όχι το στήθος

Μια αυτοχειρία έλαβε χώρα στο Ραψωδείον




μάθημα ορθοφωνίας νούμερο ένα


εισπνοή από το στόμα


γεμίζουμε πρώτα την κοιλιά


- όχι το στήθος -


εκπνοή




''ούτε να αναπνέω σωστά δε ξέρω''


δεν χρειαζόταν πια.

Διπρόσωπη

Άνοιξε απαλά, την πόρτα του δωματίου.

Αταίριαστος ο τριγμός, την ώρα αυτή του οίστρου.

Περπάτησε στις μύτες φτάνοντας μέχρι την κουζίνα.

Άνοιξε το ψυγείο
και η μυρωδιά της ξαφρισμένης τέχνης στα αιχμηρά βράχια,
την φίλησε στο μάγουλο σταυρωτά.

''Γεροστόμαχη'', της ευχήθηκε
και κίνησαν μαζί για το δωμάτιο.

Κάθισαν αντίκρυ στον καθρέφτη.

Μελάνι τα δάκρυα κύλησαν,
περιφερειακά της μύτης.

Τα μαλλιά της μια θάλασσα,
πνιγμένη σε γαλαζόπετρα.

Ασφυκτιούσε το μυαλό,
μέχρι που τρύπησε το κρανίο της.

Με τη βοήθεια του καθρέφτη
το έπιασε και το ξερίζωσε με μια κίνηση.

Έσκυψε απαλά.

Άδειασε το κεφάλι της.

Ένα χταπόδι άκακο,
που ήξερε τι είχε τραβήξει στη ζωή της,
σκαρφάλωσε στην πλάτη.

Πέρασε από τον σβέρκο

κι αντικατέστησε επάξια

το αρρωστημένο μυαλό

που κειτόταν στο πάτωμα.

η φωτογραφία είναι του sebastian bieniek, από το project portraits of the double-faced girl

(συνενοχή @shadagasta)

άνθος αραβοσίτου

Με μιαν ανάσα τολμηρή

ξεπήδησες απ' τον κακό τον ύπνο

φόρεσες γρήγορα το δώρο το συμβολικό 

αυτή, την μπλούζα με τη γυναίκα Μόρα

- να σέρνει το καρότσι με τα τρόφιμα -

στάθηκες στην πόρτα 

να σκεφτείς τ' ανείπωτα του φευγιού

και πήρες το δρόμο για το σούπερ μάρκετ.

Γρήγορα γύρισες.

Καθόλου δε πήγε ο νους μου στο κακό

αφού μου χαμογέλασες 

κι έβγαλες από την πλαστική σακούλα  

ένα φακελάκι άνθος αραβοσίτου.

Στη διαδρομή σκόρπισες το μείγμα στον αέρα 

είπες

κι έβαλες στη θέση του 

κόκκινα δάκρυα - κρυστάλλους.

Τους έχυσες στο μπωλ και μου 'πες η σειρά σου.

Για πρωινό θα ήταν μια χαρά κάτι γλυκό.

Τράβηξα λοιπόν το μαχαίρι

και πάνω από το μείγμα 

έκοψα τις φλέβες μου

γάλα καυτό αντάμωσε τα δάκρυα

κι εσύ φώναξες στοπ

θα ξεπεράσεις τη δοσολογία.

Φιληθήκαμε κι αφήσαμε για λίγο την καλημέρα μας στο ψυγείο.

ο πόνος των θεατών

Οι ηθοποιοί έφυγαν από την τελευταία πρόβα πριν την παράσταση, με μια προσμονή και έναν ενθουσιασμό παραπάνω, στην άδεια μέχρι πρότινος ψυχή τους. Σε λίγες ώρες, θα παρουσίαζαν μπροστά σε κοινό, τον κόπο και το μεράκι που είχαν βγάλει στο σανίδι όλες αυτές τις μέρες. Μπορεί και σε όλη τους τη ζωή. Κάποιοι πήγαν μαζί για ποτό. Η τέλεια αποφόρτιση σκέφτηκαν. Κάποιοι άλλοι στριφογύριζαν από νωρίς στα κρεβάτια τους, με τον ύπνο να τους συναντά αρκετές ώρες μετά.

Ο σκηνοθέτης δεν κοιμήθηκε καθόλου. Έφτιαχνε στο μυαλό του όλη νύχτα, ένα σενάριο με ήρωα έναν άγρυπνο καπετάνιο.

Η αυλαία άνοιξε, μα τα φώτα καθυστέρησαν να ανάψουν. Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα καθυστέρησης, έκλεισαν όλοι τα μάτια και φαντάστηκαν ένα θέατρο ασφυκτικά γεμάτο. Η πρωταγωνίστρια θα στοιχημάτιζε πως η θερμότητα που εξέπεμπαν οι θεατές, της χάιδεψε το μάγουλο. Η σκληρή πραγματικότητα, μπορεί να νικηθεί από την αγάπη γι αυτό που κάνεις. Οι θεατές αυτό το καταλαβαίνουν. Έτσι, προνοούν και κάθονται στις πρώτες θέσεις, σαν ένα υπόστρωμα που αν τυχόν ο ηθοποιός σκοντάψει από το σανίδι, θα προσγειωθεί τρυφερά στην αγκαλιά τους. Η παράσταση κύλησε ομαλά. Όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, δείχνοντας τον επαγγελματισμό τους. Ο σκηνοθέτης στο τέλος της παράστασης, έδειχνε ο πιο χαμογελαστός και ικανοποιημένος απ' όλους. Η στιγμή που ο σκηνοθέτης, δείχνει πως υπήρξε ένας αποτυχημένος ηθοποιός.

Οι θεατές έφυγαν κατενθουσιασμένοι από το θέατρο. Κάποιοι πήγαν για ποτό. Συζητούσαν και ανέλυαν για ώρες την παράσταση. Κάποιοι άλλοι, αποφάσισαν να προστατέψουν την αύρα που πήραν από τους ηθοποιούς και να την πάρουν σαν οδηγό, ευελπιστώντας για ένα όμορφο όνειρο. Όλοι τους σκέφτηκαν πως αξίζει να δουν την παράσταση ξανά. 

Λίγες μέρες μετά, τα φώτα και η αυλαία, περίπου συγχρονίστηκαν. Οι ηθοποιοί μισόκλεισαν τα μάτια, μέχρι που είδαν ακριβώς τον ίδιο αριθμό θεατών. Ο πρωταγωνιστής θα στοιχημάτιζε ότι, όχι μόνο ο αριθμός των θεατών είναι ίδιος, αλλά πως είναι και τα ίδια πρόσωπα με την πρώτη φορά. Ανεπηρέαστοι, έδωσαν και πάλι τον καλύτερό τους εαυτό. Και οι θεατές από τη μεριά τους, ενθουσιάστηκαν το ίδιο με την πρώτη φορά. 

