αν έχεις ανεβεί ποτέ σε δέντρο θα με καταλάβεις

αν έχεις ανεβεί ποτέ σε δέντρο θα με καταλάβεις

όταν η γυναίκα βρίσκεται

απέναντι σε καθρέφτη γυμνή

αγγίζει τη μορφή της Αφροδίτης

κι ας τη λένε Δέσποινα

19 χρονών από την Λάρισα

φοιτήτρια σε ΙΕΚ της Αθήνας

να ξυρίζει το ευωδιαστό της

να βάζει κρέμες σώματος

να πιάνει το στήθος της πριν βάλει το σουτιέν

να φοράει το εσώρουχο 

να το καθίζει τέλεια πάνω της

να την παίρνει ο γκόμενος

να το καθίζει τέλεια μέσα της

να κατεβαίνεις και στα χέρια ρετσίνι

μου σφυρίζω

φεύγω από το σπίτι έχοντας συγκεκριμένο χρόνο

να κάνω μια συγκεκριμένη δουλειά

κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που δεν προλαβαίνω να σκεφτώ

έτσι βάζω στις τσέπες πορτοφόλι κινητό

ψάχνω όπως πάντα τα κλειδιά

κιθαρίζοντας τη δεξιά μου ρώγα

και τα ακούω να κουδουνίζουν

μέσα στο κράνος που 'χω περάσει στον αγκώνα

μέχρι να φτάσω στον πρώτο

σκιαγραφώ τους ανθρώπους που όταν κλειδώνουν

γυρίζουν το κλειδί δύο φορές και δε τους φτάνει μία

από τον πρώτο στο ισόγειο

αναρωτιέμαι πότε θα βρω έναν σπιτονοικοκύρη

που δεν θα έχει πάνω από τον απορροφητήρα

την εικόνα ενός αγίου

ανεβαίνω στη μηχανή

αντικρούοντας κάτι ''από Πατησίων είναι πιο κοντά''

με κάτι ''η Κηφισίας έχει ροή''

τη ροή που θα σ' αφήσει να σκεφτείς

μέχρι το επόμενο φανάρι

πόσο αστείο είναι

να είσαι πλούσιος και να λέγεσαι babis

λίγο πριν φτάσω

δυο δίας αλητάμπουρες χρησιμοποιούν τη σειρήνα

και με ξαφνιάζουν με τα γούστα τους

σταμάτησαν τον πίσω

ποιος θα τους έλεγε πως είμαι

με το χαρτί απώλειας ταυτότητας δυο μήνες;

κάπως έτσι φτάνω στον προορισμό

χωρίς ρολόι στον καρπό

να σφυρίζω ανέμελα

σαν τους ερωτευμένους

αυτός ο κόσμος δε χωρά τους αφηρημένους

στο παλαιοπωλείο

ό,τι παλιώνει το κάνουνε φολκλόρ
και παίρνει μια παράταση ζωής 

Σαμσών Ρακάς

Ψυττάλεια Β', γραφή τρίτη

μια πολυθρόνα με υποψία θησαυρού
σουγιάδες να καθρεφτίζουν τερατογένεση
δαγκωμένα νομίσματα
σ' ένα σεντούκι ανοιχτό μια πλεξούδα μαλλιά
πιο ΄κει
το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ
και μια γραφομηχανή καταραμένη
(της έλειπε το ερωτηματικό)
τότε ήταν που αναρωτήθηκα
αν υπήρχε γύρω μου ζωή
ένιωσα απουσία μέσα κι έξω μου
όπως ο δάσκαλος όταν την τάξη του ρωτά
κι ούτε ένα χέρι δε σηκώνεται
έτσι συνέχισα
πιο κενός
όχι τα πράγματα τριγύρω να κοιτάζω
μα να ρεμβάζω στοχασμούς μες το μυαλό
μέχρι που μια μορφή σχεδόν αγγελική
τυπωμένη επάνω σε μεταλλικό κουτί
προέτεινε τους ώμους της
τίναξε τα μαλλιά της
(όσο αυτό επέτρεπε η στέκα)
και μου 'σκυψε στ΄αυτί το μυστικό:
κάθε που κρατάς αντικείμενο σαν αναμνηστικό
κάνεις και ένα βήμα προς τον Θάνατο
(το πρώτο βήμα ραβασάκι στα δέκα μου)
κάθε που κρατάς μια στιγμή στο μυαλό
πισωπατά και ένα βήμα μακριά σου
(σταμάτησα να κρατώ αναμνηστικά από τότε που γράφω)
έτσι λοιπόν δεν είχα τι άλλο να κάνω
κράτησα του παλαιοπωλείου τη στιγμή
και περπάτησα τη φυγή μου

σχεδόν 17 Νοέμβρη

στο πρώτο τσιγάρο

ο καπνός σχημάτισε ένα υ

παραλίγο μηδέν -προφήτευσα τη μέρα

υποκινούμενο  υποκείμενο  υπομονή

δε σφάξαν

ανθρώπινες αλυσίδες σέρνουν το χορό

φόβος και αϋπνία στα μάτια κάποιου ένστολου

στο τελευταίο τσιγάρο

ο σεισμός ασθενικός

δεν μπόρεσε ούτε αυτός 

την ισοπέδωση

8+4 χαϊκού

βγες απ' το μυαλό

κανονικότητα πεζή

φύγε μακριά

πονοκέφαλος
βιώνω τη στέρηση
μιας πρέζας καφέ

τα γόνατά μου

λυγίζω και χορεύω

σαν ινδιάνος

σκέψεις ρουφάω
ματώνω τα πνευμόνια
στάχτες ξεφυσώ

φεύγει η ζωή

και δεν αφήνει ούτε

το βιδάνιο

δες πως πεισμώνει
η θλίψη κι έρχεται
πάλι δίπλα μου

μη με ποτίζεις

αντέχω με το λίγο

έγινα κάκτος

υστερόγραφο:

στείλε μου λίγο κονιάκ

βαρύς χειμώνας

*

μια αλλόκοτη

σκέψη χαικού ήρθε

πάει, χάθηκε

γράφω ποιηση
να λες και μη δεχτείς πως
είσαι ποιητής

λευκή σελίδα

σου δίνω υπόσταση

τι θα μου δώσεις;

ακανόνιστη

σχεδόν ατελείωτη

νιώθω την ποίη

οι ψηλοί μπροστά οι κοντοί πίσω

σφαχτάρια σε πολυσύχναστους δρόμους
οι σημαίες έχουν χαράξει
στις μητροπόλεις
ανατριχίλα στα λακκάκια της μέσης
και τα σημάδια της έξης εμφανή
στις μητροπόλεις
μα πουθενά όταν το χρειάζεσαι
ένα σταυροκατσάβιδο

ακούραστες καμπάνες
ακούραστα πιστόνια
πόσο θόρυβο να καταπιούμε ακόμα
μέχρι την ''άκρα της πλάσης σιωπή'';

βασίλεψαν τα μάτια των εφήβων
πίσω από τις οθόνες
σκλαβώθηκαν οι φωνές των αντρών
στα μεγάφωνα
η παρέλαση ξεκινά
στο πρώτο χειροκρότημα
τα κορδόνια των προσκόπων λυμένα

οι ψηλοί μπροστά
οι κοντοί πίσω
αυτό διδάσκουν τα έθνη

τα ήθη στην κωλότσεπη
τα έθιμα στραγάλια
κίνδυνος πνιγμού εν όψει

ακούραστες καμπάνες
ακούραστα πιστόνια
πόσο θόρυβο να καταπιούμε ακόμα
μέχρι την ''άκρα της πλάσης σιωπή'';

λίγο πριν το τέλος
εφημερίδες στον αέρα στροβιλίζονται
ο περιπτεράς δηλώνει άγνοια
δείχνοντας την τέλεια στοίχιση που έχουν οι αναπτήρες
πίσω από τα μελωδικά γλειφιτζούρια
η τελευταία σύνθεση εμβατηρίου
πλημμυρισμένη σάλια

135 κιλά

θυμήθηκα έναν που είχε γράψει
μόνο το αεροδρόμιο θυμίζει Ευρώπη στην Αθήνα
καθώς έμπαινα στην αποθήκη με τ' ασυνόδευτα
σκέφτηκα, μέχρι και οι λέξεις εδώ, έχουν άλλον αέρα
ένας τύπος με ιδρώτα αποτυπωμένο στο καπέλο
έσερνε το παλετοφόρο όπως ο δολοφόνος το πτώμα
(φαντάσου από τα μαλλιά)
ένα ζευγάρι αφρικανών ξεφόρτωνε πλαστικά βαρέλια
από ένα στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο
ο βόμβος του περονοφόρου καθώς έκανε όπισθεν με τρόμαξε
ο χειριστής το κατάλαβε
μου χαμογέλασε κι έκανε νόημα να περάσω
πήδηξα πάνω από τα πιρούνια και πέρασα στο τελωνείο
κάτι μύριζε άσχημα
να ήταν άραγε που ο τελώνης έτρωγε την κατάληξη των λέξεων;
μου έδωσε να συμπληρώσω μία αίτηση
με βάση το υπόμνημα στον τοίχο
το χαρτί ήταν σκισμένο και μουντζουρωμένο
ένας τύπος προσφέρθηκε να με βοηθήσει
άνοιξε τη βαλίτσα φάκελο δερμάτινη
και είδα την εικόνα ορθόδοξη ξύλινη
έγραψε την αίτηση και μου είπε ό,τι προαιρείσθε
ατελώς, του ξεκαθάρισα κι έκανα τη δουλειά μου
φεύγοντας κοντοστάθηκα στην πλάστιγγα
ο ίδιος χειριστής έχωνε τα ίδια πιρούνια σε μια παλέτα
απάνω της στεκόταν μακρύ ξυλοκιβώτιο με ένδειξη ΑΒΓΑΝΟΣ
(135 κιλά ζυγίζει η σωρός)
αν έγραφε Αφγανός θα ζύγιζε λιγότερα
έφτασα σπίτι κι ακόμα δε θυμόμουν
τα συγχαρητήρια για τη φράση σε ποιον ανήκουν

κείμενα δύο για τη διδασκαλία της εποχής

ένας δάσκαλος μπήκε στη νέα του τάξη
κι αφού στάθηκε λίγο στα τυπικά
(όνομα status και τα λοιπά)
ξεκίνησε την παράδοση της διδακτέας ύλης

στην πρώτη ερώτηση της χρονιάς
είδε τα χέρια να σηκώνονται ψηλά
κάποια τεντωμένα καρφί, γωνία ορθή με το ταβάνι
άλλα ανασφαλή, να σπάνε λίγο στον αγκώνα

ικανοποιημένος από τη συμμετοχή
εξήγησε στα παιδιά μια νέα μέθοδο, πρωτοποριακή
κι έτσι τους είπε, πως σε ερωτήσεις θα απαντά
όποιος σηκώνει πιο γρήγορα το χέρι

αγρίως ανταγωνιστικά τα πράγματα εκεί έξω

--  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --

ο π. είναι δάσκαλος σε δημοτικό, με οργανική θέση περίπου 130 χλμ πήγαινε έλα από το σπίτι του
αυτό μεταφράζεται σε κάποια ευρώ πήγαινε έλα στο σχολείο αλλά δεν του αρέσει να στέκεται σε μικρότητες, προετοιμάζεται για το μάθημα καλά, αψηφά τις συμβουλές του πατέρα του πως αν δε σου αρέσει αυτή η δουλειά μπορεί να σε τρελάνει και τρώει τις φρίκες της δημόσιας εκπαίδευσης καθημερινά με μαχαιροπίρουνο, ακούγοντας κατά καιρούς την η. που δουλεύει κι αυτή ως δασκάλα αλλά στον ιδιωτικό τομέα να του λέει πως δεν ξέρει τι σημαίνει να κάνει μάθημα κάτω από το αυστηρό βλέμμα των παιδιών, τις αξιολογήσεις των σκληρών αφεντικών και τους άνεργους καθηγητές να γλυκοκοιτάζουν τη θέση της ενώ τρώει τις φρίκες με το κουτάλι της σούπας και ακούει καμιά φορά τον ν. δάσκαλο με τρία ιδιαίτερα να τις λέει πως είναι όλη μέρα στους δρόμους και πληρώνεται με την ώρα που είναι χρόνος και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό και τέλος πάντων ξέρουν όλοι ότι το μεροκάματο είναι σκληρό και ο δημόσιος τομέας ψυχοφθόρος και ο ιδιωτικός ψυχοφθόρος και τα ιδιαίτερα ψυχοφθόρα και τους ακούω εγώ και λέω παιδιά οι φρίκες θέλουν καλοπέραση να πίνετε και καμιά μπύρα και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και χύνεται στα δάχτυλα ο αφρός της γαμημένης παιδείας που δε την απασχολεί αν πιάνουν κιμωλία μαρκαδόρο ή στυλό.

καμιά φορά σαν να μας βλέπω

έχουμε μια κάποια έμπνευση για ζωή
καμία θέληση

μπορούμε ας πούμε
να φανταστούμε 

τον ομφάλιο λώρο να κρέμεται

και να τον παρομοιάσουμε

με το μακαρόνι της πρώτης πιρουνιάς

που δε ρουφήχτηκε καλά κι έμεινε στον αέρα

από ταξίδια άλλο τίποτα

θα την ξεχάσω νομίζεις εγώ τη στιγμή

που η σκιά του αεροπλάνου

μας έκρυψε τον ήλιο 

ώστε να δούμε καθαρά την ανεμόσκαλα;

- λαθραιθεροβάμωνες - 

δεχόμαστε μια πίεση όπως και να το δεις
τι με ροδέλες τι κόντρα παξιμάδια

εμείς με μια καλή ανάσα

φοράμε την καλή μας πιρουέτα  

(πάντα την είχα στο μυαλό μου ένα ρούχο)

και ξεπηδάμε απ' το σύστημα

πέφτουμε βέβαια σε πάτωμα μηχανουργείου

αλλά δεν είναι καλύτερα απ' το να πέφταμε 

σ' ένα πεντακάθαρο πλακάκι του Mall;

μυρμηγκοπλιάτσικο

κάθισε με το βρεγμένο μαγιώ
πάνω στο βράχο
κι έφερε τα γόνατα στο στήθος
αγκάλιασε τα πόδια της
κι έμεινε για λίγο εκεί
άδεια από καλοκαίρι πια
να βλέπει τα μυρμήγκια σε σειρά
να τρέχουν πανικόβλητα
με υπολείμματα ανθρώπινου καταναλωτισμού
στην πλάτη βάρος

