στα βράχια

η ζωή μας είναι μια βόλτα πάνω σε βράχια, δίπλα στη θάλασσα

που δεν προγραμματίστηκε ποτέ
με ό,τι παπούτσι φοράς εκείνη τη στιγμή
προσπαθείς να ισορροπήσεις
περπατάς πάνω τους με το κεφάλι όσο πιο ψηλά μπορείς
ώστε να βάζεις στόχο την σκιά που θα χυθείς
καυτός ο ήλιος και τα φορτία παραμάσχαλα
τη μια σε παίρνει αριστερά
την άλλη πάλι αριστερά σε παίρνει
βλέπεις μαγνήτης ειν΄η θάλασσα η ήρεμη
που έλκει τις φουρτούνες του μυαλού
χωρίς σημάδια, επιστρατεύεις φαντασία κι ένστικτο
οι κοφτεροί οι βράχοι βοηθοί
και οι πλακουτσωτοί καμιά φορά κρύβουν παγίδες
στέκεσαι ξαφνικά κι αναφωνείς
ένα καβούρι!
πιο κάτω η σκέψη να γευθείς απ' της φωλιάς το αλάτι
προχωράς με βήμα εν δυο τοις σαράντα χιλιάδες
δεν προλαβαίνεις να μετανιώσεις τη λάθος επιλογή
έτσι σε έβγαλε ο δρόμος λες
κι ας ρισκάρεις το επόμενο το βήμα
ας αποκτήσεις μια ουλή από τη Φύση
όσες φορές κι αν σου δοθεί η ευκαιρία
ο δρόμος που θα ακολουθήσεις ποτέ δε θα 'ναι ίδιος
μονάχα πάνω δεξιά να μην κοιτάξεις
και μετανιώσεις που δε διάλεξες απ΄την αρχή
το ασφαλτοστρωμένο  μονοπάτι της κοινότητας
με τη ταμπέλα
προς σκιά