήμερα απλά τις ανακάλεσα στη μνήμη μου.  Σε έναν είχα εκμυστηρευτεί πως ''αισθάνομαι ότι για σένα θα κλάψω πιο πολύ απ' τον καθένα άμα σε χάσω'', με βουρκωμένα  μάτια και αναφιλητά να μου κόβουν τη φράση σε κομμάτια.

Μπροστά σε όλους μια νύχτα αποκάλυψα πως την παιδεία που έχω, την οφείλω στον μεγαλύτερο βαθμό σ'αυτούς, παρά στους γονείς μου ή στους δασκάλους μου. Κι ας μη με συμβούλευσαν ποτέ με διδακτικό ύφος κι ας μην τους άφησα ποτέ να με πάρουν μια αγκαλιά. 

Θυμάμαι τον πατέρα του ενός ενώ τρώγαμε, να μου λέει πως ενώ χαίρεται πολύ για την όμορφη παρέα που έχουμε, πως δεν χρειάζεται να δενόμαστε τόσο πολύ συναισθηματικά και να είμαστε απόλυτοι για τις σχεδόν αδερφικές σχέσεις μας. Δεν ξέρεις αύριο τι γίνεται, είχε πει. Η ζωή προχωράει. Άφησα το πιρούνι και πήρα βαθιά ανάσα θυμάμαι. Μόνο ο γιος του είχε καταλάβει πως έκλαιγα κι ας ήταν στεγνά τα μάγουλά μου.

Η αλήθεια είναι πως από τότε μπήκαν κι άλλοι άνθρωποι στις ζωές μας, που πλέον είναι πιο σημαντικοί από τους φίλους μας, αν αυτό ήθελε να πει ή φοβόταν μήπως δεν γίνει, ο πατέρας του φίλου μου. Οι άνθρωποι που θα μοιραστούμε μαζί τους τα ίδια όνειρα. Τις ίδιες χαρές και τις ίδιες φυλακές. Η ζωή προχωράει μα σέρνει αναμνήσεις. Αλλάξαμε μα δεν χαθήκαμε. Κι αν χαθούμε στη διαδρομή το σημείο συνάντησης δεν ξεχνιέται ποτέ*

 Άλλωστε είμαστε ακόμα ζωντανοί μην το ξεχνάτε. Και αν το όραμα του να μείνουν αναλλοίωτα κάποια πράγματα φαίνεται να σιγοσβήνει, καλό θα ήταν να το αποδεχτούμε και να προσπαθήσουμε τις βάσεις που έχουμε να τις επιστρατεύσουμε κάνοντας τις σχέσεις χρηστικές και διαχρονικές.

Ακούγεται συμβιβαστικό. Δεν είναι.

Μη φοβάστε

Στο ραδιόφωνο ακούστηκαν τρεις χτύποι ρολογιού. 
Καμιά γυναικεία φωνή δεν ψέλλισε την ώρα.
Οι κάθετες πολύχρωμες γραμμές της τηλεόρασης.
Ούτε ένα έκτακτο.
Εισερχόμενα μηδέν ή τουλάχιστον έτσι είδα.
Όπου να' ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αν δεν τις προλάβει ο μακρόσυρτος συριγμός,
του μηχανήματος υποστήριξης.

Προστακτική

Τρέξτε, χαρείτε, φωνάξτε και σπάστε,
είναι η ώρα του παιδιού, γελάστε.

Σκεφτείτε, κρυφτείτε, δουλέψτε και γλείψτε,
στην ενηλικίωσή σας υποκλιθείτε.

Αράξτε, βρομίστε, τηλεόραση δείτε,
τώρα γεράσατε, σταυροκοπηθείτε.

                             

φίλοι | γείτονες | εργοδότες | δικαστές | εραστές | επίδοξοι εραστές | παλιοί αγαπημένοι | γονείς | συμμαθητές | συμπαίχτες | μαγαζάτορες | δημόσιοι υπάλληλοι | διοικητές στρατοπέδων | φίλοι προπάντων | τη προσοχή σας | παρακαλώ | εύθραυστες ψυχές | παντού τριγύρω.

Γυμνός Σεπτέμβρης

Τότε οι λέξεις είναι βαριές,
ή το μυαλό τις παίρνει έτσι,
πότε;

Που λέγαμε τους δρόμους θα γεμίσουμε
και θα γυρίσουμε να λέμε,
ως πού;

T' αεροπλάνα γίναν ευδιάκριτα,
βλέμματα αδιάκριτα,
στο πουθενά.

Η λίμνη στέρεψε, κινούμενη άμμος,
ορθά κοφτά θα πουν,
κατέρρευσε.

Όλα στα γρήγορα, είπες πως τρέχουμε,
δες τα μυρμήγκια με άγχος πέφτουνε,
μεσ' τη φωλιά.

Και τα βιβλία μου κι η φαντασία μου
πακεταρίστηκαν, σε περιμένουνε,
σπάω τα δεσμά.

Κενοί στη γύμνια μας, αρχαία δράματα,
καμμένα οράματα,
Σεπτεμβριανά.

Άκαιρο

Πλέον η θάλασσα είναι άλλο ένα στοιχείο.

Ο Ήλιος ακόμη ένας φίλος.
Εμπνέουν ακόμη. Ξέρω πως θα είναι πάντα εκεί.
Να με ηρεμούν, να με γαληνεύουν.
Μα το βλέμμα σου θα' ναι αυτό, που με κάνει
να βλέπω τους άλλους από θέση ισχύος.
Το χαμόγελό σου, να νομίζεις πως κάτι έχω.
Δίκιο έχεις.

Πελαγοδρομώ, μα δεν φοβάμαι.
Αφήνομαι στον αέρα, μα δεν χάνομαι.
Το ζω και προσπαθώ να καταλάβω.
Ακολούθησε το άρωμά μου, πάμε μια βόλτα.
Το χρόνο να παγώσουμε προφταίνουμε,
τη μίζερη ζωή να μεγαλώσουμε.
Τουλάχιστον θα λέμε ''προσπαθήσαμε'',
αν και ανεξαρτήτως της αναμονής,
ξεκάθαρα σου λέω πως τα καταφέραμε.

Στο λιμάνι της Πάτρας

οι κυνηγημένοι/

του σήμερα\
κρύβονται\
από τους κυνηγημένους\
του αύριο/
με τα ρούχα να κρέμονται\
στον αέρα/
τους ενοχλούν στο τρέξιμο\
καθώς τους παίρνουνε/
χαμπάρι/
τ' αποκόβουνε\
το μαύρο δέρμα τους/
κάλυψη απόκρυψη/
αιώρα τέλεια/
τα μαύρα ντεπόζιτα\
στα φορτηγά για Ιταλία/

Ο Ήλιος μου 'κλεισε το μάτι

Σε παρακαλώ, πίστεψέ με.
Μου το 'πε η θάλασσα.
Ο ποταμός μου το ψιθύρισε την αυγή.
Ο Ήλιος μου 'γνεψε καταφατικά, πως ειν' αλήθεια.
Έψαξα και τη βροχή,
τα χιόνια καλούσα να το επιβεβαιώσουν
μα δε φάνηκαν.
Τα σύννεφα εξαφανίστηκαν.
Είναι αλήθεια.
Ο χειμώνας πέθανε.

Ασκήσεις αποσυμπίεσης

Καλός μαθητής δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε με ενδιέφερε. Παραμύθια δε μου διάβασε ποτέ κανένας βλέπεις. Την Πηνελόπη Δέλτα που μου σύστησε για το καλοκαίρι η δασκάλα τη βαρέθηκα. Παραμύθια χωρίς ονόματα δεν χάφτω εγώ, έλεγα. Και τα ψηλά βουνά μου φαίνονταν άκαιρα καλοκαιριάτικα. Τις χαρούμενες διακοπές τις αποζητούσα και με το παραπάνω, σε παραλίες και σε λιμάνια. Αργότερα κατάλαβα πως ενώ τον Σεπτέμβρη οι φίλοι μου ξεκινούσαν τη σχολική περίοδο, εγώ την τελείωνα.

Στο τεχνικό λύκειο έμαθα πολλά πράγματα. Κυρίως να αναγνωρίζω. Ανθρώπους και καταστάσεις. Στα 19 μου φεύγω για φαντάρος. Στην τσάντα μου η μητέρα μου έχει βάλει σαν δώρο ένα βιβλίο. Το διαβάζω στις πρώτες 10 μέρες. Στην πρώτη μου έξοδο, τρελαμένος με τους Doors, αποφασίζω να αγοράσω την ανάλυση του Μανώλη Νταλούκα για τη ζωή και το έργο του Jim Morisson. Καταλαβαίνω και επί της ουσίας ότι αυτό που ακούω καιρό τώρα, είναι ποίηση.

Ξεκινάω το διάβασμα πιο εντατικά και αφήνω το ένα βιβλίο να με πηγαίνει στο άλλο. Ένας φίλος στον στρατό μου δίνει να διαβάσω τον ''Αναρχικό τραπεζίτη''. Οι επιρροές του Morisson με κάνουν να διαβάσω αμερικάνικη ποίηση. Την κατάλληλη εποχή εμφανίζεται στη ζωή μου ο ''πανωλεθρίαμβος''. Με κάνει με έναν μαγικό τρόπο να αγαπήσω τα βιβλία χωρίς να το επιδιώκει. Καρούζος, Κάφκα, Γώγου, Πόε και πόσοι άλλοι.

Δειλά δειλά αρχίζω και γράφω. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι τίποτα το σημαντικό. Ασκήσεις αποσυμπίεσης. 

Η ημιμάθεια είναι ο εφιάλτης μου. Και η διαστρέβλωση αυτών που διαβάζω. Η ανασφάλεια του κακού μαθητή.

Και τώρα να, στα 28 μου, έχω αυτόν εδώ τον χώρο να φιλοξενεί την ασημαντότητα των γραπτών μου.

Να μου υπενθυμίζει την αγάπη για δημιουργία.

Είχα ακούσει κάποτε να αποκαλούν τους συγγραφείς και τους ποιητές, τεμπέληδες και χασομέρηδες.

Θα ζήλευαν φαίνεται κι αυτοί όπως εγώ, τον χρόνο που είχαν μπροστά τους για να ζουν, να διαβάζουν και να γράφουν.

Όλη τους τη ζωή.

Στους ρυθμούς και τις ανάγκες που δημιουργεί η ζωή που περνάμε, το ξέρω πως δεν γίνεται.

Ποιος θα σου το 'λεγε ρε μάνα πως τώρα πια αυτό είναι τ' όνειρό μου.