σκέφτηκε πόσο καιρό
είχε να δει πλιάτσικο από κοντά
- πάλι τα ζώα μας βάζουν τα γυαλιά -

ένας αντάρτης γαλαρίας
ξεστράτισε υπερφορτωμένος
διαλέγοντας το δύσκολο μονοπάτι
και να περάσει ήθελε
πάνω από το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού
που 'παιζε ρόλο κατασταλτικό
μεσ' το μυαλό της
''δε θα γίνω μπάτσος ποτέ'' -ψιθύρισε
και μ' ένα ξυλαράκι το βοήθησε
να κάνει τη μισή διαδρομή προς τη φωλιά

μα μάταιη προσπάθεια
η τροφή έπεσε
το μυρμήγκι χάθηκε
το ξυλαράκι έβαλε στα δόντια
- σημάδι στοχασμού -
και το βλέμμα της συνάντησε τη γραμμή του ορίζοντα

κάποια λεπτά μετά
ο αντάρτης μέρμηγκας
μαζί με άλλους πέντε
θα έβρισκε την τροφή
που θα την οδηγούσαν μαζί
στα βάθη της φωλιάς
δίνοντάς της να καταλάβει
πως είμαστε πολύ μακριά
απ' οποιαδήποτε εξέλιξη

δια κοπο ποίηση

Όμοια

είδε τις πάπιες τις λευκές

να περπατούν καμαρωτές

στου ποταμού την όχθη

ξωπίσω έτρεξε κι Αυτή

κι ενώ τις στρίμωξε πολύ

ξεστόμισε

δειλά

πως έχουνε φτερά

μα στο νερό να πέσουνε διστάζουν

the dolphins

έψαχνε τον κωδικό του wi-fi

μέσα σε σπόρια και βολβούς

μέχρι που μια στιγμή κατάλαβε

πως χάνει τον καιρό της

αρχές Αυγούστου δε φυτρώνουν αυταπάτες

το πολύ καμιά μυρωδιά καμμένης σοκολάτας

σερβιρισμένη πάνω σε λιπαρό δέρμα δελφινιού

την ήπιε και της έγινε σαφές

πως το να βρεις  

την εφηβική σπιρτάδα σε έναν αληθινό έρωτα

είναι τόσο πιθανό 

όσο να βρεις πετυχημένη παρομοίωση 

σε κάποιο ποίημα

Μόνο μη μου χτυπάτε το κουδούνι

θα ξαπλώσω μπρούμυτα

με πρόσωπο στον ποδηλατόδρομο

οι παλάμες θα στηρίζουν το κεφάλι

με μανταλάκι ένα χαμόγελο πιασμένο 

και θα κοιτώ στοχαστικά

μία τους ροδοκόκκινους μηρούς

και μια τ' ανήλια δέρματα 

που τρίβονται στις σέλες

καθώς φούστα

Oosterpark

είμαστε εδώ

ένα ζευγάρι κραχτάρια

στο αυτί της πόλης

ανάλαφροι στα καταπράσινα

μάτια φωτιά

το σύννεφο η καλύτερη ομπρέλα

που το κοντάρι της καρφώθηκε

στην αμμουδιά της ψυχής μας

είμαστε εδώ 

περιμένουμε υπομονετικά

να σπάσει το κοντάρι 

 αγέρας ξυλευτής

που θαυμάζει τα ράμφη μας

Volendam

ο ανεμόμυλος δείχνει την πόλη

όπως οι γλάροι τον ανοιχτό ουρανό

κι εδώ δεν υπάρχει τίποτα απ' όλα αυτά

Edam

πόλη απόμακρη

μια γέφυρα τραμπάλα μακριά

κατά την είσοδο

κερνά τους επισκέπτες αγελαδινή κοπριά

όπως στους γάμους προσφέρουν τη σαμπάνια

ο χάρτης πληροφορεί πάντα αλήθειες

πως χρώμα γκρι έχει η θάλασσα

η βιβλιοθήκη είναι κάτι 

που πρέπει να ξέρει ο κόσμος που βρίσκεται

και πως οι άνθρωποι σπανίζουν

το εκκλησιαστικό όργανο 

υποδέχτηκε τους αλλόθρησκους

χαρμόσυνη κατάθλιψη

θόλος μονόφθαλμος

ρίχνει ματιά κλεφτή

στο ψόφιο γραμμάριο nepal που έχω στην τσέπη

ενώ ένα κεφάλι τυρί 

κρέμεται από τον πολυέλαιο

σιγά

στην έξοδο

Marken

ναυτικά σχοινιά μπλέκονται

δημιουργώντας δεκάδες κόμπους

που δε θα μάθουμε ποτέ πως λύνονται

ακόμα κι αν τα καταφέρουμε

δε θα τους δέσουμε ίδιους ποτέ

γιατί σκοπό τους έχουν

να μπερδεύουν 

να ζαλίζουν

να παίρνουμε τα μάτια από δαύτους

και να κοιτάμε από ψηλά

τις συνεχόμενες κοφτές σκεπές

- αυγοθήκες ηχομόνωσης -

που χρησιμοποιεί ο Θεός

σαν θέλει να παίξει με το μπάσο του

Αγορά βιβλίου

βαλίτσες συρόμενα αγρίμια

κι εμείς μπροστά ρηχοί οδηγητές

χαζεύουμε το Άμστερνταμ πως ήταν

σε σκονισμένα γραμματόσημα 

τριγύρω από βιβλία

βιβλία μαγικά που βγάζουν μελωδίες

της κρέμασα στ' αυτιά

για σκουλαρίκια

Smoking area

σε αεροδρομίου smoking area

δεν πας με αναπτήρα

μια οικογένεια καπνιστές

όλο και κάποιος θα 'χει

αυτός που τον καπνό ρουφά μέχρι τα νύχια

εκείνη με την τσίχλα τη νευρόσπαστη

κάπως θα γίνει

το άγχος των ακτίνων χι

και των σκυλιών τη μύτη

αργά να ξεφυσήξω

metafizik

όταν χάνω τον έλεγχο
το μυαλό μου

όταν χάνω την ψυχραιμία
τα νεύρα μου

όταν χάνω το ενδιαφέρον
τη ζωή μου

τα κάνω κόμπο
μήπως και τα βρω

στο συρτάρι της ανασφάλειας

μη κ
     ρ
     ε 
     μ
     ι 
     έ
     σ
     α
     ι στο στίχο τον πρώτο

τόσα ποιήματα δίχως σκεπή

κι αλλά τόσα λειψά 
περιμένουν το νεύμα

δε το κουνάνε ρούπι απ' το συρτάρι της ανασφάλειας

κάθε μέρα τα ταΐζω θάρρος

τα ποτίζω λάβδανο

με την ελπίδα 
να πατήσουν γερά σε κάποιο στίχο
να ξεπηδήσουν 

και να διαβούν το κατώφλι της Ειρωνείας

(κόρη της Οξυδέρκειας και του Πόνου)

να τα κρατήσω τρυφερά απ' το σημείο που ωχριούν 

και στο φως να τα βγάλω που τρέμουν

τον ίσκιο

τον ίσκιο τους

τον ίσκιο τους να δουν

όπως κάνει ο ταύρος στη μάχη 
πριν φύγει καρφί στο πανί

μόνο έτσι συγχωρείται 
ένα άδοξο τέλος 

ένας κούφιος ακροτελεύτιος 

tulipaner

χρονολογώ την εξαφάνιση της έμπνευσης

από τότε που τα σκουπίδια 

άρχισαν να μυρίζουν λίγο πιο έντονα

την ανησυχία για το πότε θα επιστρέψει

την τελευταία φορά που έγραψα 

τη λέξη θάλασσα  

με έναν αστερία περισσότερο

πως θα αργήσει μάλλον

το κατάλαβα όταν σε ένα γκολ 

παρατρίχα και δε χύθηκε η μπύρα μου

την περίμενα βέβαια 

υπομονετικά 

εκτοξεύοντας κουκούτσια καρπουζιού

από το στόμα

τα πόδια πάνω στο τραπέζι
και το τσιγάρο να αφήνει
μια κιτρινίλα πινελιά

(μαντζούνι από τα λίγα)

μέχρι που δεν άντεξα την ανυπαρξία μου

είπα 

πρέπει να γίνει κάτι
να σηκώσω ψηλά το κεφάλι

και τζιράφ!
τουλίπες κίτρινες πέρασαν το κατώφλι μου
ξεχύθηκαν στη βεράντα
και μπλέχτηκαν στα πόδια μου

τυλίχτηκαν μέχρι το λαιμό
όχι σαν φίδια
σαν κασκόλ νορβηγικά
και μου ψιθύρισαν στ' αυτί
να μην ανησυχώ γιατί
τα καλοκαίρια η έμπνευση
το σκάει
σαν καβαλάει τον ιδρώτα

το μπάνιο του λαού

Είπα όχι, δε θα χάσω την ευκαιρία να πάω στη θάλασσα. Απέφυγα τα τετριμμένα κυριακάτικα θα γίνεται το σώσε. Κίνηση παραλιακή, δευτεραθλήτρια στο νήμα με αντίπαλο τις μύγες. Θα διαλέξω μια ήσυχη παραλία, μην είμαι και μόνος, καθόμουν στον υπολογιστή. Η ελλειπτικότητα μεγάλο όπλο. Επίσης σκέφτηκα ένα Νιγηριανό να ψάχνει στον χάρτη, να βρίσκει έναν Αθηναίο Ιούνιο μήνα να λέει ποιος τρέχει τώρα σε παραλίες. Να θέλει να με πνίξει με τον ιδρώτα της μασχάλης. 

Έφτασα, τι γίνεται εδώ, μαθεύτηκε κι αυτή η παραλία. Πόσο τρυφερό εκ μέρους μας, να ψάχνουμε ίσκιο για τα οχήματα. Τώρα που ήρθα θα κάτσω. Στον αμμόλοφο, κάτω από τα δέντρα. Απόσταση ασφαλούς παρατηρητικότητας από τα τατουάζ με αντιαισθητικούς ανθρώπους στο μελάνι τους. Δροσιά έχει, δε θα βγάλω τη μπλούζα. Κι ας λεν ειρωνικά για τους ποιητές πως πάνε στη παραλία και δε βουτούν στη θάλασσα. Συνεχώς αδιάθετοι αφού. Το καλύτερο μαύρισμα το κάνει το χας όιλ. Τώρα που βολεύτηκα  κι  αρχίζω και γράφω, σκέφτηκα πως έχω ένα στίχο και δε ξέρω τι να τον κάνω. Αν είχα σπουδάσει μάρκετινγκ θα ήξερα, αλλά δεν θα είχα τον στίχο. 

- οι ποιητές του σήμερα έχουν γνώση της παρακμής τους - 

Το λέω αυτό, γιατί δεν είμαι σίγουρος τι σκεφτόταν ο Σαχτούρης όταν σ' ένα περίπτερο στη Φωκίωνος Νέγρη, οδηγούσε τη δαγκάνα του μηχανήματος καρφί στο κεφάλι ενός λούτρινου λαγού. (Απίστευτο που μόλις τώρα, μια μητέρα φώναξε Μίλτο, όχι στα βαθιά). Ένας σκύλος δείχνει να διστάζει να μπει στο νερό. Γυρίζει στους λουόμενους και κάνει παράπονα πως η θάλασσα έχει βρομίσει αντηλιακό. Τους κυνήγησε με τις πέτρες κι όταν τους έδιωξε ήρθε κι έκατσε δίπλα μου. Φέρε μια τζούρα, μου 'πε. Μου 'σπασες τη μύτη. Του είπα κράτα το, θα φύγω. Τα ποιηματάκια μου και σ' άλλη παραλία.

ε όχι και αλογομούρης

Δεν πιστεύω στο τζακ ποτ του έρωτα

αρνούμαι να τον σκεφτώ κλεισμένο

σε μια σιδερένια κληρωτίδα

να τον γυρίζει μια μοντέλα

να τραβάει ένα μπαλάκι και ν' αναφωνεί:

πρώτο τυχερό γράμμα για σήμερα: το ''εψιλον''

Δεν πιστεύω στο ''άχαστο'' του καπιταλισμού

μοιάζει με ένα διπλό ημίχρονο / άσσο τελικό

που για να κερδίσεις θέλει πληροφόρηση εκ των έσω

μα εγώ θέλω να σαλτάρω

στο τερέν σαν τον Jimmy Jump

να ξεριζώσω τα μάτια του διαιτητή

και με τις κάρτες από το τσεπάκι του

να χαράξω στις καρδιές των παικτών ''διεκόπη''.

κέρδη με ουρά - χαρταετού

η τύχη του πρωτάρη - ντίλερ

ένας στους τρεις κερδίζει - ο τέταρτος

ξύσε ξύσε ξύσε ξύσε το μυαλό

βροχή τα γκολ και τα εξιλαστήρια

τον είπαν κουλοχέρη για να νομίζεις πως είναι αδύναμος

το χέρι που δε βλέπεις είναι στη τσέπη σου

ο πιο σίγουρος τζόγος η δουλειά

αναρωτήθηκες ποτέ γιατί τα σκυλιά αράζουν έξω από προποτζίδικα;

πώς ένας πατριώτης έβγαλε μηνιάτικο το 2004;

(ήταν ντροπή να μη ποντάρει ότι θα πάρει το κύπελλο η Ελλάδα)

μεταπτυχιακό στη θεωρία παιγνίων

παίζει στο ΚΙΝΟ τα νούμερα από την κάρτα του ΟΑΕΔ

και η κλάψα τζόγος είναι

-μου το 'μαθε ο πατέρας μου / του το 'μαθε το καφενείο-

χρωστάω του Σουρούνη ένα κέρασμα

978 960 03 1204 1

καρέ ζερό οι φίλοι

σεβάλ η σύντροφός μου

ποιος ποντάρει ορφανά στην εποχή μας;

Αστραγαλισμός στην αρχαία Ελλάδα

(κι ας ακούγεται βέβηλο ή προκλητικό)

δεν πιστεύω στην προϊστορία

αλλά όλα δείχνουν πως το μουντιάλ θα το πάρει η Βραζιλία.

start wearing purple

ντουλάπες κρεμάστρες λεβάντα και ρούχα

πολλά ρούχα 

εφηβικά αφόρετα αθλητικά εργασίας καθημερινά 

παντού ρούχα

τόσα που σου 'ρχεται στο νου

το σωλήνες των lost bodies

αναρωτιέσαι 

τι θες τρία ίδια μπουφάν

τι θες τόσες κάλτσες αταίριαστες

και αν θα γίνει ποτέ το Mall κοινόβιο

(να πιάσουν επιτέλους λίγη σκόνη τα πλακάκια)

μια τσάντα ρούχα πέταμα

μια τσάντα μεταποίηση

και δύο όπου θέλεις

μπλε κάδο 

εκκλησία

ή στους τσιγγάνους;

ανάλογα τι θες να ακούσεις

τη γκρίνια του γείτονα

ο θεός μαζί σου

ή την ησυχία που έχει στον παράδεισο; *

(φιλήσυχος κι ο σιγαστήρας)

για ευχαριστώ ούτε κουβέντα

άλλωστε ξέρουν πως είναι μύθος 

αυτό με την κότα όταν πίνει νερό

βέβαια, έμαθα κάτι και εγώ

όταν πέρασα απ' τη μπουγάδα τους μπροστά

μέρες μετά:

με πλύσιμο στη σκάφη γαριάζει ο καταναλωτισμός

τα ρούχα των τσιγγάνων είναι δικά μας ρούχα

*

(Ψυττάλεια Β, γραφή πρώτη, σελ 8, εκδόσεις παλίμψηστες)

*προσπαθώντας να διασκευάσω ποιητικά το μυθιστόρημα Τάλγκο του Βασίλη Αλεξάκη

όταν μας σύστησαν οι φίλοι
συγκράτησα το όνομά σου
- σπάνιο για μένα κάτι τέτοιο -
παρατηρούσα όλες σου τις κινήσεις
μέχρι να βρω τα λόγια
κι ακουμπισμένος ώρα πολλή απάνω μου
σκέφτηκα πως
υπάρχουν άνθρωποι που ζαλίζονται
ακόμα κι όταν δε κουνιέται το καράβι
πως υπάρχουν ταριχευτές που ζουν με την αγωνία
όχι μόνο να φαίνεται ζωντανό το πτώμα
αλλά πως μπορεί να το ζωντανέψουν πραγματικά
τώρα είμαι ένας από αυτούς
που περιμένουν να κλείσει ο απέναντι γείτονας τα φώτα
για να κοιμηθούν
που φαντάζονται
τα αστέρια σαν αναμμένα τσιγάρα
όταν πέφτουν δε κάνουν ευχή
μα παρατηρούν την τροχιά της καύτρας
κι απλώνουν το χέρι
για να τη κλείσουν στη παλάμη τους

ξημερώνει

το φως μου συστήνει έναν άλλον ουρανό
χίλια αστέρια για έναν ήλιο
να γιατί έπιασε το θέατρο σκιών
στη χώρα αυτή
με τόσο έντονες σκιές
όλη η ζωή μας ένα θέατρο
σε κοιτάζω ακόμα κι αναρωτιέμαι
τι άραγε να επέπλεε αν βυθιζόταν η Ελλάδα;
μια ψάθινη καρέκλα καφενείου
ένα πλαστικό δοχείο σκορδαλιάς
ή μήπως λες η εθνική μας περηφάνια;

χαμηλώνω το βλέμμα

πάλι σκιές
πέντε γραμμές παράλληλες
ηλεκτροφόρα καλώδια
πάνω τους σκορπισμένα κάμποσα πουλιά
ένα λίγο πιο πέρα
η τελευταία νότα τραγουδιού
σ' ένα πεντάγραμμο.

τίποτα δεν πάει χαμένο

τίποτα δεν πάει χαμένο

και δε μιλάω για τη χαμένη μου ζωή

για τις χαμένες σκέψεις μιλάω

αυτές που μου τεμαχίζει η επικαιρότητα

που τις στήνουν παγίδες

ένας περαστικός με καμένο πρόσωπο

ή ένα ορθογραφικό λάθος στη σύμβαση

τίποτα δεν πάει χαμένο

ανακυκλώνεται η έμπνευση 

χωρίς βοήθεια επιδοτούμενων προγραμμάτων

κιτρινίζει λίγο στην αρχή

μυρίζει και πάνω στην ακμή της αποσύνθεσης

πετιέται στο καλάθι

παλίμψηστες σκέψεις 

σαπισμένες εμπνεύσεις

α!

και τίποτα κλεμμένες συλλήψεις

από ποιητές που πάσχουν
από άγνοια μεγαλοσύνης

όπως το πρώτο παιδάκι που σκέφτηκε

στο σπίτι που ζωγράφισε με τέσσερα τετράγωνα
και ένα τρίγωνο σκεπή

να ζωγραφίσει και μια λάμπα που κρέμεται απ' το ταβάνι

όλα μαζί θα ξεράσουν τα υγρά τους

ως γνήσια ζωντανοί οργανισμοί

θα ανακινηθούν απαλά
περνώντας από φίλτρο 

και θα φτιάξουν ένα ικανοποιητικό κομπόστ

για να καταφέρω να φυτέψω 

ένα μέτριο ποίημα

στο παρτέρι της οθόνης

τελικός

ελικόπτερα της αστυνομίας 

πάνω από το κεφάλι μου

χτενίζουν τις τούφες που ξέμειναν 

μετά τη χημειοθεραπεία της δημοκρατίας

συνθηματολογεί ο όχλος

σκέφτομαι πως λαικίζω 

όταν βάζω συνθήματα σε ποίημα

μετά σκέφτομαι πως

- ο θεσμός του κυπέλλου θεσμικά καίγεται -

το ντέρμπι του τερέν θα κριθεί στις λεπτομέρειες

το ντέρμπι του δρόμου θα κριθεί στη δίψα για αίμα

κορνάρουν σαν να έχουν ήδη νικήσει

νιώθουν πως έρχεται η στιγμή 

που ο δράκος που φτερουγίζει μέσα τους

θα βγάλει φωτιές χασισοκαπνισμένες

άφραγκοι να σκοτώνουν άφραγκους;

κλασμένοι τους κλασμένους;

μια πόλη αστυνομοκρατούμενη

χιλιάδες άνθρωποι με δεμένα τα χέρια

πούλμαν τελικός πούλμαν εκλογές

η κάθοδος των Βορείων

κι απ' τα μεγάφωνα

''τον τελικό θα παρακολουθήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας''

γιούχα πυροτεχνήματα γιούχα πυροτεχνήματα

παρακαλούνται οι φίλαθλοι των ομάδων

βαρέα ανθυγιεινά στον φίλαθλο 

να συνταξιοδοτηθεί μια ώρα αρχύτερα

πιλότε πως είναι η Αθήνα από ψηλά;

κίτρινα δάχτυλα

μικρή ατέλεια η καμπούρα στη κορμοστασιά του
ράθυμο αερικό
εστίαζε το βλέμμα στο κενό
βήμα αργό
ίσα να σέρνεται στο δάπεδο η τσάκιση
κρατούσε την εφημερίδα
όπως οι άντρες στη Φωκίωνος Νέγρη
χρόνια πριν
τα κίτρινα δάχτυλα της σοφίας
θέλει να σκοτώσει ένα λεπτό της ζωής του
χωρίς να ξέρει τι άλλο εμπόδιο θα βρει μπροστά του
τα μάτια του βεντούζες χταποδιού
το κίτρινο χαρτί της εφημερίδας
με πλησίασε λες και ήξερα το μυστικό
μη το πεις πουθενά
πρέπει κάποια στιγμή να βγάλω το κουστούμι μου
αλλά φοβάμαι να αφήσω την εφημερίδα
ακόμα και στο σπίτι όταν είμαι φοβάμαι
από τα εικοσιπέντε μου την κρατάω
και το αστείο είναι πως δε θυμάμαι τώρα πόσο είμαι
μη το πεις πουθενά
ο κόσμος δε θέλει να πενθεί
ούτε να λυπάται
είναι γραμμένη σε πολυτονικό

έσκυψε το κεφάλι του

πέρασε το λεπτό

μη το πεις πουθενά

Πάσχα σε μια ευθεία

Σε τέσσερις τροχούς
πέντε φίλοι
ένα σκυλί - ένα αρνί
ένας παπάς πράσινος υπό τον φόβο του μπλε
λαμποκοπά ο κάμπος
αίματα τρέχουν από το πορτμπαγκάζ
η στάθμη ανεβαίνει
και ξεγελά τον δείκτη της βενζίνης
- πράττει ανάλογα -
πως βρέθηκε ο Ίαν Κέρτις να κάνει οτοστόπ
στην έξοδο για Λιβανάτες;
κάμποσα μέτρα παρακάτω σταματήσαμε
έκανε να 'ρθει μα στα μισά
βάρεσε επιληψία και σωριάστηκε
εικονοστάσι-κυπαρίσσι-εικονοστάσι-κυπαρίσσι
ΑΑΑ' νεκροταφείο Αθηνών - Λαμίας
να στρίψω δεξιά για Καμμένα Βούρλα
ή να στρίψω γενικά να 'μαστε σίγουροι;
πιο σύντομος δρόμος βέβαια η ευθεία
αρκεί μπροστά σου να μη βρεις βουνά
και με βασική την προϋπόθεση να βιάζεσαι
αλλιώς γυρνάς γύρω γύρω ή πάνω κάτω
(γύρω γύρω ο Μανώλης - πάνω κάτω η Κατερίνα)
υψώνεται μπροστά μας ο Καλλίδρομος
βουνό που έδειξε στους Πέρσες ο Εφιάλτης
Σταματήστε να σας διηγηθώ την ιστορία.
Εδώ αδειάστε τα μπαγκάζια.
Εδώ τ' αρνί.
Εδώ να τρέξει το σκυλί.
Το Πάσχα ενέχει προδοσία.

στο μουσείο του Κεραμεικού

μου αρέσει να περπατάω στην Ερμού

όχι στην πάνω Ερμού με τα μπραντνειμς

στην κάτω Ερμού με τα φαντάσματα

έχω δει αρκετά εκεί

να σουτάρουν πρέζα

να κάνουν ορθοπεταλιές

να χορεύουν βαλς 

τελευταία μάλιστα ακολούθησα ένα

με κατάλαβε, μου λέει τι θες

να δω που πας μόνο

έλα μου λέει και μπαίνει στον αρχαιολογικό χώρο

εγώ πλήρωσα 2 ευρώ αυτό έκοψε μισό

συχνός πελάτης στα ταφικά μνημεία

σκέφτηκα

η αρχαιοκαπηλία ξεκινά απ' των μουσείων τα ταμεία

πάψε μου λέει αρχαιοκαπηλαποδόχε, τώρα πλήρωσες

κόβει δεξιά, το ακολουθώ

αυτό το χαντάκι είναι ο Ηριδανός 

υπάρχουν ιστορικά βατράχια εδώ

βάζω τα γέλια 

αθεάτριστε δεν έχεις δει τις Βάκχες!

μαζεύτηκα και χάιδεψα έναν γυρίνο σαν συγγνώμη

χαιρέτησε από μακριά το Δίπυλο 

και χλεύασε την Εκκλησία έξω απ'τα τείχη

μη βιαστείς να με πεις άθεο

χρόνια τώρα στέκει ημιτελής κι αταίριαστη

μια χελώνα σάλεψε κάτω από την αγριοσυκιά 

αυτή είναι η ξακουστή χελώνα του Κεραμεικού

έχεις δει χελώνα να καθαρίζει σύκο;

δεν είναι η ώρα τους προχώρα

δεν έχεις δει τα πιο σημαντικά

μνημεία το ρωτάω θα δεις μου απαντά

μου κλείνει τα μάτια και με οδηγεί απαλά

ανηφόρα στις φτέρνες και το αίμα παγώνει

άνοιξε τα μάτια σου τώρα και πες μου τι βλέπεις

χελώνες να ανταλλάζουν γαλλικά φιλιά

χαμομήλι πυκνό να ξαπλώνει ο ήλιος

και μια μάχη του μαύρου 

να κυριαρχήσει στο κόκκινο της παπαρούνας

τους τάφους δεν τους πρόσεξες

τους πρόσεξα αλλά δεν τους είδα

είσαι σε πολύ καλό δρόμο

και πολύ τυχερός

τη μεγάλη βδομάδα θα ξεριζώσουν

ό,τι φυτό υπάρχει εδώ μέσα

λένε πως κάνει κακό στα μνημεία

εγώ λέω πως το κάνουν επίτηδες

για να μη κλέβει η φύση, τα βλέμματα από την αρχαία ιστορία

φύγε μου είπε τώρα

και να ξέρεις πως έχεις το χάρισμα 

να κάνεις καλή παρέα σε φαντάσματα

η αυτογνωσία του

πριν λίγο καιρό είχα πει πως

στην εποχή που ζω νιώθω σχεδόν βολεμένος

όπως ένα αγρίμι με εξασφαλισμένη την τροφή

σαν μετανάστης με ευρωπαϊκό διαβατήριο

ή ένας άστεγος με τρεις επιλογές κρεβατιών

στην ερώτηση ''από δουλίτσα'';

ναι, 9 χρόνια, 11% της συλλογικής

(μια χαρά)

''και ζεις με τους γονείς σου'';

με την κοπέλα μου, τον Ιούλιο, πολιτικό

(δυο χαρές)

καμία λύπηση δεν βγάζω

όλα κανονικά

αν παρακολουθούσα συνεδρίες κάτι θα γινόταν

αλλά κι εκεί κανονικός

έγινε συνώνυμο το κανονικός με το βολεμένος 

πρέπει να λείψουν αυτές οι ισοπεδώσεις στο μυαλό μου

ζωή αστού με μυαλό προλετάριου

εγώ

αριστερός με δεξιά τσέπη 

κάποιος

αυτή είναι η αδικία που έχω κατασκευάσει

κι έτσι αποφεύγω να χορέψω δημόσια

κι έτσι της λέω να κάνει πιο σιγά όταν γελάει

θα είναι κατάλοιπο θρησκευτικό από τότε 

που μου έμαθε η γιαγιά μου να είμαι ταπεινός στον επιτάφιο

μα θα μου πεις (και μου το είπες)

αυτοί που πάνε στις συναυλίες αλληλεγγύης δε χορεύουν;

κι εγώ θα σε ρωτήσω ''δέχονται οι άστεγοι επισκέψεις'';

