Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

κείμενα δύο για τη διδασκαλία της εποχής



ένας δάσκαλος μπήκε στη νέα του τάξη
κι αφού στάθηκε λίγο στα τυπικά
(όνομα status και τα λοιπά)
ξεκίνησε την παράδοση της διδακτέας ύλης

στην πρώτη ερώτηση της χρονιάς
είδε τα χέρια να σηκώνονται ψηλά
κάποια τεντωμένα καρφί, γωνία ορθή με το ταβάνι
άλλα ανασφαλή, να σπάνε λίγο στον αγκώνα

ικανοποιημένος από τη συμμετοχή
εξήγησε στα παιδιά μια νέα μέθοδο, πρωτοποριακή
κι έτσι τους είπε, πως σε ερωτήσεις θα απαντά
όποιος σηκώνει πιο γρήγορα το χέρι

αγρίως ανταγωνιστικά τα πράγματα εκεί έξω

--  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --  --

ο π. είναι δάσκαλος σε δημοτικό, με οργανική θέση περίπου 130 χλμ πήγαινε έλα από το σπίτι του
αυτό μεταφράζεται σε κάποια ευρώ πήγαινε έλα στο σχολείο αλλά δεν του αρέσει να στέκεται σε μικρότητες, προετοιμάζεται για το μάθημα καλά, αψηφά τις συμβουλές του πατέρα του πως αν δε σου αρέσει αυτή η δουλειά μπορεί να σε τρελάνει και τρώει τις φρίκες της δημόσιας εκπαίδευσης καθημερινά με μαχαιροπίρουνο, ακούγοντας κατά καιρούς την η. που δουλεύει κι αυτή ως δασκάλα αλλά στον ιδιωτικό τομέα να του λέει πως δεν ξέρει τι σημαίνει να κάνει μάθημα κάτω από το αυστηρό βλέμμα των παιδιών, τις αξιολογήσεις των σκληρών αφεντικών και τους άνεργους καθηγητές να γλυκοκοιτάζουν τη θέση της ενώ τρώει τις φρίκες με το κουτάλι της σούπας και ακούει καμιά φορά τον ν. δάσκαλο με τρία ιδιαίτερα να τις λέει πως είναι όλη μέρα στους δρόμους και πληρώνεται με την ώρα που είναι χρόνος και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό και τέλος πάντων ξέρουν όλοι ότι το μεροκάματο είναι σκληρό και ο δημόσιος τομέας ψυχοφθόρος και ο ιδιωτικός ψυχοφθόρος και τα ιδιαίτερα ψυχοφθόρα και τους ακούω εγώ και λέω παιδιά οι φρίκες θέλουν καλοπέραση να πίνετε και καμιά μπύρα και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια και χύνεται στα δάχτυλα ο αφρός της γαμημένης παιδείας που δε την απασχολεί αν πιάνουν κιμωλία μαρκαδόρο ή στυλό.


Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

καμιά φορά σαν να μας βλέπω



έχουμε μια κάποια έμπνευση για ζωή
καμία θέληση
μπορούμε ας πούμε
να φανταστούμε 
τον ομφάλιο λώρο να κρέμεται
και να τον παρομοιάσουμε
με το μακαρόνι της πρώτης πιρουνιάς
που δε ρουφήχτηκε καλά κι έμεινε στον αέρα

από ταξίδια άλλο τίποτα
θα την ξεχάσω νομίζεις εγώ τη στιγμή
που η σκιά του αεροπλάνου
μας έκρυψε τον ήλιο 
ώστε να δούμε καθαρά την ανεμόσκαλα;
- λαθραιθεροβάμωνες - 

δεχόμαστε μια πίεση όπως και να το δεις
τι με ροδέλες τι κόντρα παξιμάδια
εμείς με μια καλή ανάσα
φοράμε την καλή μας πιρουέτα  
(πάντα την είχα στο μυαλό μου ένα ρούχο)
και ξεπηδάμε απ' το σύστημα
πέφτουμε βέβαια σε πάτωμα μηχανουργείου
αλλά δεν είναι καλύτερα απ' το να πέφταμε 
σ' ένα πεντακάθαρο πλακάκι του Mall;