Το ίδιο έργο παίχτηκε ξανά και ξανά. Με τον ίδιο ζήλο, τον ίδιο επαγγελματισμό. Ηθοποιούς και θεατές τους ίδιους. Για σαιζόν ολόκληρες, με την ίδια συνταγή. Ίδια και απαράλλαχτη. 

Μέχρι που ο σκηνοθέτης μια μέρα, όρμησε στη σκηνή με πάθος και ένταση φωνάζοντας στους θεατές, πως δεν παίζουν σωστά τον ρόλο τους.

Ο άγρυπνος καπετάνιος άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο πηδάλιο.

ξενοδοχείον ο νόστος*

σε ζευγάρια πετούν τα αποδημητικά
φυσίγγια διασποράς τα κυνηγούν
να κάψουν τις ελπίδες που κρύβουν στις φτερούγες τους
- πουθενά κυνηγός μα το κυνήγι αέναο -

κρύες αγκάλες επιδότησαν τις φωλιές τους
ασύρματα κελαηδήματα μέσα από τις οθόνες
παγωμένη εικόνα του Βορρά του βάρβαρου
- κι εμείς που μείναμε, εξατμιζόμαστε βασανιστικά -

ανακαλύπτουν πως η ξενιτιά
κρύβει μέσα της, τη λέξη ιτιά
και την ποτίζουν δάκρυα καμιά φορά, μέσα απ' το ντέρτι
- πόσο μισώ τον μοιρολάτρη Καζαντζίδη -

τα αποδημητικά είδη θα εκλείψουν
όταν σ' ολόκληρη τη Γη
διατηρηθεί μια σταθερή θερμοκρασία

και το ξενοδοχείον ο νόστος
( η μεγαλύτερη αλυσίδα του κόσμου )
θα διαθέτει τα δωμάτιά της δωρεάν



 *ο τίτλος δανεισμένος από @MrsFreud_

άνθρωποι αρκούδες

Έκλεισε την πόρτα του ιατρείου και κάλεσε το ασανσέρ. 

Οι τελευταίες κουβέντες που του είπε ο γιατρός, τον έκαναν να δει το μέλλον, με μια αισιοδοξία παραπάνω, αν και δεν ήταν τίποτα σίγουρο ακόμα.

 Ήξερε πως το πιο δύσκολο απ' όλα πια, ήταν ο τρόπος και η πειθώ που θα χρησιμοποιούσε για να πάρει την συναίνεση της μητέρας του. 

Η δική του αισιοδοξία όμως έπρεπε να περάσει και από το μυαλό της. 

Ήξερε πως είχε τον τρόπο να το κάνει. 

Το φως του ασανσέρ αναδύθηκε μπροστά του, καθαρίζοντάς του αυτόματα το μυαλό.

Ο καιρός φανέρωνε δειλά δειλά το άγριο πρόσωπό του. 

Όλοι μιλούσαν για έναν χειμώνα που θα αργήσει, αλλά θα είναι άνευ προηγουμένου.

Σκέφτηκε να το χρησιμοποιήσει αυτό, ως δεδομένο και πειστήριο, για την τελική πρόταση που της είχε.

Έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε το κλειδί.

Εκείνη τον περίμενε στην κουζίνα. 

Μαζί και το φαΐ που του είχε ετοιμάσει, σκεπασμένο με ένα πιάτο, πάνω στο τραπέζι.

Την φίλησε όπως πάντα.

Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές μεταξύ τους, την φιλούσε.

Προσπάθησε να αποφύγει τα πολλά λόγια και βούτηξε ευθύς αμέσως στα βάθη της οικογενειακής σούπας.

Μητέρα, βλέπεις πως τα πράγματα ολοένα και δυσχεραίνουν. 

Το ξέρω πως τα έχουμε ξαναπεί και πως δεν θέλεις να ακούς λέξη για τέτοιες ιδέες, που σου σπαράζουν τη ψυχή και τις φοβάσαι, μα κοίτα το ντουλάπι με τα τρόφιμα πως άδειασε. 

Καιρό τώρα, κράταγες με νύχια και με δόντια κανένα όσπριο ή στη χειρότερη καμιά κονσέρβα εκεί στο βάθος του ντουλαπιού.

Σου λέω πως υπάρχει τρόπος να δώσεις στη ζωή μας μια τελευταία ευκαιρία για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. 

Με αυτή την επιλογή, όχι μόνο εσύ, αλλά και τόσος κόσμος ακόμα που είναι σε χειρότερη θέση από εμάς, θα ζει καλύτερα. 

Ήδη κάποιοι εντάχθηκαν.

Θα το ακολουθήσουν κι άλλοι.

Δεν είναι μόνο το φαγητό που δεν βρίσκεται εύκολα, αλλά και το κρύο που θα θεριέψει.

 Έχεις γίνει επιρρεπής στις αρρώστιες. 

Εσύ πάντα ήσουν πονόψυχη, μα τώρα στα δύσκολα μου τα μαζεύεις και δεν σκέφτεσαι το σύνολο. 

Η σύνταξη που παίρνεις δεν φτάνει ούτε για τα φάρμακα, μα άμα δεχτείς τη λύση που μου πρότεινε ο γιατρός, θα λύσεις τα χέρια μας και θα δώσεις πνοή εν καιρώ σε αυτό το σπίτι. 

Να έχεις εμπιστοσύνη στους επιστήμονες, μα και σε μένα, πως θέλω το καλό σου. 

Οι καιροί αλλάζουν και πρέπει να προχωράμε κι εμείς μαζί με την επιστήμη.

Προλαβαίνουμε να ενταχθούμε στο πρόγραμμα και θα δεις πως στα μέσα της άνοιξης θα ανταμώσουμε ξανά πιο δυνατοί και πιο χαμογελαστοί απ' ότι τώρα.

Στα γενέθλιά σου, θα του πω, πως θα πρέπει να σε έχει επαναφέρει.

Το χέρι του έτρεμε. 

Στο δεύτερο κιόλας χτύπημα, ο γιατρός απάντησε.

Γιατρέ, καλησπέρα.

Έχω ευχάριστα νέα. 

Η μητέρα μου δέχτηκε.

Δέχτηκε να ενταχθεί στο πρόγραμμα χειμέριας νάρκης.

Μισό ποτό*

Νομίζω πως όσο περισσότερο καπνίζω, τόσο μεγαλώνουν τα σύννεφα στον Υμηττό.


(τα σύννεφα καπνίζονται κι αυτά, κάνε χώρο στα πνευμόνια σου)


Μου έχουν μείνει μονάχα τέσσερα τσιγάρα και φοβάμαι μήπως

δεν προλάβω να γεμίσω όλη την Αθήνα.


(ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα κι έτσι θα παραμείνει, μην αγχώνεσαι)


Δεν γίνεται να αντέξω αν δε βρέξει. Είναι το είδος παρεμβολής που αποζητώ.


(κλαίμε με το που χάνεται ο ήλιος κατά βάθος)


Σχεδόν δεν θέλω να βλέπω. να ακούω. να τίποτα.


( μη λες τα πάντα σε μια πρόταση, κάνε πιο 'κει την ουτοπία)


Να εξατμιστώ και ύστερα να είμαι ένα σύννεφο πάνω από τον Υμηττό

που κάποιος νομίζει ότι το δημιουργεί καπνίζοντας.


(καπνός από τζάκι ενός ερωτευμένου ζευγαριού έστω)

Όταν ζεις μόνος σου έχεις τον χώρο και τον χρόνο να κάνεις φανταχτερές σκέψεις.


( η στάχτη της μοναξιάς )


Να φανταστείς τις μεταπτώσεις του αύριο με άλλο τρόπο.


( λουκέτο στα αστυνομικά τμήματα)


Να αναλύσεις το ακατανόητο με ηρεμία τρώγοντας κηρομπογιές.


(γαλήνη να την βαφτίσουμε)


Μα όταν ζεις μόνος σου μπορεί και να πεθάνεις γιατί απλά στραβοκατάπιες το σάλιο σου.


(σταμάτα θα με πνίξεις)

Πάω να μεγαλώσω τα σύννεφα.


( Ναι. Άλλο ένα θα το πιούμε)





*μια φανταστική συζήτηση με τον άγνωστο @domianos ακούγοντας http://www.mixcloud.com/domianos/στις-4πμ-μαθαίνω-λέξεις-που-με-ξέραν/

Στη στάση

Στη στάση του λεωφορείου, κάθε πρωί, τα ίδια σχεδόν άτομα.

Περιμένουν τα ίδια σχεδόν λεωφορεία,

 κάνοντας τις ίδιες σχεδόν συζητήσεις, 

με πάνω κάτω τα ίδια τηλεοπτικά ερεθίσματα.

Χθες τα αδικοχαμένα παιδιά, αύριο η μπάλα.

Προχθές η εγκληματική οργάνωση, μεθαύριο η τρομοκρατική.

Μα πάντα σιωπηλοί την ώρα που ακούγεται η καμπάνα.

- τι άθλια χορογραφία αποτελούν, όταν σταυροκοπιούνται -

Σήμερα βέβαια τους τα χάλασε ο φίλος,

που βγήκε απ΄την πλατεία και στάθηκε μπροστά τους, 

χωρίς κανέναν και τίποτα να περιμένει.

Αναρωτήθηκε γιατί είναι τόσο σιωπηλοί.

Χάιδεψε το πρόσωπό του για να νιώσει.

Τον είδα εγώ που πήγε να ρωτήσει τα γερόντια,

την είδα εγώ, την επιφυλακτική ματιά τους.

'' Έχετε μήπως'' - το μετάνιωσε.

Τον θλίβει τόσα χρόνια ο ευγενής πληθυντικός χωρίς αντίκρυσμα.

''Μήπως έχεις κοπελιά ένα τσιγάρο'' - δεν μετάνιωσε.

Πόση χαρά του δίνει το γυναικείο χαμόγελο κι ας μένει συνήθως άκαπνος.

Τράβηξε πέρα με το κεφάλι σκυφτό.

Ποτέ από ντροπή, μα πάντα γιατί ξέρει

πως όταν ανάβεις σε στάση ένα τσιγάρο,

στη δεύτερη τζούρα θα φανεί το λεωφορείο.

Την πατούσε κι αυτός έτσι κάποτε.

Ωπ!

Έσκυψε και το μάζεψε νιώθοντας τυχερός,

- για το χαμόγελο που πήρε πιο πολύ -

τράβηξε κάθετα τη λεωφόρο 

κι εγώ φρενάρισα τ' αμάξια με τη σκέψη.

''Θα τον πατήσει κανένας και θα τον τρέχουνε τον άνθρωπο, για το τίποτα''

Και όπου -άνθρωπος- όχι αυτός. Και όπου -τίποτα- αυτός.

παντού σύνορα

Στην αγκαλιά σου, μια καινούρια ζωή γλίστρησε.
Ένιωσε το υγρό σου σμάλτο στην πλάτη.
Σου χάρισε το πρώτο της κλάμα, ως δώρο.

Στην αγκαλιά σου, ένας ποιητής άφησε την τελευταία του πνοή.
Ένιωσε να του καίει το κρανίο, το πολυκαιρισμένο σου οξύ.
Σου χάρισε λίγη από τη λάμψη του και έφυγε.

Έτσι κι εμείς - μπανιέρα- σε κατουράμε και σε χύνουμε,
ως άλλο ένα σιχαμένο σύνορο, μεταξύ ζωής και θανάτου.

Ψυττάλεια Β

 Ζαλισμένος ακόμη από την Ψυτάλλεια #32 του πορτατίφ, που στέκεται καμαρωτή στη βιβλιοθήκη μου και το κλειδί της από πάνω έτοιμο, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να χρησιμοποιηθεί ως κλειδί σολ για να γράψω, δεν πρόλαβα να γεμίσω ανυπομονησία για την Ψυττάλεια Β.

  Η ανακοίνωση ότι σε κάποιο βιβλιοπωλείο των Εξαρχείων κυκλοφορεί η Ψυττάλεια Β καμουφλαρισμένη σε κιτρινισμένο χαρτί της Νέας Εστίας ήταν ένα απρόσμενο, καλό νέο.

Ο βιβλιοπώλης είπε πως του έκανα σεφτέ. Πράγμα που δεν μου άρεσε κι έτσι ως εκδίκηση του πήρα (χωρίς να το ξέρω) το αντίτυπο με το εξώφυλλο που ήθελε να κρατήσει αυτός. Ωραίο να έχεις την ίδια αισθητική με έναν βιβλιοπώλη, σκέφτηκα.

  Η πρώτη διαφορά που βρήκα σε σχέση με την Α, ήταν στον τρόπο που διαβάζεται. Βλέπεις έχω συνηθίσει να διαβάζω τα ποιήματά του απνευστί. Μάλλον δεν είναι ποίημα, σκέφτηκα.

