Είναι κάτι Κυριακές απογεύματα
που εξογκώματα σε βάζουν σε σκέψεις
δε λένε να φύγουν οι κοκκινίλες απ' τα χέρια
και απορείς πως ζούσες τόσα χρόνια στο αλάτι
κάτι απογεύματα, που αρχίζουν από νωρίς το μεσημέρι
επιβεβαίωση πως τον χρόνο
αλλιώς αντιλαμβάνεται ο καθένας
τραβάς τον δρόμο τον δικό σου
και τα δίκια όλα στην τσέπη σου
ρέστα από την πάλη με το μέσα σου δεν παίρνεις
ούτε θυμάσαι κι αν ποτέ τα 'χες ζητήσει
μαγείρισσα στο στομάχι σου η Κυριακή
που ψάχνει τάχα μου να βρει
το μικρό γυαλάκι που της έσπασε απ΄ το πιάτο
αφού τρυπήσει όλα σου τα σωθικά
εσύ θα το βρεις γονατιστός μέσα στη λεκάνη
να επιπλέει με τα λόγια τα βαριά
θα σκουπίσεις τα αίματα από το στόμα
τα δάκρυα από τα μάτια
κι ο θόρυβος από το καζανάκι
θα σου μαρτυρήσει πως κάτι τέτοια απογεύματα
πέθαναν σπουδαίοι άνθρωποι
που δεν τους θυμάται κανείς πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου