χρονολογώ την εξαφάνιση της έμπνευσης
από τότε που τα σκουπίδια
άρχισαν να μυρίζουν λίγο πιο έντονα
την ανησυχία για το πότε θα επιστρέψει
την τελευταία φορά που έγραψα
τη λέξη θάλασσα
με έναν αστερία περισσότερο
πως θα αργήσει μάλλον
το κατάλαβα όταν σε ένα γκολ
παρατρίχα και δε χύθηκε η μπύρα μου
την περίμενα βέβαια
υπομονετικά
εκτοξεύοντας κουκούτσια καρπουζιού
από το στόμα
τα πόδια πάνω στο τραπέζι
και το τσιγάρο να αφήνει
μια κιτρινίλα πινελιά
και το τσιγάρο να αφήνει
μια κιτρινίλα πινελιά
(μαντζούνι από τα λίγα)
μέχρι που δεν άντεξα την ανυπαρξία μου
είπα
πρέπει να γίνει κάτι
να σηκώσω ψηλά το κεφάλι
να σηκώσω ψηλά το κεφάλι
και τζιράφ!
τουλίπες κίτρινες πέρασαν το κατώφλι μου
ξεχύθηκαν στη βεράντα
και μπλέχτηκαν στα πόδια μου
τυλίχτηκαν μέχρι το λαιμό
όχι σαν φίδια
σαν κασκόλ νορβηγικά
και μου ψιθύρισαν στ' αυτί
να μην ανησυχώ γιατί
τα καλοκαίρια η έμπνευση
το σκάει
σαν καβαλάει τον ιδρώτα
τουλίπες κίτρινες πέρασαν το κατώφλι μου
ξεχύθηκαν στη βεράντα
και μπλέχτηκαν στα πόδια μου
τυλίχτηκαν μέχρι το λαιμό
όχι σαν φίδια
σαν κασκόλ νορβηγικά
και μου ψιθύρισαν στ' αυτί
να μην ανησυχώ γιατί
τα καλοκαίρια η έμπνευση
το σκάει
σαν καβαλάει τον ιδρώτα
ισως η εμπνευση, να ειναι κατι σα μπουμερανγκ.
ΑπάντησηΔιαγραφή