τόσο κανονικός ώστε να βλέπω τηλεόραση δεν είμαι

ούτε και ξέρω πόσα δωρεάν λεπτά χρόνο ομιλίας έχω

κοιτάζω τα πρεζάκια στα μάτια όταν με πλησιάζουν

ρωτάω τον Πακιστανό στο βενζινάδικο πως τον λένε (Οκάρ)

κι αφήνω τα άχρηστα πράγματα έξω από τον μπλε κάδο 

γιατί το τσιγγανάκι της γειτονιάς είναι κοντό και δε φτάνει

και κάπως έτσι αμφιταλαντεύομαι

τι να κάνω με την κανονικότητα μου
να την ξερνάω κάθε μέρα

ή να πέσω για ύπνο ανάσκελα

μέχρι να με πνίξει ο εμετός της;

Aσθενείς της διπλανής πόρτας

Όμορφο να προχωράς ανέμελα στον κήπο
ακόμα κι αν αυτός
είναι ένας κήπος νοσοκομείου

σαν ασθενής της διπλανής πόρτας
αυτής με τα κονδυλώματα
- η επόμενη πόρτα κοπέλα μου / όπως ντρέπεσαι δεξιά -

κρύα θεραπεία στην ψυχή
που την κατέθεσες στο ταμείο
μαζί με ένα τάλιρο

αρχειοθετείται  η καρτέλα σου στο ιστορικό
ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους και πουτάνες
υπενθύμιση πως ο έρωτας διακρίσεις δεν κάνει

το σάλιο της μιας το σπέρμα του άλλου
και τα δυο στο πρόσωπο
μια συνταγή είναι κι αυτή

όμορφο να προχωράς ανέμελα σε κήπο νοσοκομείου
και να εξομολογείσαι στο άγαλμα του γιατρού

πως βγήκες στην ποίηση για να γνωρίσεις
τον έρωτα χωρίς προφυλακτικό.

Τα ανθοπωλεία της Βουλής

Καταδικασμένοι οι εύζωνες
να κατεβαίνουν το πεζοδρόμιο
της Βασιλίσσης Σοφίας,
με το βλέμμα καρφί στη Μεγάλη Βρετανία.

- Βαλκανικές φορεσιές που πλησιάζουν τ' Αμερικάνικο όνειρο -

Δε θ' αντικρίσουνε ποτέ
τους πλανόδιους κρίνους
που η γενική ασφάλεια -πριν χρόνια,
τους κλώτσησε στ' απέναντι δωμάτια.

- μόνο οι συμβάσεις χρήσης της ιδιοχτησίας δε μαραζώνουν -

Ανθοπωλεία της Βουλής εποχικά,
που τώρα πουλάτε έρημους κάκτους
κληρονομικής Δημοκρατίας,
αναρωτηθήκατε ποτέ

- ποιος καταθέτει πια, στεφάνι σ' έναν άγνωστο; -

Αν κι ομολογώ πως να,
με μια εκστατική ματιά
μοιάζετε αρκετά
με κερδοφόρα ανθοπωλεία νεκροταφείου.

πρώτο μάθημα

Γενέθλιο ρεγάλο
ως ένδειξη εκτίμησης
του σκιερού ταλέντου μου
δυο μήνες δωρεάν
μαθήματα φωνητικής
στο ''Ραψωδείον''.


Μοιράστηκα μαζί της τη χαρά
και σαν ευχαριστώ
τραγούδησα λοιπόν
σκοπό γλυκό
στ' αυτί της πούπουλο
να πέσει απαλά.


Μάθημα πρώτο
η σωστή αναπνοή
ώρα μισή
να κρέμομαι
απ' τα χείλη τα σκληρά
του διδασκάλου της ζωής.


Και πως να μην απογοητευτείς
όταν μαθαίνεις ξαφνικά
πως όχι πράγματα κοινά
αλλά το πιο απαραίτητο
δεν είμαστ' άξιοι
να κάνουμε σωστά.


Έτσι λοιπόν έφυγα ξάφνου
με τις στερνές αναπνοές
ενός θανάτου
κι ένα ταλέντο μισερό
έμεινε άλαλο
σε δρόμο φωτεινό.

οι σημειώσεις του πνιγμένου

Τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός*
στη μοναξιά, στον κίνδυνο, στη θλίψη
και η μητέρα μάχεται κι ο φίλος κι ο αδερφός
τις σημειώσεις του πνιγμένου ποιος θα στύψει.

Τη μοναξιά βιώνουμε, καθένας μια αγκαλιά
κι ο ποιητής κι η πορνοστάρ που ψάχνουνε το πώς

ενώ πετούσανε ψηλά, έσπασαν τα φτερά
ενώ τη λάμψη ζήταγαν, τους έκαψε το φως.

Τον κίνδυνο τον τρέμουμε, καθένας μια φωτιά
με ανοιχτά τα χέρια μας, στο χείλος του γκρεμού
στις ράγες του ηλεκτρικού, σε πτώση από ψηλά
αυτοκτονούμε νοερά σ΄ ένδειξη σεβασμού.

Τον ίδιο πόνο έχουμε, καθένας μια αγωγή
ένα πιστόλι κρύβουμε στην τσέπη, στο σακάκι
βρεγμένοι στίχοι είμαστε, γενναίοι, θαλεροί
σε κάποιο ποίημα νηπενθές, του Κώστα Καρυωτάκη.


*Από το ποίημα ''τι νέοι που φτάσαμεν εδώ'' του Κώστα Καρυωτάκη 

Τηλεπαθητική αγωγή, του Maurice Labrador.

Όταν ο Σαμσών Ρακάς έκοβε και κολλούσε τα ποιήματα του πάνω σε βιβλία, για να ετοιμάσει τις πρώτες Ψυττάλειες, είχε γράψει σε ένα άρθρο, τα πρώτα του συμπεράσματα για το project. Θα ήταν μια στιγμή, που ενώ του τελείωσε η κόλλα (κάπου στις δύο η ώρα το βράδυ)  θα είδε γύρω του την ποίηση να παίρνει μορφή και να του κλείνει πονηρά το μάτι. Κι αν το τελευταίο του συμπέρασμα δεν έπιασε τόπο, αφού καμία κίτρινη μπουλντόζα δεν πέρασε την πύλη των public, η προτροπή του ''να το κάνετε κι εσείς'', ακόμα και ετεροχρονισμένα, βρήκε αντίκρισμα.

   Από τις αρχές του χρόνου ο Μaurice Labrador με το project ''Τηλεπαθητική αγωγή'' προσπαθεί να επικοινωνήσει με όσους ενδιαφέρονται για το κολάζ, την ποίηση και τον τρόπο που αυτά τα δύο συνυπάρχουν, εκδίδονται και διανέμονται. Το εγχείρημα είναι προσεγμένο και σχεδόν επαγγελματικό.  Φτιαγμένο για να μοιράζεται χέρι με χέρι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ένας δίωρος καφές, ένα τσιγάρο στο παγκάκι ή όσο διαρκεί η επαφή που έχουν δύο αθλητές την ώρα που αλλάζουν τη σκυτάλη.

   Η τηλεπαθητική αγωγή (τι όμορφα που ακούγεται) του Maurice, είναι ακόμα μια απόδειξη πως το αθέατο στο ευρύ κοινό, αυτό που το ψάχνεις ή έρχεται και σε βρίσκει από μόνο του, λες και το περίμενες χρόνια, μπορεί να μην έχει το όνομα, αλλά σίγουρα έχει την χάρη.

