μικρή ατέλεια η καμπούρα στη κορμοστασιά του
ράθυμο αερικό
εστίαζε το βλέμμα στο κενό
βήμα αργό
ίσα να σέρνεται στο δάπεδο η τσάκιση
κρατούσε την εφημερίδα
όπως οι άντρες στη Φωκίωνος Νέγρη
χρόνια πριν
τα κίτρινα δάχτυλα της σοφίας
θέλει να σκοτώσει ένα λεπτό της ζωής του
χωρίς να ξέρει τι άλλο εμπόδιο θα βρει μπροστά του
τα μάτια του βεντούζες χταποδιού
το κίτρινο χαρτί της εφημερίδας
με πλησίασε λες και ήξερα το μυστικό
μη το πεις πουθενά
πρέπει κάποια στιγμή να βγάλω το κουστούμι μου
αλλά φοβάμαι να αφήσω την εφημερίδα
ακόμα και στο σπίτι όταν είμαι φοβάμαι
από τα εικοσιπέντε μου την κρατάω
και το αστείο είναι πως δε θυμάμαι τώρα πόσο είμαι
μη το πεις πουθενά
ο κόσμος δε θέλει να πενθεί
ούτε να λυπάται
είναι γραμμένη σε πολυτονικό
έσκυψε το κεφάλι του
πέρασε το λεπτό
μη το πεις πουθενά
