σχεδόν 17 Νοέμβρη

στο πρώτο τσιγάρο

ο καπνός σχημάτισε ένα υ

παραλίγο μηδέν -προφήτευσα τη μέρα

υποκινούμενο  υποκείμενο  υπομονή

δε σφάξαν

ανθρώπινες αλυσίδες σέρνουν το χορό

φόβος και αϋπνία στα μάτια κάποιου ένστολου

στο τελευταίο τσιγάρο

ο σεισμός ασθενικός

δεν μπόρεσε ούτε αυτός 

την ισοπέδωση

8+4 χαϊκού

βγες απ' το μυαλό

κανονικότητα πεζή

φύγε μακριά

πονοκέφαλος
βιώνω τη στέρηση
μιας πρέζας καφέ

τα γόνατά μου

λυγίζω και χορεύω

σαν ινδιάνος

σκέψεις ρουφάω
ματώνω τα πνευμόνια
στάχτες ξεφυσώ

φεύγει η ζωή

και δεν αφήνει ούτε

το βιδάνιο

δες πως πεισμώνει
η θλίψη κι έρχεται
πάλι δίπλα μου

μη με ποτίζεις

αντέχω με το λίγο

έγινα κάκτος

υστερόγραφο:

στείλε μου λίγο κονιάκ

βαρύς χειμώνας

*

μια αλλόκοτη

σκέψη χαικού ήρθε

πάει, χάθηκε

γράφω ποιηση
να λες και μη δεχτείς πως
είσαι ποιητής

λευκή σελίδα

σου δίνω υπόσταση

τι θα μου δώσεις;

ακανόνιστη

σχεδόν ατελείωτη

νιώθω την ποίη