Για όσους πιστεύουν πως έχουν ''χρόνο για ξόδεμα'', Ο Μaurice Labrador διατίθεται μέχρι τέλος του Μάρτη να ''ξοδέψει τον χρόνο του'' και να φτιάξει τις δικές σας τηλεπαθητικές αγωγές, με αντίτιμο το ξόδεμα του δικού σας χρόνου ώστε να τον συναντήσετε και να σας την εγχειρίσει.

http://xronos-gia-ksodema.blogspot.gr/

Εν αγνοία

Σπόροι που πέφτουν από ταΐστρα ενός πουλιού

μια καναβουριά 

βιβλία πεταμένα σε μπλε κάδο

ένας περήφανος άνθρωπος

το μετέωρο βήμα του πελαργού δεκάξι χρόνων

ένας ποιητής

ένα σκυλί που σκάβει το χώμα

μια μυρμηγκοφωλιά που μετά από καιρό αναπνέει 

ορθογραφικό λάθος του ληξιάρχου

μια παράλληλη ζωή

εν αγνοία.

Αντέρως

Το ελάχιστο πρόβλημα με τον Έρωτα
είναι πως πρέπει μία μέρα τον χρόνο
να τον γιορτάζεις.

Να παίρνεις την καλή σου από το χέρι
και να πηγαίνεις σ' ένα καλό εστιατόριο
- σίγουρα καλό -
όπως το φιλέτο μοσχαρίσιας μπριζόλας
ή το κόκκινο κρασί σε κρυστάλλινα ποτήρια.

νοθεύεται ο έρωτας με το ροζέ

Αυτό μου είπε ειρωνικά σήμερα το πρωί
ο άσιμος θεός Αντέρως
που ούτε το ότοκορεκτ δε τον αναγνωρίζει
και τον ξαφρίζει στο κόκκινο το κύμα του.

Με τα φτερά κλειστά
χαλάει την πιάτσα του αδερφού του
ερωτοτροπώντας μαζί του σε παλαίστρες.

Σκληρός και αλητήριος,
δεν σημαδεύει με βελούδινα βέλη
αυτούς που επιλέγει να ερωτευτούν,
αλλά με βέλη κοφτερά
αυτούς που ενώ ερωτεύτηκαν
δεν είχαν πίστη στη δύναμή τους.

Αυτούς που ενώ κάποιος τους ερωτεύτηκε
είχαν τα μάτια κλειστά και δεν ανταπέδωσαν.

Αντέρωτα αλητήριε, κάθε πότε γιορτάζεις;

Nymphomaniac

έριξε την πλάτη της στο κάθισμα

κι άπλωσε τα πόδια της αναπαυτικά 

το τρέιλερ την εξιτάρισε 

γι΄αυτό και πήγε μόνη της

γι΄αυτό και τελευταία θέση

με μια ματιά γύρω της 

μυρίστηκε την καύλα

τρεις σειρές μπροστά

όταν σε μια σκηνή 

θυμήθηκε τα φοιτητικά της χρόνια

κομοτηνή αθήνα με τον καρβουνιάρη

τώρα selfie φωτογραφίες και like

έβαλε τα χέρια της ανάμεσα στο σταυροπόδι

υγρή θαλπωρή η κάθε της κίνηση

λίγο ακόμα και θα τέλειωνε

μέχρι που ακούστηκε από τα χείλη 

της νυμφομανούς ''δε νιώθω τίποτα''

τα φώτα άναψαν διακριτικά

έφυγε μούσκεμα από το σινεμά 

κρέας ωμό μέσα της

κρύα ψυχή μέσα της

το κλάμα μέσα της

η νύμφη μέσα της

και η μανία πουθενά.

λείπει ο ορισμός

καφέ και τάβλι
στο στέκι που ήπιαμε,
τον πρώτο μας εσπρέσσο.
σουβλάκια στο παγκάκι του δημοτικού.
ένα κρυφτό μέχρι να πέσει ο ήλιος.
και ύστερα στο βάθος τουαλέτα.
όλοι μαζί να φάμε πόρτα απ' την υδρόγειο.
όχι πουτάνες, ούτε ρουκέτες εμετό
στο πεζοδρόμιο.
κο κουν κου κου μα κου κου
να φωνάζουμε όλο το βράδυ
ιαχή μιας μάχης
που δώσαμε με τον χρόνο.
άμα βρεθεί και μια κοπέλα
να ειδικεύεται σε ένα  
φιλί με κλειστά μάτια
ευπρόσδεκτη είναι.

και κάπως έτσι, στο τέλος της νύχτας
θα ορίσουμε εμείς τι πάει να πει
μπάτσελορ πάρτυ.

Junky

1. Αλητήριος μέσα στα χρόνια τα νεανικά, μπορώ να σας διηγηθώ μιαν ιστορία του δρόμου, του υπογείου και του περιθωρίου.
2. Τότε που ενδοφλέβια παραμυθόσκονη πότιζε απ΄την κορφή ως τα νύχια το είναι μου.
3. Από πλατεία σε πλατεία και από πάρκο σε πάρκο έσερνα το κορμί, να βρω καταφύγιο ασφαλές από τα σκυλιά του κράτους.
4. Και τα σκυλιά του κράτους είναι μοχθηρά και στενόμυαλα πολύ και δεν καταλαβαίνουν την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος για διεύρυνση της συνείδησης.
5. Και χρήση έκανα αλλά και εμπόριο. Καμιά ντροπή, καμιά τύψη. 
6. Όχι μόνο γι' αυτό, αλλά και για τις μικροκλοπές και τις απατεωνιές μου δεν έχω.
7. Και ήταν χρόνια μέσα σε κουτούκια, σε τεκέδες, σε φυλακές κι απομονώσεις. 
8. Και ήταν χρόνια σκοτεινά, που σαν εφιάλτης πηχτός είναι χαραγμένα στη μνήμη μου.
9. Και ήταν χρόνια βαριά σαν ξύλα βρεμένα και μπερδεμένα πολύ, σαν τα χειρόγραφα του Σολωμού. 
10.  Γιατί όταν η ανάγκη για ταξίδι του ενός, είναι δυνατότερη από τις ρίζες των πολλών, επιτρέπονται τα πάντα. Και τα ανήθικα και τα παράνομα.
11. Και στα ταξίδια αυτά, δεν έλειπαν ούτε τα γυμνά γεύματα με φίλους, ούτε η μουσική που έκρυβα μυστικά στον κόμπο του μαντηλιού μου. 
12. Γιατί τα σκυλιά τελικώς με μυρίστηκαν, από το σκισμένο μπατζάκι, που κάνει θόρυβο τη νύχτα όταν σούρνεται.
13. Αλλά εγώ ξελάσπωσα. 
14. Γιατί να ξελασπώνεις πρέπει, αλλιώς θα στερηθείς την διήγηση.

αλλοτινοχρονιά

λίγο πριν
την αλλαγή του χρόνου
ξυρίστηκα

με ρώτησε
αν το έχω για γούρι
ή αν σημαίνει κάτι
που κάθε τέτοια μέρα
το συνηθίζω

δεν ήξερα τι να απαντήσω
μέχρι που σκέφτηκα
πως μάλλον θέλω
να δείχνω νέος
καθώς ανοίγω τα δώρα μου.