 ''Α ν α τ ρ ι χ ί λ α'' είχε γράψει όταν είχε αναφερθεί σε ένα ποστ του για το αγαπημένο του έργο Σύσσημον, του Νίκου Παναγιωτόπουλου, όταν θα ανέβαινε στην Επίδαυρο. Και κοίτα να δεις που αυτό ακριβώς αισθάνθηκα, όταν την τελείωσα. Και κοίτα να δεις που με απόσπασμά του, επιλογίζει το προλογικό του σημείωμα, όπου φορτισμένος θετικά από αυτό, μεταφέρει το ''ασπρόγαλα'' που αφήνει πίσω του το έργο. (τι όμορφη σκέψη να ανέβει και η Ψυττάλεια Β σε παράσταση)

 Το Β δίπλα από το Ψυττάλεια είναι σχεδόν άδικο. Το έργο στέκεται και χωρίς το Α, αφού μόνο τα ονόματα που σχετίζονται με την ιστορία της Ψυττάλειας, μπορείς να πεις πως τις συνδέουν πραγματικά. Έπειτα η σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό, να έχει γραφτεί πρώτα η Β και μετά η Α, φαντάζει λογική, αφού δεν αφήνει σε καμία περίπτωση ίχνη κοπτοραπτικής. Ενώ η Α αφήνει σίγουρα, αφού υπάρχει και το αισθητικό στοιχείο του κολλάζ. Σκέψη όμως που καταρρίπτεται, αφού η Ψυττάλεια Β γράφτηκε σίγουρα ''στο πρώτο θρο των φύλλων''.


  Μια άλλη σκέψη που έκανα, είναι πως ο τρόπος γραφής της Ψυττάλειας Β, αφήνει τα περιθώρια να αρέσει σε περισσότερο κόσμο και όχι μόνο στους φανατικούς αναγνώστες του πορτατίφ, ας πούμε πως  η Ψυττάλεια Β είναι ό,τι πιο Σαμσών Ρακάς έχει γράψει το πορτατίφ.

   Χρησιμοποιώ πολύ συχνά, όταν θέλω να φιλτράρω το περιβάλλον μου, τη φράση ''αυτός είναι άνθρωπός μου''. Τελειώνοντας την Ψυττάλεια Β είχα μια ακαταμάχητη επιθυμία να πω σε αυτούς, τους δικούς μου ανθρώπους, να τρέξουν να την αγοράσουν. Να τους δώσω να τη διαβάσουν. Να έχουμε άλλο ένα κοινό σημείο στις συζητήσεις και στην ανθρώπινη ματιά που έχουμε στα κτηνώδη πράγματα γύρω μας.

  Με την κρυφή ελπίδα πως αυτό το κοινό όλο και θα μεγαλώνει, όλο και θα συσπειρώνεται, όλο και θα γεμίζει ελπίδα, απέναντι στο κτήνος, ώσπου θα βγούμε νικητές σε αυτή τη μάχη του καιρού που η Ψυττάλεια είναι πλατφόρμα, γιατί πλέον αυτό που διακυβεύεται είναι η ανθρωπιά και στους τρεις αιώνες που η Ψυττάλεια ήταν νησί την είχαμε ως δεδομένη.

Λαμπεντούζα +

υγρή τραγωδία και μαύρο κρίμα
δε σας σήκωνε το κλίμα
δεν βοήθησε το κύμα

σπάνε οι δύτες ένα τείχος από σώματα
καμιάς πατρίδας άγια τα χώματα
τυλιγμένοι σε αγκαλιές σας βγάζουν πτώματα

άλλοι με χέρια τεντωμένα, ζητούν βοήθεια
κάποιοι με δάκρυα στα μάτια - τι συνήθεια
στο φιλιστρίνι τα μαλλιά από μια νέγρα επιστήθια

τώρα το πρόβλημα σας θα τεθεί επί τάπητος
μη περιμένετε ''τέρμα ο πόλεμος'', ο κόπος άδικος
τροφή ή στέγη και δικαιώματα εκτός προγράμματος

μονάχα δικαιότερη κατανομή φορτίου -έτσι σας λένε- στην Ευρώπη,
τα σύγχρονα εγκλήματα θα πάρουν το όνομα του τόπου που πνιγήκατε.

+ Λαμπεντούζα
 232 νεκροί και δεν έχει ο Θεός για κανέναν.

ηχώ

στην άκρη μιας πλαγιάς 

ένας και μόνος

με το στόμα κολλημένο στο ποτήρι

ένας 

διαβάτης σε μια σήραγγα

μόνος

το σπίτι σχεδόν άδειο

ένας και μόνος

να παίζει με την ηχώ που αέναα φλερτάρει με την τρέλα.

επίσκεψη

Τα βιβλία στο σαλόνι 

εκπέμπουν τη ζέστη

που χρειάζεται η μαύρη γάτα 

για να βαδίζει άνετα

πασαρέλα πάνω-κάτω το παρκέ

κι εγώ πίσω απ΄ την τέντα

την πράσινη του μπαλκονιού

τρίτος όροφος για μένα

ρετιρέ ουρανοξύστη για τον ποιητή

του κλέβω εις γνώσιν του

απ΄την ουσία του μυαλού

ένα ξεσκόνισμα τα πάνω πάνω 

Γρηγορόβιου κι Ακτή Καλλιμασιώτη γωνία 

πείραμα

είμαι μια σταγόνα οξύ 
σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα

με έριξε με αιχμηρό σταγονόμετρο 
ένας άντρας με μάσκα χειρουργική

αυτόπτες μάρτυρες δεν υπήρχαν 
να επιβεβαιώσουν το γεγονός
που μόλις σας αναφέρω

να ξέρετε πως διαλύομαι σιγά σιγά
μαζί με τις σταγόνες 
που συνάντησα στον πάτο

φαντάζομαι ακολουθούν κι άλλες
αφού βλέπω μέσα από το γυαλί
το εργαστήριο σε σύγχυση

και την φωτιά να σιγοκαίει από κάτω

δεν μας έχουν ανακατέψει ακόμη
σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι μασκοφόροι

το νιώθω πως κάτι κακό θα συμβεί
το χρώμα που έχουμε πάρει είναι άρρωστο

οι αντιδράσεις σΠα σμΩ δικ έΣ

έμπλεξα με τις χημείες
εμένα που μου αρέσει το φυσικό

τον βλέπω να ζυγώνει πάλι
το μάτι του γυαλίζει

μυρίζει τρέλα και θάνατο

στα στρογγυλέματα δεν μπορείς να γαντζωθείς

-έφτασε ο καριόλης-

ελπίζω να είστε κάπου εδώ μέσα και ν' ακούτε


ας είμαστε το πείραμα για το τέλος της ασχήμιας

Είναι κάτι Κυριακές απογεύματα

Είναι κάτι Κυριακές απογεύματα
που εξογκώματα σε βάζουν σε σκέψεις

δε λένε να φύγουν οι κοκκινίλες απ' τα χέρια
και απορείς πως ζούσες τόσα χρόνια στο αλάτι

