Είμαστε καραμέλες
Πάνω στης αιωνιότητας τη γλώσσα
Λιώνουμε και τελειώνουμε
Μέσα στο σκοτεινό της καταπιώνα
Αργύρης Χιόνης - Τύποι ήλων
Κάποτε, ένα βιβλίο ήμουν.
Ένα βιβλίο ανάμεσα σε τόσα άλλα.
Χάρτινο μνήμα στην Α βιβλιοθήκη.
Όλο και κάποια χέρια μ΄έσερναν στα εγκόσμια.
Και τότε τίναζα τις σκόνες από πάνω μου.
Έσφιγγα τις σελίδες μου στον ήλιο.
Μα αυτά τα χέρια μ' εξουσίαζαν.
Με άνοιγαν στα δυο και με ξεφύλλιζαν
μπροστά στις στάχτες των τσιγάρων.
Υγρά τα δάχτυλα περνούσαν από πάνω μου.
Μέχρι που σταματούσαν σε κάποιο δίστιχο σωθικό.
Έγδερναν γύρω του μελάνι.
Με στιγμάτιζαν.
Μέχρι που μ' άφηναν ξανά στην ησυχία.
Στην ησυχία που πιότερο απ' το στίγμα με πονούσε.
