όχι το στήθος

Μια αυτοχειρία έλαβε χώρα στο Ραψωδείον




μάθημα ορθοφωνίας νούμερο ένα


εισπνοή από το στόμα


γεμίζουμε πρώτα την κοιλιά


- όχι το στήθος -


εκπνοή




''ούτε να αναπνέω σωστά δε ξέρω''


δεν χρειαζόταν πια.

Διπρόσωπη

Άνοιξε απαλά, την πόρτα του δωματίου.

Αταίριαστος ο τριγμός, την ώρα αυτή του οίστρου.

Περπάτησε στις μύτες φτάνοντας μέχρι την κουζίνα.

Άνοιξε το ψυγείο
και η μυρωδιά της ξαφρισμένης τέχνης στα αιχμηρά βράχια,
την φίλησε στο μάγουλο σταυρωτά.

''Γεροστόμαχη'', της ευχήθηκε
και κίνησαν μαζί για το δωμάτιο.

Κάθισαν αντίκρυ στον καθρέφτη.

Μελάνι τα δάκρυα κύλησαν,
περιφερειακά της μύτης.

Τα μαλλιά της μια θάλασσα,
πνιγμένη σε γαλαζόπετρα.

Ασφυκτιούσε το μυαλό,
μέχρι που τρύπησε το κρανίο της.

Με τη βοήθεια του καθρέφτη
το έπιασε και το ξερίζωσε με μια κίνηση.

Έσκυψε απαλά.

Άδειασε το κεφάλι της.

Ένα χταπόδι άκακο,
που ήξερε τι είχε τραβήξει στη ζωή της,
σκαρφάλωσε στην πλάτη.

Πέρασε από τον σβέρκο

κι αντικατέστησε επάξια

το αρρωστημένο μυαλό

που κειτόταν στο πάτωμα.

η φωτογραφία είναι του sebastian bieniek, από το project portraits of the double-faced girl

(συνενοχή @shadagasta)

άνθος αραβοσίτου

Με μιαν ανάσα τολμηρή

ξεπήδησες απ' τον κακό τον ύπνο

φόρεσες γρήγορα το δώρο το συμβολικό 

αυτή, την μπλούζα με τη γυναίκα Μόρα

- να σέρνει το καρότσι με τα τρόφιμα -

στάθηκες στην πόρτα 

να σκεφτείς τ' ανείπωτα του φευγιού

και πήρες το δρόμο για το σούπερ μάρκετ.

Γρήγορα γύρισες.

Καθόλου δε πήγε ο νους μου στο κακό

αφού μου χαμογέλασες 

κι έβγαλες από την πλαστική σακούλα  

ένα φακελάκι άνθος αραβοσίτου.

Στη διαδρομή σκόρπισες το μείγμα στον αέρα 

είπες

κι έβαλες στη θέση του 

κόκκινα δάκρυα - κρυστάλλους.

Τους έχυσες στο μπωλ και μου 'πες η σειρά σου.

Για πρωινό θα ήταν μια χαρά κάτι γλυκό.

Τράβηξα λοιπόν το μαχαίρι

και πάνω από το μείγμα 

έκοψα τις φλέβες μου

γάλα καυτό αντάμωσε τα δάκρυα

κι εσύ φώναξες στοπ

θα ξεπεράσεις τη δοσολογία.

Φιληθήκαμε κι αφήσαμε για λίγο την καλημέρα μας στο ψυγείο.

ο πόνος των θεατών

Οι ηθοποιοί έφυγαν από την τελευταία πρόβα πριν την παράσταση, με μια προσμονή και έναν ενθουσιασμό παραπάνω, στην άδεια μέχρι πρότινος ψυχή τους. Σε λίγες ώρες, θα παρουσίαζαν μπροστά σε κοινό, τον κόπο και το μεράκι που είχαν βγάλει στο σανίδι όλες αυτές τις μέρες. Μπορεί και σε όλη τους τη ζωή. Κάποιοι πήγαν μαζί για ποτό. Η τέλεια αποφόρτιση σκέφτηκαν. Κάποιοι άλλοι στριφογύριζαν από νωρίς στα κρεβάτια τους, με τον ύπνο να τους συναντά αρκετές ώρες μετά.

Ο σκηνοθέτης δεν κοιμήθηκε καθόλου. Έφτιαχνε στο μυαλό του όλη νύχτα, ένα σενάριο με ήρωα έναν άγρυπνο καπετάνιο.