κάτι απογεύματα, που αρχίζουν από νωρίς το μεσημέρι
επιβεβαίωση πως τον χρόνο
αλλιώς αντιλαμβάνεται ο καθένας

τραβάς τον δρόμο τον δικό σου
και τα δίκια όλα στην τσέπη σου

ρέστα από την πάλη με το μέσα σου δεν παίρνεις
ούτε θυμάσαι κι αν ποτέ τα 'χες ζητήσει

μαγείρισσα στο στομάχι σου η Κυριακή
που ψάχνει τάχα μου να βρει
το μικρό γυαλάκι που της έσπασε απ΄ το πιάτο

αφού τρυπήσει όλα σου τα σωθικά
εσύ θα το βρεις γονατιστός μέσα στη λεκάνη
να επιπλέει με τα λόγια τα βαριά

θα σκουπίσεις τα αίματα από το στόμα

τα δάκρυα από τα μάτια

κι ο θόρυβος από το καζανάκι
θα σου μαρτυρήσει πως κάτι τέτοια απογεύματα

πέθαναν σπουδαίοι άνθρωποι
που δεν τους θυμάται κανείς πια.

το παιδί του απέναντι μπαλκονιού

ήρθε και η δική του η στιγμή

που το πατάρι άνοιξε για χάρη του

φανέλες κοντές πια

και παιχνίδια ξεπερασμένα

κάθε Σεπτέμβρη ξεσκαρτάρισμα

σκίρτημα αντίκρυ στις πληγές

και τον ποτισμένο ιδρώτα

μυρωδιά υγρασίας

σημάδι τιμωρίας

σε μια γωνιά του μπαλκονιού

το καρεκλάκι της σκέψης

και αν ηρεμήσεις θα μιλήσουμε του είπαν

δάκρυα ποτάμι από το σιφόνι

αποχέτευση και κατευθείαν

δίπλα από τον μπλε κάδο

στο πεζοδρόμιο η πρώτη εμφάνιση

του πατέρα του δώρο

για να νιώθεις πρωταθλητής είχε πει

- γκρανγκα γκρούνγα -

το καρότσι του σούπερ

ένα γυφτάκι πλησιάζει

αν πήγαινε σχολείο θα ήταν συμμαθητές

σταματά και σκύβει

πάνω απ' τη τσάντα την παλιά 

ψάχνει σημάδια πολιτισμού

και ξετρυπώνει την αιτία του κακού

την προβάρει πρόχειρα πάνω του

τα ερυθρόλευκα της πάνε της χειραφέτησης

τώρα τραβάει την ανηφόρα χαμογελαστό

έπιασε τα παιχνίδια και συνέχισε να παίζει αδιάφορα

ανθρώπων συμπεράσματα

| οι γάτες ξετρελαίνονται για ψάρια |

τα ψάρια, που ζουν στο νερό

η γάτα, που το σιχαίνεται

τα ψάρια, που δεν έχουν δει στη ζωή τους τρίχωμα

οι γάτες, που δεν έχουν στήσει ποτέ καρτέρι κάτω από βράχια.

πουτάνα ουτοπία

κάθε καλοκαίρι σε φτάνουμε
ένα μικρό τσακ είσαι για να πέσεις στην αγκαλιά μας
όπως μια απόφαση πως θα κερδίσω αυτή την μάχη και θα πάω
σ' αυτούς που δεν τους άρεσε καθόλου η επιστολή προς Κορινθίους
κατάβαση απ΄τον γκρεμό και γιούχα στους φασίστες
καλύτεροι μάγειροι είναι αυτοί που τους δίδαξε η πείνα
κάρβουνα στην παραλία και ψάρια στην σχάρα
σαράντα κόκκινους αχινούς για μία αχινόσουπα
κι εμένα τα δόντια μου δεν κλείνουν απ΄το κρύο
καρέτα καρέτα νυχτερίδες κι αράχνες
κι εγώ γλυκιά μου μονάχος μονάχος
και γάτες και σκύλοι και τζίβες και ταμπούρλα
ιδρώτας κι απλυσιά τεσσάρων αστέρων και βάλε
υγρασία στους τοίχους και μονοσωλήνιο σύστημα ύδρευσης
το καταλαμβάνουν μετανάστες με αβέβαιο αύριο τον χειμώνα
το παίρνουν πίσω με δάκρυα στα μάτια το καλοκαίρι
- οι εχθροί της ιδιοχτησίας -
κέρκυρα κύθνος κόρινθος σαλούνγκα
ο ένας έφυγε αμίλητος
η άλλη μίλησε σαν να μην ήρθε ποτέ

κι εγώ κρατάω στιγμές

συν πεντέξι συντρόφους ακόμα, καρδιακούς.

στα βράχια

η ζωή μας είναι μια βόλτα πάνω σε βράχια, δίπλα στη θάλασσα

που δεν προγραμματίστηκε ποτέ
με ό,τι παπούτσι φοράς εκείνη τη στιγμή
προσπαθείς να ισορροπήσεις
περπατάς πάνω τους με το κεφάλι όσο πιο ψηλά μπορείς
ώστε να βάζεις στόχο την σκιά που θα χυθείς
καυτός ο ήλιος και τα φορτία παραμάσχαλα
τη μια σε παίρνει αριστερά
την άλλη πάλι αριστερά σε παίρνει
βλέπεις μαγνήτης ειν΄η θάλασσα η ήρεμη
που έλκει τις φουρτούνες του μυαλού
χωρίς σημάδια, επιστρατεύεις φαντασία κι ένστικτο
οι κοφτεροί οι βράχοι βοηθοί
και οι πλακουτσωτοί καμιά φορά κρύβουν παγίδες
στέκεσαι ξαφνικά κι αναφωνείς
ένα καβούρι!
πιο κάτω η σκέψη να γευθείς απ' της φωλιάς το αλάτι
προχωράς με βήμα εν δυο τοις σαράντα χιλιάδες
δεν προλαβαίνεις να μετανιώσεις τη λάθος επιλογή
έτσι σε έβγαλε ο δρόμος λες
κι ας ρισκάρεις το επόμενο το βήμα
ας αποκτήσεις μια ουλή από τη Φύση
όσες φορές κι αν σου δοθεί η ευκαιρία
ο δρόμος που θα ακολουθήσεις ποτέ δε θα 'ναι ίδιος
μονάχα πάνω δεξιά να μην κοιτάξεις
και μετανιώσεις που δε διάλεξες απ΄την αρχή
το ασφαλτοστρωμένο  μονοπάτι της κοινότητας
με τη ταμπέλα
προς σκιά

Οι ταξιδιώτες των κτελ

Οι ταξιδιώτες των κτελ, αυτοί, οι β΄ κατηγορίας
μαστούρα υγρή που τρέχει από τη μύτη
η μαυρούλα χορεύτρια
που θα λικνίσει το κορμί της παραθαλάσσια.

