περιμένοντας

Πάντα μου αρέσει να πηγαίνω λίγο πιο νωρίς να την περιμένω, το χαμόγελό της μ' αλαφραίνει και πρέπει να είμαι έτοιμος για τη στιγμή αυτή.

Αράζω τη μηχανή κάτω από το γραφείο, κατεβαίνω και στηρίζομαι απλά πάνω της, στρίβω τσιγάρο βιαστικά, μην κατέβει και δεν το έχω τελειώσει, ο απροσδιόριστος φόβος μην έρθουν οι μπάτσοι για ανάκριση είναι πάντα ίδιος.

Θα περάσουν από δίπλα μου χωρίς να μου δώσουν σημασία τελικά.

Η στάση του παρατηρητή που παίρνω μάλλον, θα είναι πολύ αθώα.

Τι να φοβηθείς από έναν τριαντάρη που κοιτάει τον δρόμο χαμένος στις σκέψεις του, που δεν κρατάει κινητό στα χέρια, με καλή μηχανή και δύο κράνη παραμάσχαλα, το ένα ροζ;

Τόσες φορές και δεν έχει έρθει κανένας.

Στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο μπάτσος δεν με έχει προσεγγίσει, αλλά ούτε ένας κλέφτης να μου την πέσει, ένας άπορος για ένα χαμόγελο, ένα πρεζάκι για κάνα εικοσάλεπτο.

Μόνο χθες μου τάραξαν την απόλαυση του τσιγάρου μου.

Ένας Ρομά με άσπρο φορτηγάκι και δίπλα τη γυναίκα του να έχει φασκιωμένο ένα μωράκι. Φρέναρε απότομα δίπλα μου και με ρώτησε ορθά κοφτά.

''Ξέρεις που είναι το Λαϊκό'';

Ποτέ δε μου άρεσε να μη ξέρω, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.

Υπάρχει μια αμηχανία δευτερολέπτων που με αφοπλίζει.

Δυστυχώς όχι, του απαντώ.

Πάτησε το γκάζι φωνάζοντάς μου κάτι.

Μου πήρε δευτερόλεπτα ώσπου με τη σειρά μου κι εγώ, να πατήσω τα γέλια.


''Καλά σε άλλο κόσμο ζεις εσύ'';