Η αυλαία άνοιξε, μα τα φώτα καθυστέρησαν να ανάψουν. Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα καθυστέρησης, έκλεισαν όλοι τα μάτια και φαντάστηκαν ένα θέατρο ασφυκτικά γεμάτο. Η πρωταγωνίστρια θα στοιχημάτιζε πως η θερμότητα που εξέπεμπαν οι θεατές, της χάιδεψε το μάγουλο. Η σκληρή πραγματικότητα, μπορεί να νικηθεί από την αγάπη γι αυτό που κάνεις. Οι θεατές αυτό το καταλαβαίνουν. Έτσι, προνοούν και κάθονται στις πρώτες θέσεις, σαν ένα υπόστρωμα που αν τυχόν ο ηθοποιός σκοντάψει από το σανίδι, θα προσγειωθεί τρυφερά στην αγκαλιά τους. Η παράσταση κύλησε ομαλά. Όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, δείχνοντας τον επαγγελματισμό τους. Ο σκηνοθέτης στο τέλος της παράστασης, έδειχνε ο πιο χαμογελαστός και ικανοποιημένος απ' όλους. Η στιγμή που ο σκηνοθέτης, δείχνει πως υπήρξε ένας αποτυχημένος ηθοποιός.

Οι θεατές έφυγαν κατενθουσιασμένοι από το θέατρο. Κάποιοι πήγαν για ποτό. Συζητούσαν και ανέλυαν για ώρες την παράσταση. Κάποιοι άλλοι, αποφάσισαν να προστατέψουν την αύρα που πήραν από τους ηθοποιούς και να την πάρουν σαν οδηγό, ευελπιστώντας για ένα όμορφο όνειρο. Όλοι τους σκέφτηκαν πως αξίζει να δουν την παράσταση ξανά. 

Λίγες μέρες μετά, τα φώτα και η αυλαία, περίπου συγχρονίστηκαν. Οι ηθοποιοί μισόκλεισαν τα μάτια, μέχρι που είδαν ακριβώς τον ίδιο αριθμό θεατών. Ο πρωταγωνιστής θα στοιχημάτιζε ότι, όχι μόνο ο αριθμός των θεατών είναι ίδιος, αλλά πως είναι και τα ίδια πρόσωπα με την πρώτη φορά. Ανεπηρέαστοι, έδωσαν και πάλι τον καλύτερό τους εαυτό. Και οι θεατές από τη μεριά τους, ενθουσιάστηκαν το ίδιο με την πρώτη φορά. 

Το ίδιο έργο παίχτηκε ξανά και ξανά. Με τον ίδιο ζήλο, τον ίδιο επαγγελματισμό. Ηθοποιούς και θεατές τους ίδιους. Για σαιζόν ολόκληρες, με την ίδια συνταγή. Ίδια και απαράλλαχτη. 

Μέχρι που ο σκηνοθέτης μια μέρα, όρμησε στη σκηνή με πάθος και ένταση φωνάζοντας στους θεατές, πως δεν παίζουν σωστά τον ρόλο τους.

Ο άγρυπνος καπετάνιος άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο πηδάλιο.

ξενοδοχείον ο νόστος*

σε ζευγάρια πετούν τα αποδημητικά
φυσίγγια διασποράς τα κυνηγούν
να κάψουν τις ελπίδες που κρύβουν στις φτερούγες τους
- πουθενά κυνηγός μα το κυνήγι αέναο -

κρύες αγκάλες επιδότησαν τις φωλιές τους
ασύρματα κελαηδήματα μέσα από τις οθόνες
παγωμένη εικόνα του Βορρά του βάρβαρου
- κι εμείς που μείναμε, εξατμιζόμαστε βασανιστικά -

ανακαλύπτουν πως η ξενιτιά
κρύβει μέσα της, τη λέξη ιτιά
και την ποτίζουν δάκρυα καμιά φορά, μέσα απ' το ντέρτι
- πόσο μισώ τον μοιρολάτρη Καζαντζίδη -

τα αποδημητικά είδη θα εκλείψουν
όταν σ' ολόκληρη τη Γη
διατηρηθεί μια σταθερή θερμοκρασία

και το ξενοδοχείον ο νόστος
( η μεγαλύτερη αλυσίδα του κόσμου )
θα διαθέτει τα δωμάτιά της δωρεάν



 *ο τίτλος δανεισμένος από @MrsFreud_

άνθρωποι αρκούδες

Έκλεισε την πόρτα του ιατρείου και κάλεσε το ασανσέρ. 