Τοξικό τσιγάρο που ρουφήχτηκε αγχωμένα
δίπλα από τη ζυγαριά των ασυνόδευτων,
ντουμάνια οι εξατμίσεις
να σπρώχνουν από πίσω τα τοιχώματα του πνεύμονα.

Η γαλαρία θα είναι πάντα σαν το τελευταίο θρανίο,
που καθόμασταν -καθώς έχουμε τρόπους-
για να μην ενοχλούμε την σύγχρονη μπουρζουαζία
και τη δασκάλα που έπαιρνε ψυχοφάρμακα.

Μα ποτέ μην φοβηθείς τους συνεπιβάτες σου
και να θυμάσαι πως ο δρόμος του Κέρουακ
που έχεις στην τσάντα σου,
είναι το όπλο σε κάτι τέτοιες καταστάσεις.

Αν μπορείς να αναγνωρίσεις πως χαμογελάει
πίσω από το φιμέ τζάμι, έρωτας είναι.

έβδομη κλάση

αυτές οι μέρες τρύπωσαν στα μπαγκάζια μας
λίγο πριν την επιβίβαση σε τόπο χλοερό,
δίχως φτερά θα τις πάρουμε μαζί μας
-εδώ πιο κάτω πάνε-
αδήλωτες στο τελωνείο
και οι ακτίνες χι δεν τις διαβάζουν
να είναι εκρηκτικές θα έπρεπε,
τουλάχιστον εύφλεκτες
σίγουρα διαβρωτικές
μα είναι τέτοια η επικινδυνότητα
που μας τρώνε τα σωθικά
αργά και βασανιστικά
άοσμες, άχρωμες αόρατες
Χιροσίμα μανιτάρι Ναγκασάκι

αφαιρέστε μου τον μετρητή ραδιενέργειας

και πείτε στον Δημόκριτο πως έσφαλε.

χωρατό

Μια γιαγιά περίπου 90 χρόνων,

σε ένα ξεχασμένο από τους πάντες χωριό, 

πήρε τις δυο σακούλες σκουπίδια που είχε μαζέψει μια βδομάδα τώρα

και με μικρά κι αργά βήματα πέρασε τον δρόμο για να τα πετάξει. 

Τα πόδια της ίσα που την κρατούσαν, 

κάθε φορά που σήκωνε το δεξί της πόδι, 

έπνιγε τον πόνο των γηρατειών, 

κάθε που σήκωνε το αριστερό, 

έπνιγε τον πόνο από τον χαμού του γιου της στο Σάμινα. 

Άνοιξε με το ζόρι το καπάκι 

και πέταξε την πιο βαριά από τις δύο σακούλες.

Έκλεισε αργά το καπάκι 

και κάνοντας άλλα πέντε βήματα - μαχαιριές 

πέταξε την ελαφριά σακούλα στον μπλε κάδο ανακύκλωσης. 

Και κάπως έτσι ,έχουμε αυτούς που σε αυτή την ιστορία είδαν την γιαγιά ως σύμβολο δύναμης και ελπίδας πως τα πράγματα θα αλλάξουν και αυτούς που την είδαν ως σύμβολο υποταγής του συστήματος και γάμησέ τα.

ή με την Ερμού ή με την Τοσίτσα

πεζόδρομοι και οι δυο
η Ερμού πιο ιστορική
θα την έχεις αγοράσει έστω μια φορά
στην Monopoly
ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας
πάντα καθαρή, φωτεινή το βράδυ
καλύπτει τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου
- όπως θα μάθεις από το πρώτο αποτέλεσμα-
την Ερμού, την φυλάει ο Δίας
και ενώνει το Θησείο με το Σύνταγμα

η Τοσίτσα είναι η ξεπεσμένη κόρη ενός ευεργέτη
αμφιβάλλω αν ξέρεις που είναι
κι αν την έχεις περπατήσει καν
ντύνεται με ρούχα από μπλε κάδους,
μήνες άπλυτη, ξυπόλητη,
το ημίφως το βράδυ, χαλάει τα οράματα
αυτών που συμβάλουν
στις εικόνες ντροπής που εκπέμπει ο πεζόδρομος,
- όπως θα μάθεις από το πρώτο αποτέλεσμα-
την Τοσίτσα την φυλάνε οι βαρόνοι του συστήματος
και ενώνει το μαύρο των ονείρων
με το άσπρο του παγκόσμιου νου.

Τριάντα Ερμού για μία Τοσίτσα

φυλαχτά

μια διάφανη αδιάβροχη θήκη

πουλήθηκε έναντι της τιμής

πέντε σύγχρονων αυτόχειρων

την αγόρασε επιχειρηματίας,

που ευτυχής πλέον μπαίνει στη θάλασσα

παρέα με το πανέξυπνο κινητό του

εντωμεταξύ 

μια ίδια θήκη, τέσσερις κόσμους μακριά

χαρίστηκε έναντι της τιμής 

που έχει η δίψα για επιβίωση

την έσφιξε στο χέρι του ένας ξεριζωμένος πια,

που με δάκρυα στα μάτια, ευχήθηκε, αν καραβοτσακιστεί,

τουλάχιστον να μη καταστραφούν οι αποδείξεις 

πως κάποτε υπήρξε.

φιλί

όχι καθρέφτες

ούτε και βίντεο θέλω

να ρωτήσουμε τους φίλους

πως μας βλέπουν

μα κάπως έτσι θα γυρίσουμε

τον χρόνο λίγο πίσω

δίπλα μου στάσου

ξέρω τον τρόπο πως

θα δεις στο όνειρό σου

το άγγιγμα, την τέχνη, την γιορτή

την ώρα που φιλιόμαστε.

καθρεφτοφωτογράφιση

ο ηδονοβλεψίας είναι μαλάκας
έμβλημά του ο καθρέφτης
λεία του το παράθυρο

Σημειώσεις για την όραση
James Douglas Morrison -1969

σε μια γεροντοκόρη εποχή, έμεινε μόνη
να πλένεται ολημερίς και να φροντίζει τ' άκρα της
-ο μόνος τρόπος να σβηστεί η μυρωδιά του σώματός της-
σαν ήθελε ένα ρούχο να φορέσει
δύο ντουλάπες άδειαζε να δει ποιο τις ταιριάζει
κόκκινο.μαύρο.κόκκινο.μαύρο  δ ι ά φ α ν ο
κι αν δεν της άρεσε στο πάτωμα το πέταγε
μυαλό δωμάτιο σε σύγχυση
τελευταίο έριξε κάτω το φουστανάκι το βαφτιστικό
άφησε το σώμα της να φύγει πίσω
κι έπεσε μαλακά στο κρεβάτι, γυμνή
έστρεψε αρχικά το πρόσωπό της στον καθρέφτη
σιγά σιγά όλο της το σώμα
άνοιξε τα πόδια να ανιχνεύσει, αν ξυρίστηκε καλά
ένας νάρκισσος άνθισε και πλημμύρισε φως
το φλας από το κινητό - στη λειτουργία κόκκινα μάτια
φωτογράφιζε ξανά και ξανά
με τον ίδιο ρυθμό που δοκίμαζε ρούχα
μια διαγραφή ήταν και το πάτωμα τελικά
τελευταία τράβηξε αυτή που χαϊδευόταν
με το φουστάνι της το βαφτιστικό.