Οι τελευταίες κουβέντες που του είπε ο γιατρός, τον έκαναν να δει το μέλλον, με μια αισιοδοξία παραπάνω, αν και δεν ήταν τίποτα σίγουρο ακόμα.

 Ήξερε πως το πιο δύσκολο απ' όλα πια, ήταν ο τρόπος και η πειθώ που θα χρησιμοποιούσε για να πάρει την συναίνεση της μητέρας του. 

Η δική του αισιοδοξία όμως έπρεπε να περάσει και από το μυαλό της. 

Ήξερε πως είχε τον τρόπο να το κάνει. 

Το φως του ασανσέρ αναδύθηκε μπροστά του, καθαρίζοντάς του αυτόματα το μυαλό.

Ο καιρός φανέρωνε δειλά δειλά το άγριο πρόσωπό του. 

Όλοι μιλούσαν για έναν χειμώνα που θα αργήσει, αλλά θα είναι άνευ προηγουμένου.

Σκέφτηκε να το χρησιμοποιήσει αυτό, ως δεδομένο και πειστήριο, για την τελική πρόταση που της είχε.

Έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε το κλειδί.

Εκείνη τον περίμενε στην κουζίνα. 

Μαζί και το φαΐ που του είχε ετοιμάσει, σκεπασμένο με ένα πιάτο, πάνω στο τραπέζι.

Την φίλησε όπως πάντα.

Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές μεταξύ τους, την φιλούσε.

Προσπάθησε να αποφύγει τα πολλά λόγια και βούτηξε ευθύς αμέσως στα βάθη της οικογενειακής σούπας.

Μητέρα, βλέπεις πως τα πράγματα ολοένα και δυσχεραίνουν. 

Το ξέρω πως τα έχουμε ξαναπεί και πως δεν θέλεις να ακούς λέξη για τέτοιες ιδέες, που σου σπαράζουν τη ψυχή και τις φοβάσαι, μα κοίτα το ντουλάπι με τα τρόφιμα πως άδειασε. 

Καιρό τώρα, κράταγες με νύχια και με δόντια κανένα όσπριο ή στη χειρότερη καμιά κονσέρβα εκεί στο βάθος του ντουλαπιού.

Σου λέω πως υπάρχει τρόπος να δώσεις στη ζωή μας μια τελευταία ευκαιρία για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. 

Με αυτή την επιλογή, όχι μόνο εσύ, αλλά και τόσος κόσμος ακόμα που είναι σε χειρότερη θέση από εμάς, θα ζει καλύτερα. 

Ήδη κάποιοι εντάχθηκαν.

Θα το ακολουθήσουν κι άλλοι.

Δεν είναι μόνο το φαγητό που δεν βρίσκεται εύκολα, αλλά και το κρύο που θα θεριέψει.

 Έχεις γίνει επιρρεπής στις αρρώστιες. 

Εσύ πάντα ήσουν πονόψυχη, μα τώρα στα δύσκολα μου τα μαζεύεις και δεν σκέφτεσαι το σύνολο. 

Η σύνταξη που παίρνεις δεν φτάνει ούτε για τα φάρμακα, μα άμα δεχτείς τη λύση που μου πρότεινε ο γιατρός, θα λύσεις τα χέρια μας και θα δώσεις πνοή εν καιρώ σε αυτό το σπίτι. 

Να έχεις εμπιστοσύνη στους επιστήμονες, μα και σε μένα, πως θέλω το καλό σου. 

Οι καιροί αλλάζουν και πρέπει να προχωράμε κι εμείς μαζί με την επιστήμη.

Προλαβαίνουμε να ενταχθούμε στο πρόγραμμα και θα δεις πως στα μέσα της άνοιξης θα ανταμώσουμε ξανά πιο δυνατοί και πιο χαμογελαστοί απ' ότι τώρα.

Στα γενέθλιά σου, θα του πω, πως θα πρέπει να σε έχει επαναφέρει.

Το χέρι του έτρεμε. 

Στο δεύτερο κιόλας χτύπημα, ο γιατρός απάντησε.

Γιατρέ, καλησπέρα.

Έχω ευχάριστα νέα. 

Η μητέρα μου δέχτηκε.

Δέχτηκε να ενταχθεί στο πρόγραμμα χειμέριας νάρκης.