Όλη της η ζωή, σε μια φωτογραφία που κοινοποιήθηκε.

Ψυτάλλεια #32

Το εγχείρημα αυτόνομης έκδοσης ποιημάτων του ''Πορτατίφ'', με τίτλο Ψυτάλλεια, έφτασε χθες, καθυστερημένα στο σπίτι μου. Με είχε ειδοποιήσει πως πήγε λίγο πίσω χρονικά. Μπορεί να φούσκωσε η θάλασσα ξαφνικά και η μειωμένη ορατότητα να έκανε τη ζημιά της, σκέφτηκα.
Υγρασία ποτισμένη στα φύλλα του άλλοτε αγαπημένου μου βιβλίου ''Χίππηδες και κυνικοί''. Υγρασία από αυτή, την μαύρη, την πολυκαιρισμένη και  αρρωστιάρα, που κοσμεί τους τοίχους εγκαταλελειμμένων νοσοκομείων.

                   Αν τα βλέπεις πόδια, είναι ζωή / αν βλέπεις χέρια είναι θάνατος.

Η ιεροτελεστία που φανταζόμουν πως θα υπήρχε κατά το άνοιγμα, πήγε περίπατο. Η μέθοδος ανάγνωσης θα ήταν για άλλη μια φορά, η λεγόμενη ''απνευστί''. Αυτή που παίρνεις μια βαθιά ανάσα και τρέχεις, λες και σε κυνηγάνε οι καθεστωτικοί κι εσύ πρέπει να προλάβεις να διαβάσεις το κλειδί για τον ''Μόνο Δρόμο'', που έχεις κλέψει από το κλειδωμένο τους συρτάρι.

Το κολάζ είναι αναρχία. Δεν θα μπορούσε να μην το πετύχει. Κομμένες παλιές φωτογραφίες άλλοτε στραβά, άλλοτε διακριτικά, ακόμα και ανάποδα.
            Kodak  
                                  Kodak
                                                         Kodak
                                                                               Kodak

και γραμμένο πάνω της ένα ποίημα. Με ξυλομπογιά. Σχεδόν παιδικά γράμματα. Απρόσεχτα.
Να δεις που θα τα υπαγόρευε, σκέφτηκα για λίγο, στο παιδί του κι αυτό θα τα 'γραφε χαμογελώντας.
Αναρωτήθηκα τι να απεικονίζει από την καλή της μεριά. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα καταλαβαίνεις πως κρατάς στα χέρια σου ένα παιχνίδι - γρίφο. Ποίηση. Χωρίς μισόλογα και μαλακίες.

''H πραγματική ποίηση συγκινεί πρωτίστως τους αναλφάβητους'' είχε γράψει παλαιότερα.

Τώρα διαβάζω αυτό και όλο και κάτι παραπάνω καταλαβαίνω.

Οι εντυπώσεις μου δεν μπορεί να είναι αντικειμενικές, αφού ο γιατρός πλέον μου διέγνωσε πορτατιφίτιδα, μα ξέρω καλά πως η κάθε Ψυττάλεια είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Μια φθηνή ποπ για την ελίτ. Μια καλή αρχή για να δούμε ''κίτρινες μπουλντόζες στα public''.

Ευχαριστώ.

ψ.

ψάθα.ψόφος.ψάρι.
το ψ έχει υγρασία

ψυχή.ψυχραιμία.ψευδώνυμο
το ψ σε αναζήτηση

ψέμα.ψήφος.ψαλμωδία.
η ματαιότητα του ψ

είμαι κάτοχος του κλειδιού ψ.
αισθάνομαι σαν τον μουσικό
που φυλάει στην τσέπη το κλειδί του σολ.

το κλειδί ψ. είναι το αντίστοιχο της ποίησης
τώρα μένει, να ψάξω κλειδαρότρυπες.

ι.χ.

γράφει η sine_lege

~σας κοιτάζω μέσα από τα φιμέ σας τζάμια κι εύχομαι να μην υπήρχαν παράθυρα~

σ’ αυτήν την αφιλόξενη πόλη
θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε φίλοι
θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε ερωτευμένοι
θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι

κατεβάστε λίγο τα παράθυρα

τραβήξτε τις κουρτίνες
έλα να περπατήσεις πλάι μου
όχι·
δεν ξέρω πού πάω
ξέρω μόνο ότι θέλω

αλλά βλέπεις· ο έρωτας μοιάζει με το αδικοχαμένο έμβρυο των πέντε μηνών.

έχει ρίζες στο παρελθόν
λόγο ύπαρξης στο μέλλον
και πεθαίνει πάντα στο παρόν

μην ντρέπεσαι
κατέβασε το παράθυρο
βγες από το αυτοκίνητο
κοίταξέ με

μην ντραπείς ούτε στιγμή ποτέ να μην ντραπείς

θα σκαρφαλώσω σ’ αυτό εδώ το φανάρι της λεωφόρου
θα το κάνω να σταματήσει να αναβοσβήνει
να μην σας ορίζει πια τις ζωές
τούτο το ύπουλο ανθρωπάκι

πράσινοκόκκινοπράσινοκόκκινοπράσινοκόκκινο

και το λευκό πουθενά·

~μην αναρωτιέσαι. με ξέρεις. είμαι το κορίτσι που φτιάχνει χάρτινα καραβάκια και τα αφήνει παντού στο δρόμο σου. όταν δώσω το σύνθημα η πόλη θα γεμίσει από μικρά καράβια που θα πάρουν μαζί τους όλη τη βρωμιά. και τότε όλα θα ξαναγίνουν λευκά.~

ι.χ. σημαίνει ίσως χάσω. μα θα πάω.

Blind date

Εμπιστοσύνη τυφλή στου προαισθήματος το άκουσμα,
άκουσμα ψυχεδέλειας, ερασιτεχνικό και βαθύ.
Το κεφάλι μου σπάω, να βρω έναν τρόπο αναγνώρισης,
καθώς το ραντεβού αυτό, θα' ναι μοιραίο.

Να μην φορέσεις χρώματα ανοιχτά,
τον ήλιο κάνε πως δεν είδες.
Τα μαύρα πάλι, είπα εγώ να τα φορέσω,
εφηβικής αντίδρασης σημάδι, αν μου επιτρέπεις.

Το κόκκινο θα στοιχημάτιζα είναι το χρώμα σου,
σημάδια κόκκινα να βρούμε, τέλεια ιδέα.
Εσύ να κρατάς μια κόκκινη πλατεία.
Εγώ να κρατώ ένα κόκκινο γραμμόφωνο.

Την πρώτη κίνηση εγώ
βήμα αμήχανο
θα πλησιάσω και θα πω

Νιώθω κορεσμένος.

Κι έπειτα εσύ
σιγουριάς χαμόγελο
θα με φιλήσεις και θα πεις

Πάρε οξυγόνο.

Ο καιροσκόπος

Πήρε βαθιά ανάσα κι άφησε τις  φυσαλίδες να του γαργαλήσουν το αυτί.

Βυθίστηκε αργά, με το χέρι τεντωμένο μπροστά.

Ήταν κάπου η δέκατη φορά που το επιχείρησε, αλλά και πάλι μάταια.

Ένα πιο ευέλικτο ψάρι αυτή την φορά, τον πήρε μυρωδιά κι εξαφανίστηκε.

Δεν είχε συνηθίσει να χάνει μάχες τόσο εύκολα.

Κάθε μάχη που δεν κερδίζεται, είναι χαμένη μάχη.

Καμία ισοπαλία είπε και πέταξε το ψαροντούφεκο στο πίσω κάθισμα.

Είχε νυχτώσει πια, όταν βγήκε στον κεντρικό.

Το ραδιόφωνο, δεν το ακούμπησε από τα νεύρα του.

Μόνο η μηχανή μουρμούριζε σαν ηχώ, που έβγαινε από τα σωθικά του.

Πέρασε μια κλειστή στροφή.

Φρέναρε απότομα κι αστραπιαία άναψε τη μεγάλη σκάλα.

Γύρισε κι άρπαξε το υγρό ακόμα, ψαροντούφεκο.

Κατέβηκε αργά.
Τον πλησίασε αθόρυβα από τα πλάγια.

Αυτός ασάλευτος. 
Με το βλέμμα καρφωμένο στο φως.

Η βέργα του τρύπησε βίαια τον λαιμό.

Ένα αρρωστημένο γέλιο, το τελευταίο που άκουσε.

Πέταξε τον λαγό στο πορτμπαγκάζ.
 Δεν ήθελε να λερώσει.

περιμένοντας

Πάντα μου αρέσει να πηγαίνω λίγο πιο νωρίς να την περιμένω, το χαμόγελό της μ' αλαφραίνει και πρέπει να είμαι έτοιμος για τη στιγμή αυτή.

Αράζω τη μηχανή κάτω από το γραφείο, κατεβαίνω και στηρίζομαι απλά πάνω της, στρίβω τσιγάρο βιαστικά, μην κατέβει και δεν το έχω τελειώσει, ο απροσδιόριστος φόβος μην έρθουν οι μπάτσοι για ανάκριση είναι πάντα ίδιος.

Θα περάσουν από δίπλα μου χωρίς να μου δώσουν σημασία τελικά.

Η στάση του παρατηρητή που παίρνω μάλλον, θα είναι πολύ αθώα.

Τι να φοβηθείς από έναν τριαντάρη που κοιτάει τον δρόμο χαμένος στις σκέψεις του, που δεν κρατάει κινητό στα χέρια, με καλή μηχανή και δύο κράνη παραμάσχαλα, το ένα ροζ;

Τόσες φορές και δεν έχει έρθει κανένας.

Στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο μπάτσος δεν με έχει προσεγγίσει, αλλά ούτε ένας κλέφτης να μου την πέσει, ένας άπορος για ένα χαμόγελο, ένα πρεζάκι για κάνα εικοσάλεπτο.

Μόνο χθες μου τάραξαν την απόλαυση του τσιγάρου μου.

Ένας Ρομά με άσπρο φορτηγάκι και δίπλα τη γυναίκα του να έχει φασκιωμένο ένα μωράκι. Φρέναρε απότομα δίπλα μου και με ρώτησε ορθά κοφτά.

''Ξέρεις που είναι το Λαϊκό'';

Ποτέ δε μου άρεσε να μη ξέρω, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.

Υπάρχει μια αμηχανία δευτερολέπτων που με αφοπλίζει.

Δυστυχώς όχι, του απαντώ.

Πάτησε το γκάζι φωνάζοντάς μου κάτι.

Μου πήρε δευτερόλεπτα ώσπου με τη σειρά μου κι εγώ, να πατήσω τα γέλια.


''Καλά σε άλλο κόσμο ζεις εσύ'';

παρανόηση

Να δεις που το πειρατικό του Captain Jimmy, 
που αναφέρει ο Καββαδίας

είναι το ίδιο με το Ship of fools του Brant,
όπου επηρεάστηκε ο Jim Morrison για να γράψει 

το ομώνυμο τραγούδι. 

Έτσι, μεταφράζω το
''people walking on the moon'' 
σε
''η Γοργόνα μια βραδιά πήδησε στον πόντο μεθυσμένη''
δεν έχω άλλη επιλογή 
πρέπει κι εγώ από κάπου να πιαστώ.

Αν είσαι τυχερός

Αν είσαι τυχερός 
θα σε πετύχει να χαμογελάς
με την καρδιά σου.

Το πρόσωπο θα φωτίζει ευτυχία 
λουλούδια στο τραπέζι 
-όχι γαρδένιες, κρίνοι καλύτερα-

μια στιγμή χίλιες λέξεις

θα δώσεις λεφτά 
και την επόμενη μέρα
θα σου κάνει δώρο μια κορνίζα

ο άνθρωπος της ζωής σου

η σκόνη θα κάνει 
την εμφάνισή της
μα θα έχεις φύλακα άγγελο 

κάθε πρωί Σαββάτου
να σε απαλλάσσει
από το βάρος

κοίτα να δεις σύμπτωση τώρα

η ίδια κορνίζα

το ίδιο χαμόγελο

Σαββάτο πάλι - το πολύ Κυριακή

τα λουλούδια κρίνοι 

πιο ζωντανοί σε σχέση με τότε

σίγουρα πιο ζωντανοί 
από 'σένα τον ίδιο 

θα μοσχοβολούν δίνοντας δύναμη 
στον ίδιο φύλακα άγγελο 

να κάνει λίγο με πανί
το μάρμαρο τριγύρω